Οι σούπερ σταρ του αθλητισμού που έδωσαν μάχη με το AIDS

Όλοι μας έχουμε την αίσθηση, ή μάλλον καλύτερα την ψευδαίσθηση πως ο ιός του AIDS αφορά «τους άλλους» και πως είναι υπαρκτός για τον υπόλοιπο πλανήτη αλλά όχι για εμάς. Γίνονται καμπάνιες ενημέρωσης αλλά η αδιαφορία είναι αυτή που επικρατεί.

Η 1η Δεκεμβρίου είναι επίσημα «World AIDS Day» και σκοπός είναι να ενημερωθεί όσος περισσότερος κόσμος γίνεται για τη μάστιγα του 20ου αιώνα. Τα πρώτα χρόνια που εμφανίστηκε υπερίσχυε η άποψη πως προσβάλλει μόνο τους ομοφυλόφιλους, διαμορφώνουμε ωστόσο με τον καιρό καλύτερη νοοτροπία αλλά και πάλι δεν αποβάλλουμε τη λανθασμένη αντίληψη σε ένα τέτοιο θέμα μείζονος σημασίας. Πιστεύουν οι επιστήμονες πως 40 εκατομμύρια παγκοσμίως έχουν προσβληθεί από τον ιό και οι περισσότεροι δεν αντέχουν στο άκουσμα της νόσου. Φυσικά ο αθλητισμός δεν μπορούσε να μείνει αλώβητος από ένα τέτοιο φαινόμενο και είναι πάρα πολύ σημαντικό πολλοί αθλητές παραδίδουν μαθήματα ζωής και δείχνουν απαράμιλλο θάρρος.

Πώς, πότε και από πού ξεκίνησε αυτή η πανδημία

Ως τόπο καταγωγής του AIDS φέρεται να είναι η πόλη Κινσάσα, πρωτεύουσα της σημερινής Δημοκρατίας του Κονγκό. Γενετικές αναλύσεις τοποθετούν την εμφάνιση του θανατηφόρου ιού το έτος 1908 αποκαλύπτοντας ότι ο ιός ζούσε αόρατος ανάμεσά μας, ακόμη περισσότερο καιρό απ' ό,τι νομίζαμε. Εκτιμάται ότι προήλθε από ιό του πιθήκου, που μεταπήδησε στον άνθρωπο στην Αφρική, κατά πάσα πιθανότητα ως αποτέλεσμα της σφαγής πιθήκων για το κρέας τους. Πολλοί Αφρικανοί ίσως να μολύνθηκαν κατ' αυτόν τον τρόπο, αν και ο αριθμός τους ήταν τόσο μικρός που ο ιός δεν μπόρεσε να επιβιώσει μεταξύ του ανθρώπινου είδους. Η πληθυσμιακή έκρηξη στις πόλεις της Αφρικής, όμως, άλλαξε τα δεδομένα, ευνοώντας την εξάπλωση και «εδραίωση» του ιού, χάρη στην αύξηση της πορνείας και τις κακές υγειονομικές συνθήκες. «Οι πόλεις είναι ιδανικές για έναν ιό, όπως ο HIV», λέει ο δρ Ουόρομπεϊ, καθώς προσφέρουν στον ιό τη δυνατότητα να μολύνει μεγάλο αριθμό ανθρώπων.

Βέβαια, μια άλλη άποψη ισχυρίζεται ότι ο ιός δημιουργήθηκε σε εργαστηριακές συνθήκες από το Υπουργείο Άμυνας των Η.Π.Α.

Το πιο τρανταχτό παράδειγμα, η περίπτωση του μπασκετμπολίστα Έρβιν Μάτζικ Τζόνσον που όλοι λίγο πολύ έχουμε ακουστά. Η είδηση το 1991 πως έχει νοσήσει από τον HIV έπεσε κεραυνός εν αιθρία. Λίγους μήνες αργότερα δήλωσε ότι «επειδή είμαι θετικός στο HIV, θα πρέπει να αποσυρθώ από του Lakers. Στο εξής όμως, θα ενημερώνω για τον ιό, γιατί θέλω να καταλάβουν οι άνθρωποι πως πρέπει να κάνουν ασφαλές σεξ. Κάποιες φορές μπορούμε να γίνουμε αφελείς και πιστεύουμε ότι ποτέ δε μπορεί να συμβεί αυτό σε μας. Συνέβη και σε μένα και θα το διαχειριστώ. Θα συνεχίσω να ζω, να απολαμβάνω τα ματς των Lakers και άλλα του ΝΒΑ. Θα είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, θα συνεχίσω να ζω να γυμνάζομαι. Είναι μια πρόκληση, ένα διαφορετικό κεφάλαιο της ζωής. Θα κάνω ο,τι κάνει ένας φυσιολογικός άνθρωπος, ακολουθώντας την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή».



Ο Τζόνσον 5 χρόνια αργότερα και αφού πρώτα είχε προσπαθήσει να ασχοληθεί με την προπονητική βρέθηκε στο ρόστερ των Λέικερς για την αναμέτρηση με τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριος για το πρώτο από τα 32 τελευταία του παιχνίδια. Για την ιστορία σε 27 λεπτά συμμετοχής κατάφερε να αγγίξει το triple double έχοντας 19 πόντους με 7/12 δίποντα, 0/2 τρίποντα, 5/6 βολές, 8 ριμπάουντ, 10 ασίστ, 2 κλεψίματα και 4 λάθη.

Ο αμέσως μετά πιο γνωστός είναι ο Γκρεγκ Λουγκάνις. Ο Αμερικανός αθλητής καταδύσεων (ο θετός του πατέρας ήταν ελληνικής καταγωγής) έχει κερδίσει 4 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Το 1981 είχε ένα ατύχημα κατά τη διάρκεια εκτέλεσης μιας βουτιάς 2,5 περιστροφών. Δεν υπολόγισε σωστά την απόσταση του κορμιού του από τον βατήρα και χτύπησε το κεφάλι του. Όταν προσγειώθηκε στην πισίνα, το νερό κοκκίνισε από το αίμα. Το χτύπημα δεν ήταν τόσο σοβαρό, αλλά ο αθλητής θορυβήθηκε γιατί είχε κρατήσει μυστικό ότι ήταν φορέας του AIDS....

Οταν μετά από μερικά χρόνια το αποκάλυψε δημόσια, έγινε δέκτης σκληρής κριτικής, καθώς πολύς κόσμος εκτίμησε ότι έθεσε σε κίνδυνο τους συναθλητές του και κυρίως το ιατρικό προσωπικό που τον περιέθαλψε μετά τον τραυματισμό του. Ο ίδιος συνέχισε να αγωνίζεται και να κερδίζει μετάλλια.

Το πρόβλημα υγείας του Γκρεγκ Λουγκάνις δεν επισκίασε ποτέ την αγάπη του για τον αθλητισμό. Αντίθετα, αποτέλεσε αφορμή για να δημοσιοποιηθεί ο τρόπος ζωής των οροθετικών ατόμων αλλά και για να ενθαρρυνθούν οι αθλητές που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα υγείας. Μάλιστα, δίνοντας ο ίδιος ένα ακόμη σπουδαίο μάθημα ζωής, υπήρξε μέντορας της ολυμπιακής αποστολής καταδύσεων των ΗΠΑ στους Αγώνες του Λονδίνου, το 2012.



Υπάρχουν βέβαια και πολλοί αθλητές μικρότερης αναγνωρισιμότητας οι οποίοι προσπαθούν και θέλουν να περάσουν ένα θετικό μήνυμα. Μεταξύ αυτών ο Ρόμπερτ Κλέιν, ένας παθιασμένος μαραθωνοδρόμος. «Στέκομαι στην γραμμή της εκκίνησης με εκατοντάδες υγιείς ανθρώπους. Ακόμη κι αν είμαι άρρωστος, μπορώ να τους δείξω ότι κι εγώ μπορώ να τερματίσω» υπογραμμίζει. Όταν διαγνώστηκε το 1996, ήταν πεπεισμένος ότι δεν του απέμεναν πάνω από 5 χρόνια ζωής. Ξέγραψε τον εαυτό του και άρχισε να πίνει και καπνίζει. Όμως πριν λίγα χρόνια είδε μια ανακοίνωση στον τοίχο της γιατρού του η οποία ζητούσε οροθετικούς που να θέλουν να προπονηθούν για μαραθώνιο. Από τότε τρέχει 100 χιλιόμετρα την εβδομάδα και σχεδιάζει να συμμετάσχει σε πολλούς μαραθωνίους. Το τρέξιμο, λέει ο Klein, «είναι η μόνη μου ελπίδα να δείξω στον κόσμο ότι είμαι ακόμη ένα πλήρες ανθρώπινο ον».

Μία ακόμα περίπτωση που δεν το έβαλε κάτω είναι ο Όλε Λούντερ. Ο Γερμανος πρωταθλητής στην κολύμβηση, πιέζει το σώμα του στα όριά του. Προπονείται έξι φορές την εβδομάδα, περνώντας 20 ώρες συνολικά μέσα στο νερό. «Πηγαίνω στην προπόνηση ακόμη και τις μέρες που τα φάρμακα προκαλούν διάρροια και πόνο, ή όταν είμαι πολύ κουρασμένος,» αναφέρει.

Ο Λούντερ, είναι όσο πιο ανοιχτός γίνεται με τη νόσο του και πολλοί στον κόσμο της κολύμβησης είναι εξοικειωμένοι με την ιστορία του όπως και ο ίδιος είναι εξοικειωμένος με τους φόβους των συναθλητών του, χωρίς όμως να τους αφήνει να τον αποτρέψουν. Όποτε έχει ένα κόψιμο στο δάχτυλο, βάζει ένα χαζαπλάστ και απλά, βουτάει στην πισίνα.

Η ζωή είναι το καλύτερο δώρο που απολαμβάνουμε! Δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα όμως. Υπάρχουν στιγμές που όλα είναι γαλήνια και ήσυχα και άλλες που δεν ξέρεις από που να προφυλαχθείς. Όσο σκληρή και αν γίνεται μερικές φορές έχουμε την υποχρέωση να τη χαιρόμαστε! Αυτή είναι η μαγεία της και για αυτό το λόγο πρέπει να τη ζούμε με όλη μας τη δύναμη!

Επιμέλεια: Φωτεινή Κρεμαστιώτη