Όταν ακούς τη φράση «el classicο» το μυαλό σου πηγαίνει στο Μπαρτσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης και στα άλλα παραδοσιακά ντέρμπι του πλανήτη, όπως Μπόκα Τζούνιορς – Ρίβερ Πλέιτ ή για εμάς Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός.
Γράφει ο Σταύρος Χονδροθύμιος
Όλα τα μεγάλα ντέρμπι τα έχουμε συνηθίσει ανάμεσα σε ομάδες, κόντρα στους «μισητούς» τους αντιπάλους. Στα χρόνια μας όμως, είμαστε τυχεροί που ζήσαμε ένα διαφορετικό, αυτό μεταξύ του Φέντερερ και του Ναδάλ.
Στην παγκόσμια ιστορία του αθλητισμού, τέτοια ατομική μονομαχία ίσως να μην έχει προκύψει ξανά. Ναι, στην πυγμαχία υπήρξε το συγκλονιστικό Αλί – Φρέιζερ στη Μανίλα, αλλά αυτό ήταν ένα ματς, μια κι έξω. Ένα σπουδαίο ποίημα και όχι ένα… ομηρικό έπος με πολλές ραψωδίες!
Συγκριτικά με τα άλλα ντέρμπι, το «FeDal» έχει δύο σημαντικές διαφορές. Αφενός αντίθετα με τα υπόλοιπα ή αντιπαλότητα απουσιάζει και κυριαρχεί ο αλληλοσεβασμός ανάμεσα στις δύο πλευρές και αφετέρου (αυτό που πονάει…) είναι ότι έχει ημερομηνία λήξης. Οι φίλαθλοι εσαεί θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός και Ρεάλ – Μπάρτσα, όχι όμως Ναδάλ – Φέντερερ!
Στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν, παρακολουθήσαμε ίσως τον… τελευταίο χορό. Το έβλεπες στα μάτια τους , το ήξεραν και οι ίδιοι, ότι πιθανότατα αυτή θα ήταν η τελευταία τους παράσταση σε κορυφαίο επίπεδο. Ο τελικός των τελικών και όμως, η νίκη έμοιαζε λιγότερο σπουδαία από ποτέ. Τους ήταν αρκετό ότι βρέθηκαν και πάλι εκεί, στο λαμπερό προσκήνιο, να αποχαιρετιστούν όπως τους αξίζει. Στο τερέν. Να πουν αντίο ο ένας στον άλλον μάχιμοι και όχι… εν αποστρατεία!
Ήταν συγκινητικός ο τελικός, ξεχείλιζε μελαγχολία, αν έβλεπες πέρα από τα προφανή, τους πόντους, τα γκέιμς και τα σετ! Ειδικά αν είχες κοιτάξει αυτές τις μέρες τα αμέτρητα αφιερώματα για τις καριέρες τους και τις τιτανομαχίες τους, τότε δεν γινόταν να μη σε πιάσει νοσταλγία, να μην αντιμετωπίσεις αυτήν την αναμέτρηση ως την τελευταία μέρα στο σχολείο…
Είναι σαν τους καλοκαιρινούς έρωτες, που τους βιώνεις έντονα, σε σαγηνεύουν, βουτάς με τα μούτρα να απολαύσεις κάθε στιγμή, γιατί ξέρεις ότι δεν θα κρατήσουν για πάντα. Ρουφάς μέχρι το μεδούλι ό,τι προλάβεις και μετά μένεις με τις αναμνήσεις. Έχουν όμως κάτι μαγικό που τις κάνει ανεξίτηλες, ενίοτε σε στιγματίζουν, περισσότερο και από τις πολύχρονες σχέσεις!
Όχι, αυτός δεν είναι… επικήδειος! Άλλωστε αμφότεροι είναι νεότατοι! Ο Ελβετός 35 ετών και ο Ισπανός μόλις 30, αλλά να, είναι κάτι σαν υποστολή σημαίας, σαν το τελευταίο φιλί πριν τον αποχωρισμό!
Ναι, είμαστε τυχεροί που ζήσαμε και απολαύσαμε το Φέντερερ – Ναδάλ. Παρά τους τραυματισμούς τους τυχεροί είναι κι αυτοί που η μοίρα τους χαμογέλασε και τους χάρισε αυτό το μεγαλειώδες φινάλε. Να πέσει η αυλαία όπως τους αρμόζει. Σε τελικό γκραμ σλαμ!
Μεγάλες κόντρες είχαμε και θα έχουμε και στο μέλλον, δεν τελειώνουν ούτε τα σπουδαία ματς στο τένις, ούτε θα σταματήσει ο αθλητισμός να βγάζει νέα αστραφτερά είδωλα. Απλά είναι αυτή η γλυκόπικρη γεύση που αφήνει το κλείσιμο ενός κύκλου, που αποτέλεσε ίσως την λαμπρότερη περίοδο του τένις. Οι δύο τους πρωτοστάτησαν σε αυτήν, ήταν οι κυριότεροι εκφραστές της, αυτοί που έχουν συνεισφέρει τα μέγιστα για να γιγαντωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου για το άθλημά τους.
Αναμφίβολα και οι δύο «χρωστoύν» πολλά στο τένις, αλλά κι αυτό τους «χρωστάει», γιατί οι αγώνες τους πιθανόν έφεραν τους περισσότερους νέους φίλους του σπορ, από οποιουσδήποτε άλλους στην ιστορία! Και εμείς τους «χρωστάμε» και επειδή δεν μπορούμε να πούμε «εις το επανιδείν», αλλά… thanks for the memories!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
