Οι οιωνοί και οι αριθμοί δίνουν το πρωτάθλημα στον Χάμιλτον!

Η καρό σημαία στο GP του Σίλβερστοουν έπεσε με τον πλέον εμφατικό τρόπο για τον ήρωα των Βρετανών, ο οποίος ξεκίνησε από την πρώτη θέση και δεν ασχολήθηκε με τους καθρέφτες του μέχρι το τέλος. Η ποινή 10’’ στον Ρόζμπεργκ ήρθε να ανάψει τα πυροτεχνήματα και τη μάχη του πρωταθλήματος. Μία μάχη, η οποία –βάσει προϊστορίας και παράδοσης- έχει ως φαβορί τον παγκόσμιο πρωταθλητή.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Συγκεκριμένα, από το 1992.

Η χρονιά εκείνη έχει μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο «τρομοκρατικές», όσον αφορά την κυριαρχία μιας ομάδας έναντι του ανταγωνισμού. Η Williams FW14 παρουσίασε τεχνολογίες που την καθιστούσαν εξωπραγματική σε σύγκριση με τα υπόλοιπα μονοθέσια, βοηθώντας τον Νάιτζελ Μάνσελ να κατακτήσει τον μοναδικό τίτλο της καριέρας του. Η νίκη του στο βρετανικό GP τη σεζόν εκείνη, ήταν η τέταρτη στον συγκεκριμένο αγώνα καθιστώντας τον μοναδικό Άγγλο οδηγό με αυτή την επιτυχία στο παλμαρέ του. Μέχρι χθες δηλαδή, όταν ο Χάμιλτον κυριάρχησε πλήρως και ισοφάρισε το ιστορικό ρεκόρ. Εδώ μπαίνει στην εξίσωση ο παράγοντας παράδοση.



Ο Μάνσελ κέρδισε το πρωτάθλημα με απολογισμό 10 νικών, ίδιο αριθμό με την περσινή επίδοση του Χάμιλτον, ο οποίος είχε κερδίσει και πάλι στην αναμέτρηση του Σίλβερστοουν. Η επικράτηση εντός έδρας προοιωνίζει τα ευχάριστα για τον 31χρονο πιλότο, καθώς τις προηγούμενες φορές που το κατάφερε (2008, 2014, 2015) σήκωσε το τρόπαιο του πρωταθλητή.

Για τη διαφορά δυναμικότητας του μονοθεσίου και τις ομοιότητες με τη Williams του τότε δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Η W07 ακόμα κι όταν αντιμετωπίζει προβλήματα (βλέπε Ρόζμπεργκ χθες) είναι εκτός βεληνεκούς ανταγωνιστών, με τον Φερστάπεν να χρειάζεται την ποινή 10’’ για να φέρει τη Red Bull μπροστά από τον πιλότο της Mercedes.

Για όποιον δεν είναι φαν της αριθμολαγνείας και της «παραδοσολογίας», υπάρχει ένας απλούστερος λόγος που οδηγεί στον 4ο τίτλο του Χάμιλτον. Αυτός δεν είναι άλλος από την έτερη Mercedes και τις τάσεις «λιποθυμίας» που εμφανίζει ο Νίκο Ρόζμπεργκ, όποτε πέφτει στους ώμους του η ταμπέλα του διεκδικητή.

Πέρσι είχε βρεθεί να κυνηγάει τον Βρετανό στη βαθμολογία από την αρχή του πρωταθλήματος, κατάσταση που θα μπορούσε να ανατρέψει σε 2 κομβικά σημεία. Στο GP της Μόντσα ο Χάμιλτον ήταν ο ταχύτερος καθ’ όλη τη διάρκεια του τριημέρου, με τον Ρόζμπεργκ να κυμαίνεται μεταξύ 4ης και 5ης θέσης την ημέρα του αγώνα, μέχρι που εγκατέλειψε.

Στην αμέσως επόμενη συνάντηση και το GP της Σινγκαπούρης, παρουσιάστηκε χρυσή ευκαιρία στον Γερμανό να μειώσει την απόσταση με την κορυφή όταν ο Χάμιλτον εγκατέλειψε στον 32ο γύρο. Με σχεδόν μισό αγώνα να απομένει ο Ρόζμπεργκ κατάφερε μόνο μια 4η θέση, δουλεύοντας ουσιαστικά για τον team – mate του και την ελαχιστοποίηση των απωλειών του.

Φέτος η σεζόν ξεκίνησε ονειρικά για τον γιο του Κέκε Ρόζμπεργκ, κάνοντας ένα εντυπωσιακό 4/4 (7/7 με το σερί 3 νικών στο κλείσιμο της περσινής χρονιάς). Και πάλι, όμως, όταν ο 3 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής βρήκε ρυθμό και άρχισε να ψαλιδίζει τη διαφορά, ο Ρόζμπεργκ «λύγισε», με αποκορύφωμα το GP της Αυστρίας και τη σύγκρουση που προκάλεσε. Αποτέλεσμα: νίκη Χάμιλτον, 4η θέση για τον ίδιο.



Εννοείται πως όλο το σκηνικό θα μπορούσε να ανατραπεί. Βρισκόμαστε σχεδόν στα μισά του δρόμου, με άλλα 11 αγώνες να απομένουν. Η Red Bull πάντοτε εμφανίζεται αισθητά βελτιωμένη από αυτή την περίοδο της σεζόν και μετά. Η Ferrari έχει δυνατότητες, αλλά θα πρέπει να γιατρέψει την πληγή της αστάθειας που την μαστίζει.Η Williams ενδέχεται να προβληματίσει την κορυφή σε πίστες που της ταιριάζουν, το ίδιο και η Force India. Ίσως ο Ρόζμπεργκ να μας διαψεύσει, να παρουσιάσει ένα ηγετικό πρόσωπο και να κάνει ένα σερί αντίστοιχο των πρώτων αγώνων.

Με υποθετικές προτάσεις και «αν» ωστόσο, ιστορία δεν γράφεται. Και αυτή, σε συνδυασμό με την παρούσα κατάσταση, έχουν αρχίσει να χαράζουν «Λιούις Χάμιλτον» στην κούπα του 2016.

Επιμέλεια: Χρήστος Ντότσικας