Ο Νίκος λείπει αλλά η πένα του μας ταξιδεύει παντού!

Τον Νίκο Παπαδογιαννη τον πρωτογνώρισα, μειράκιο εκεινος στον χώρο, εγώ υποτίθεται παλιός την εποχή που έφευγα από την Απογευματινή μετά από οχτώ χρόνια υπεροχης συνεργασίας το καλοκαίρι που η χώρα ζούσε στο μεθύσι της κατάκτησης του Eurobasket το 1987. Ήρθε και μου ανέθεσαν να του δείξω τα κατατόπια και να του δώσω κανένα κείμενο να γράψει. Το πρώτο που του έδωσα, ήταν ένα μικρό ρεπορτάζ που αφορούσε τον τότε μεγαλοεκδότη Ρόμπερτ Μάξγουελ ιδιοκτήτη της Οξφορντ και της Ντέρμπι Κάουντι που ήθελε να αγοράσει τη Γουότφορντ και η Επιτροπή ανταγωνισμού στη Βρετανία είχε μπλοκάρει την μεταβίβαση.

Παίρνοντας στα χέρια μου το χειρόγραφο του το κοίταξα κάμποσες φορές για να βεβαιωθώ πως ήταν γραμμένο από τον ίδιο. Είναι από τις φορές που σε αυτό το επάγγελμα συνειδητοποίησα ότι κάποιος είναι ήδη επαγγελματίας χωρίς να καταλαβαίνει το πόσο έτοιμος είναι για το χώρο!

Με τα χρόνια συνεργαστήκαμε σε διάφορα μέρη, εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια, στη σχολή στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ και στο ραδιόφωνο του Σπορ FM. Οι περισσότεροι τον έχουν συνδεδεμένο στο μυαλό τους με το μπάσκετ, ο ίδιος ωστόσο είναι ένας από τους ελάχιστους Ελληνες δημοσιογράφους με την ίδια άνεση μπορεί να γράψει και να αναλύσει όχι μόνο το μπάσκετ αλλά και το ποδόσφαιρο και αρκετά Ολυμπιακά αθλήματα έχοντας κάλυψη εξαιρετικά και Ολυμπιακούς Αγώνες.

Θυμάμαι όμως κυρίως το πόσο «ζήλευα» κάθε φορά που μάθαινα τον επόμενο, και τον μεθεπόμενο, και το παραμεθεπόμενο προορισμό του στην Καραϊβική, στη κεντρική Αμερική, στην Ασία. Βλέπετε, η ζωή μου έχει χαρίσει απλόχερα ταξίδια όμως του Νίκου του βγήκε η διάθεση να ψάξει τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο!

Γεννημένος για να ταξιδεύει, με μοναδικη ικανότητα να βάζει λέξεις στο χαρτί ήταν θέμα απλώς αποφασης να μας χαρίσει ένα μοναδικό βιβλίο με τις διάφορες ιστορίες από την κάθε γωνιά του πλανήτη όπου έφτασε η χάρη του. Ο ίδιος λέει πως κανένα ταξίδι δεν είναι μάταιο, στην ιδιόχειρη αφιέρωση με την οποία παρέλαβα το βιβλίο. Ο τίτλος ευρηματικός όπως δεν μπορεί να ήταν τίποτα άλλο για ένα βιβλίο που έχει την υπογραφή του Νίκου Παπαδογιαννη.

«Ο Νικος λείπει» λοιπόν και ήδη το διάβασα δυο φορες και θα ακολουθήσει σε κάποιο ταξίδι (εκεί που πιθανως ο ιδιος δεν πρόλαβε να πάει) και μια τριτη ανάγνωση.

Να είναι καλοτάξιδο το έχω ευχηθεί ήδη και πηγαίνει μια χαρά άλλωστε ομως χρειάζεται κάποιος να δίνει πάντα εύσημα σε αυτόν που επωμίζεται την ευθύνη της έκδοσης και η Keybooks το έκανε γνωρίζοντας τα ρίσκα σε μια χώρα που δεν έμαθε να διαβάζει.

Τώρα που το σκέφτομαι, θυμάμαι τις παραινέσεις προς το πρόσωπό του Νίκου, να βρει λίγο χρόνο για να μας χαρίσει έστω και μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου, λίγη από τη μαγεία όσων είδε και βίωσε. Χαίρομαι που βρήκε την όρεξη και το έκανε. Τελικά κανένα ταξίδι αληθινά δεν είναι μάταιο....