Ο τελευταίος που ανέτρεπε τα καθιερωμένα

Ηταν μια ακόμη μεγάλη αποκλειστικότητα του NovaΣΠΟΡ FM 94.6. Μια τεράστια προσωπικότητα φιλοξενήθηκε στην κορυφαία αθλητική συχνότητα της χώρας και στην εκπομπή «Μπαμ και Κάτω». Μια συνέντευξη την οποία είχατε τη δυνατότητα να δείτε σε live streaming από το sport-fm.gr.

Γράφει ο Γιώργος Μαζιάς

Για τον θρυλικό Ζιοβάνι ο λόγος. Βλέποντας και ακούγοντας τον θυμάσαι πολλά. Ακόμη κι αν δεν είσαι φίλος του Ολυμπιακού. Ολα σου μοιάζουν κοντινά. Λες και ήταν χθες. Εξω από τον σταθμό δεκάδες κόσμου ήρθε για να δει έστω και για μια στιγμή από κοντά τον αγαπημένο τους «μάγο». Εχουν πέρασει παίκτες και παίκτες από το λιμάνι, αλλά τέτοια αγάπη δεν την γνώρισε κανένας. Ο «Ζιό» δεν ήταν ποτέ λαοπλάνος. Δεν έκανε προγραμματικές δηλώσεις, μήτε πουλούσε ολυμπιακοφροσύνη. Απλά, μιλούσε μέσα στο γήπεδο. Δεν είχε μόνο φίλους. Είχε και εχθρούς για τον τρόπο παιχνιδιού του. «Αργός», «δεν μαρκάρει», «παίζει μόνο για την κερκίδα» ήταν μερικά από αυτά που ακουγόντουσαν για τον 40αρη πια Ζιοβάνι. Ο κόσμος όμως θέλει (και) θέαμα. Δεν έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που έφυγε από την Ελλάδα και σταμάτησε το ποδόσφαιρο.

Κι όμως το στυλ του λείπει πολύ. Είναι ο τελευταίος μεγάλος. Ενας παίκτης που γέμιζε τις Κυριακές μας. Σε αυτούς που πάνε στο γήπεδο για να δουν το κάτι διαφορετικό. Καλά είναι τα συστήματα και οι τακτικές. Οι «ρόμβοι», τα «τρίγωνα», τα αμυντικά χαφ και η άμυνα που δίνει αποτελέσματα. Καλύτερο όμως δεν είναι το απρόσμενο τακουνάκι; Η ντρίμπλα που θα πετάξει κάτω τους αμυντικούς; Η λόμπα που θα κρεμάσει τον τερματοφύλακα; Μπορεί να μην δίνουν προκρίσεις και βαθμούς, αλλά σου γεμίζουν χαρά την ψυχή. Καιρό έχουμε να δούμε τέτοια κολπάκια. Μας έχουν μείνει τα σκληρά μαρκαρίσματα, το παιχνίδι συντήρησης, γενικά μια μιζέρια. «Ελα μωρέ με τον τσαρλατάνο, όλο ντρίμπλες και φρου φρου μου είναι», άκουγες συχνά πυκνά.

Τώρα που για να δεις γκολ και να κυλάει η μπάλα πάνω από ένα λεπτό στο γήπεδο, κάνεις τάμα είναι όλα καλά; Ο Ζιοβάνι δεν ήταν παίκτης συστήματος. Στη Βαρκελώνη, ακόμη θυμούνται τον Φαν Γκάαλ να λέει: «πείτε μου σε ποια θέση παίζει ο Ζιοβάνι να τον βάλω». Ο Ζιοβάνι δεν είχε θέση. Ε, και; Αυτό ήταν που τον έκανε διαφορετικό. Αυτό το ξεχωριστό είναι που λείπει. Το απρόσμενο, αυτό που θα σε αφήσει με το στόμα ανοικτό. Εκείνο που θα σε κάνει να απορήσεις και να πεις «μα πως το έκανε τώρα αυτό;». Τώρα ξέρεις τα πάντα. Πως θα παίξει η ομάδα, με ποιο σύστημα, που θα πάει και τι θα κάνει κάθε παίκτης, αλλά και τους περίφημους αυτοματισμούς.

Ο «μάγος» ήταν ο τελευταίος που ήξερε να ανατρέπει τα καθιερωμένα. Για αυτό και λείπει τόσο πολύ από όλους μας...