Οι ποδοσφαιρικές «τραγωδίες» που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που «γεννά» συναισθήματα και αρκετές φορές είναι πάρα πολύ έντονα. Ειδικά όταν μιλάμε για στιγμές, όπου παίκτες και ομάδες ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία και από μια τους εύστοχη ή άστοχη ενέργεια μπορεί να κριθεί ένας τίτλος. Οι συγκινητικές περιπτώσεις είναι πολλές και ταξιδεύοντας πίσω στον χρόνο , θα θυμηθούμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές «τραγωδίες» όπου ο πόνος, η λύπη και η θλίψη για τον ηττημένο ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής και έκαναν την εμφάνιση τους σε διάφορα γήπεδα του κόσμου.

Το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο που έγινε διαφήμιση



Το μακρινό 1994, Βραζιλία και Ιταλία διασταύρωναν τα ξίφη τους στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου με έπαθλο την κορυφή του κόσμου. Έχοντας φτάσει στην διαδικασία των πέναλτι, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο έπρεπε να σκοράρει για να κρατήσει την Ιταλία ζωντανή στο παιχνίδι και να παρατείνει την αγωνία για το ποιος θα σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο. Ο «Mικρός Bούδας» του Ιταλικού ποδοσφαίρου όμως δεν σημάδεψε σωστά στέλνοντας την μπάλα στον ουρανό και χιλιάδες Ιταλούς φιλάθλους στα επείγοντα περιστατικά, καθώς ξεγλιστρούσε από την χώρα τους, το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η συγκεκριμένη στιγμή ενέπνευσε τους υπευθύνους της διάσημης μάρκας ουίσκι Johnnie Walker να δημιουργήσουν μια διαφήμιση, όπου πρωταγωνιστούσε η τραγική φιγούρα εκείνου του Μουντιάλ και περνούσε το μήνυμα, ότι ποτέ δεν πρέπει να το βάζεις κάτω στην ζωή σου παρά τις δύσκολες καταστάσεις και τις τραγικές στιγμές που θα συναντήσεις. Το συγκεκριμένο χαμένο πέναλτι είναι ίσως το διασημότερο στην ιστορία των Μουντιάλ και αποτελεί την πιο στενάχωρη στιγμή στην ιστορία του Ιταλικού ποδοσφαίρου. To στιγμιότυπο με τον Μπάτζιο να «υποφέρει» και τους Βραζιλιάνους παίκτες να πανηγυρίζουν από πίσω είναι μια από τις πιο «δυνατές» εικόνες που μπορεί να συναντήσει κάποιος στο δημοφιλέστερο άθλημα του κόσμου.




Το δράμα της Μπάγερν Μονάχου



Κάποτε ο Άγγλος επιθετικός Γκάρι Λίνεκερ είχε πει ότι «το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζουν 11 εναντίον 11 και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί». Στην περίπτωση όμως του τελικού Τσάμπιονς Λιγκ το 1999 στη Βαρκελώνη, οι Άγγλοι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ντύθηκαν «Γερμανοί» και πήραν την νίκη σε ένα φινάλε που ήταν ακατάλληλο για καρδιακούς. Ήταν η πιο γρήγορη ανατροπή του σκορ σε έναν τελικό στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο συγκεκριμένος αγώνας θα μπορούσε να γίνει άνετα ταινία, καθώς για τους μεν (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) είχε ένα ονειρεμένο «happyend» και για τους δε (Μπάγερν Μονάχου) αποτελεί ένα δράμα, έναν εφιάλτη, μια στιγμή που θέλουν να διαγράψουν από την μνήμη τους. Όταν νικάς 1-0 και ο αγώνας φτάνει στις καθυστερήσεις το μόνο που σκέφτεσαι, είναι η στιγμή που θα κατακτήσεις το τρόπαιο. Όμως τι συμβαίνει όταν 2 «παλιόπαιδα» που ακούν στο όνομα Σέρινχαμ και Σόλσκιερ, μετατρέπουν το 0-1 σε 2-1 μέσα σε 2 λεπτά και τα όνειρα σου μετατρέπονται στον απόλυτο εφιάλτη; Οι δυο τελευταίες φάσεις του τελικού σε κάνουν να συμπάσχεις με το δράμα των Γερμανών, γιατί η μπάλα τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Μάλιστα στο γκολ της ισοφάρισης των «Kόκκινων Διαβόλων», κάνει επαφή με την μπάλα και ο τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Πίτερ Σμάιχελ που είχε ανέβει στην αντίπαλη εστία σε μια απέλπιδα προσπάθεια της ομάδας του για την ισοφάριση. Η παραπάνω φωτογραφία περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο εκείνη την συγκλονιστική βραδιά, δείχνοντας τον «γίγαντα» της Μπάγερν Κάρστεν Γιάνκερ να κλαίει και τον συμπαίκτη του να προσπαθεί να τον παρηγορήσει. Αυτή την φορά η θεωρία του Λίνεκερ για το ποδόσφαιρο αποδείχθηκε λανθασμένη.





Το όνειρο των Ιταλών που μετατράπηκε σε εφιάλτη



Ένα χρόνο μετά τον απίστευτο τελικό του Τσαμπιονς Λιγκ, το 1999 η ιστορία στον τελικό του Euro το 2000 επαναλαμβάνεται με θύμα την Ιταλία των Ντελ Πιέρο, Τότι και Καναβάρο και θύτη την Γαλλία των Ζιντάν, Ανρί και Τρεζεγκέ. Οι Ιταλοί κρατούν το κύπελλο στα χέρια τους και έχοντας φτάσει στις καθυστερήσεις το μόνο που περιμένουν, είναι το σφύριγμα της λήξης από τον διαιτητή. Όμως ένας άνθρωπος έχει άλλη άποψη γι’αυτό και το δηλώνει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Ο Σιλβεν Βιλτόρ νικάει με σουτ τον Ιταλό τερματοφύλακα Τόλντο στην τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας του αγώνα και στέλνει την αναμέτρηση στην παράταση. Εκεί την σκυτάλη παίρνει ο Τρεζεγκέ, όπου με απίθανο γυριστό σουτ (θυμίζει πολύ το γκολ του Ζιντάν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2002 απέναντι στη Λεβερκούζεν) βάζει το «χρυσό» γκολ και οι Γάλλοι στέφονται Πρωταθλητές Ευρώπης. Το τελικό 2-1 κάνει τους Ιταλούς να έχουν πέσει στον αγωνιστικό χώρο και να κλαίνε με λυγμούς από το σοκ που έχουν υποστεί. Έξι χρόνια μετά όμως η «Σκουάντρα Ατζούρα» θα πάρει την εκδίκηση της από τους «Τρικολόρ» στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τον Μάρκο Ματεράτσι να είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής για τους Ιταλούς.





Το κλάμα που προκάλεσε η Ελλάδα στους «οικοδεσπότες» Πορτογάλους



Αν ρωτούσε ποτέ κανείς κάποιους Έλληνες πόσα είναι τα έπη θα του απαντούσαν τρία. Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν τα ομηρικά έπη, δηλαδή την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Υπάρχουν όμως και κάποιοι τρελοί με την μπάλα που αναγνωρίζουν και άλλο ένα. Είναι το έπος της Πορτογαλίας το 2004, δηλαδή η πορεία της κατάκτησης του Euro 2004 από την Ελλάδα. Ζητώ συγνώμη στον Όμηρο για την βεβήλωση της ιστορίας, αλλά όλοι οι λάτρεις του αθλητισμού πιστεύω πως θα με συγχωρέσουν. Πόσα κιλά ποδοσφαιρικό εγωισμό (λέω αυτή την λέξη για να μην αναφερθώ σε μία άλλη που όλοι γνωρίζουν) χρειάζεται μια Εθνική ομάδα για να νικήσει 2 φορές μέσα στην ίδια διοργάνωση, μια άλλη ομάδα που παίζει στην έδρα της και μάλιστα την μία στον μεγάλο τελικό. Οι εικόνες που μου μένουν από εκείνο το ονειρεμένο καλοκαίρι είναι δυο. Η πρώτη είναι η στιγμή που ο Ζαγοράκης σηκώνει το τιμημένο που έλεγαν στο διάσημο σύνθημα τους οι Έλληνες φίλαθλοι και η δεύτερη είναι το κλάμα του πιτσιρικά τότε Κριστιάνο Ρονάλντο που είχε ξεσπάσει σε λυγμούς μην μπορώντας να δεχτεί την ήττα και την απογοήτευση εκατοντάδων συμπατριωτών του. Εκείνο το βράδυ στο Ντα Λούζ ταράξαμε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό κόσμο και χαλάσαμε την γιορτή που είχαν ετοιμάσει οι Πορτογάλοι γιατί οι «αφελείς» πίστευαν πως θα μας νικήσουν. Όμως οι Έλληνες «πειρατές» που έλεγε και ο Χελάκης στις συγκινητικές περιγραφές τους είχαν άλλη άποψη και το γκολ του Χαριστέα έστειλε όλο τον πορτογαλικό λαό στην…εντατική. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο όσες χρυσές μπάλες και να κατακτήσει στην καριέρα του πάντα θα βλέπει την κεφαλιά του Χαριστέα στους εφιάλτες του (τουλάχιστον στο φετινό τελικό του Euro τα δάκρυα του «CR7» ήταν δάκρυά χαράς).




Τζέραρντ: ωραίος το 2005, μοιραίος το 2014



Για τον εμβληματικό αρχηγό της Λίβερπουλ η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005 ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για την πιστή που έδειξε στην Αγγλική ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Η Λίβερπουλ σε εκείνον τον αξέχαστο τελικό βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, διότι η Μίλαν προηγείται με 3-0 στο ημίχρονο και όλα μοιάζουν τελειωμένα. Όμως ο «captain» έχει αντίθετη άποψη, γιατί μειώνει σε 3-1 στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου και κάνει μια κίνηση με τα χέρια του για να δώσει το έναυσμα στους συμπαίκτες του και στους οπαδούς των «Κόκκινων», να πιστέψουν ότι τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα και να τους συμπαρασύρει για να πραγματοποιήσουν την σημαντικότερη ανατροπή που έχει συμβεί ποτέ σε τελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης.. Κατά την διάρκεια του αγώνα υπήρχε η αίσθηση ότι ο Τζέραρντ ήταν παντού μέσα στο γήπεδο (κάποια στιγμή έφτασε να παίζει δεξί μπακ για να κρατήσει η αποκαμωμένη ομάδα του το 3-3 και να στείλει τον αγώνα στην παράταση). Για την Μίλαν αυτό το ματς είναι η απόλυτη τραγωδία, καθώς χάνει ένα «δικό» της κύπελλο, διότι μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο με τον «αέρα» του 3-0 και παρόλα αυτά κατάφερε να χάσει. Θα μπορούσε κάποιος να επικεντρωθεί στην Μίλαν, γιατί ποτέ δεν έχει χάσει ομάδα που βρέθηκε μπροστά στο σκορ με 3 τέρματα σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Αλλά ο Άγγλος μέσος αξίζει και με το παραπάνω να του αφιερωθεί αυτή η παράγραφος, καθώς η λαχτάρα και η προσμονή να σηκώσει την «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» ήταν τεράστια και η προσπάθεια που κατέβαλε σε εκείνον τον τελικό ήταν συγκινητική.

Εννέα χρόνια μετά, η μοίρα παίζει ένα πολύ άσχημο παιχνίδι στον ηγέτη των «Reds». Σε ένα παιχνίδι με την Τσέλσι προς τις τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος η Λίβερπουλ θέλει μόνο νίκη για να σφιχταγκαλιάσει το τρόπαιο του Αγγλικού πρωταθλήματος (κάτι που ήταν το μεγάλο απωθημένο του Τζέραρντ όλα αυτά τα χρόνια). Ο «StevieG» προσπαθώντας να ελέγξει την μπάλα, γλιστράει και έτσι δημιουργείται μια από τις πιο στενάχωρες στιγμές που θα θυμούνται για πάντα οι οπαδοί της Λίβερπουλ αλλά και ο ίδιος. Το γλίστρημα αυτό φέρνει την ήττα της Λίβερπουλ από την Τσέλσι με 0-1 και μαζί χάνεται και η τελευταία ελπίδα του Στίβεν να σηκώσει ένα πρωτάθλημα με την αγαπημένη του ομάδα. Το ποδόσφαιρο πολλές φορές είναι αρκετά σκληρό και ο Τζέραρντ βίωσε την πιο δύσκολη στιγμή που μπορεί να συναντήσει ποτέ ένας ποδοσφαιριστής.







Το άδοξο τέλος της καριέρας του Ζιντάν



Όταν λέγεσαι Ζιντάν και εκπροσωπείς σαν αρχηγός την χώρα σου σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας, η μοναδική σκέψη που περνάει από το μυαλό σου είναι να φτάσεις στην γη της επαγγελίας, να πατήσεις την κορυφή του κόσμου, να σε θυμούνται όλοι ως τον άνθρωπο που σήκωσε 2 Μουντιάλ στα χέρια του με το εθνόσημο στο στήθος. Έλα όμως που μερικές φορές λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο. Τον ρόλο του ξενοδόχου, εκείνη την «σκληρή» βραδιά για όλους τους λάτρεις του Ζιζού, τον έπαιζε ο Ιταλός αμυντικός Μάρκο Ματεράτσι. Ο Ιταλός εκτός του γκολ που πέτυχε κατάφερε να κερδίσει την αποβολή του Ζιντάν. Σε εκείνη την αναμέτρηση είχε καταφέρει να «παίξει» με το μυαλό του κορυφαίου Γάλλου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών (κατά την ταπεινή μου άποψη), ψελλίζοντας του κάτι στο αυτί που προκάλεσε τον εκνευρισμό και την οργισμένη αντίδραση του, με αποτέλεσμα να του δώσει μια εντυπωσιακή κουτουλιά και να τον ξαπλώσει στο έδαφος. Μια τεράστια καριέρα έληγε με τον χειρότερο τρόπο δηλαδή με αποβολή σε έναν τελικό Μουντιάλ σε μια στιγμή τρέλας που ο Ζιντάν θα ήθελε να ξεχάσει. Με αυτόν στον αγωνιστικό χώρο τα πράγματα ίσως εξελίσσονταν διαφορετικά για τους «Τρικολόρ». Τις ελπίδες τους, έσβησε το εύστοχο χτύπημα του Γκρόσο στην ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι. Για τον αρχηγό των Γάλλων το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν μια παραφωνία σε μια υπέρλαμπρη καριέρα.





Ένα γλίστρημα, ένα χαμένο Τσάμπιονς Λιγκ



O αρχηγός της Τσέλσι και ίσως το κορυφαίο δημιούργημα των ακαδημιών της ομάδας του Λονδίνου, Τζόν Τέρι περίμενε για χρόνια την στιγμή του που θα έμπαινε για πάντα στις καρδιές των οπαδών των φιλάθλων της αγαπημένης του ομάδας. Το ματς, στον τελικό του Τσάμπιονς Λiγκ του 2008, είχε φτάσει στα πέναλτι και το σκηνικό έμοιαζε να είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Άγγλου αμυντικού. Όταν έφτασε η σειρά του, το μόνο που είχε να κάνει είναι να ευστοχήσει για να χαρίσει στην ομάδα του το πολύτιμο τρόπαιο. Η σκηνή μοιάζει να είναι βγαλμένη από ταινία του Hollywood. Ο αρχηγός απέναντι στην μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του, στο κρισιμότερο χτύπημα στην ιστορία της Τσέλσι. Αν βρει δίχτυα τότε το κύπελλο είναι δικό του. Όμως την στιγμή που φτάνει στο σημείο να χτυπήσει την μπάλα το χορτάρι τον προδίδει. Γλιστράει στο βρεγμένο τερέν και στέλνει την μπάλα στα περιστέρια. Ο ίδιος μετά την εκτέλεση έχει μείνει καθηλωμένος στο γρασίδι, βυθισμένος στις σκέψεις του και το μόνο που θέλει , είναι να ανοίξει η Γή να τον καταπιεί. Η διαδικασία συνεχίζεται και τελικά μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα ο Φαν Ντερ Σάρ πιάνει το πέναλτι του Ανελκά και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατακτά το τρίτο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της. Για τους υγιής φιλάθλους δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί το κλαμένο πρόσωπο του Τέρι σε εκείνο τον τελικό, καθώς ήταν ο μοιραίος για την ομάδα του και δεν μπορούσε να χωνέψει ότι το χαμένο του πέναλτι στέρησε από τους «δράκους» το τρόπαιο. Το ποδόσφαιρο μερικές φορές είναι σκληρό και άδικο και ο Τζον Τέρι βίωσε με τον χειρότερο τρόπο τα παιχνίδια της στρογγυλής θεάς που τον πρόδωσε την πιο κρίσιμη στιγμή.




Οι Γερμανοί που «βύθισαν» μια ολόκληρη χώρα στην θλίψη



Οι Βραζιλιάνοι το 2014 ήταν διοργανωτές του Μουντιάλ και πίστευαν ότι η Εθνική τους ομάδα είχα όλα τα φόντα για να στεφθεί πρωταθλήτρια Κόσμου. Λογάριαζαν όμως χωρίς τους αμείλικτους Γερμανούς που τους κατατρόπωσαν με 1-7. Η ομάδα του Μίλερ, του Νόιερ και του Λαμ ασέλγησε πάνω στο «πτώμα», των ανήμπορων να αντιδράσουν, Βραζιλιάνων και βύθισε στην απόλυτη θλίψη την χώρα, όπου το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από θρησκεία. Οι παίχτες του Σκολάρι δεν θα ξεχάσουν ποτέ την συγκεκριμένη μέρα γιατί είναι η πιο ντροπιαστική ήττα τους σε τελική φάση Μουντιάλ και έλαβε χώρα μπροστά σε ένα κατάμεστο γήπεδο που περίμενε πρόκριση της «Σελεσάο» στον τελικό. Αντί για αυτό οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι είδαν την γερμανική μηχανή να πιάνει υψηλά στάνταρ απόδοσης και να ξεφτιλίζει την παρέα των Νειμάρ, Οσκαρ, Χούλκ και Νταβίντ Λουίζ. Μάλιστα ο τελευταίος μετά το τέλος του αγώνα ξέσπασε σε κλάματα και δεν μπορούσε με τίποτα να συγκρατήσει τα δάκρυα του κάτι που απεικονίζεται στην παραπάνω φωτογραφία. Το συγκεκριμένο στιγμιότυπο έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στην μνήμη των ποδοσφαιρόφιλων, γιατί οι διοργανωτές «πονούσαν» και η συγκεκριμένη πανωλεθρία τους είχε ραγίσει την καρδιά.



Επιμέλεια: Νίκος Καρφής