Ο Κόμπι Γουάιτ νίκησε, γιατί συνήθισε να χάνει...

Από τον Απρίλιο του 2012 και την ημέρα όπου ο εκλεκτός της «Windy City», Ντέρικ Ρόουζ, προδόθηκε από το γόνατο του, οι Σικάγο Μπουλς απέτυχαν παταγωδώς να βρουν την χρυσή τομή της επόμενης ημέρας.

Μετά από απαρχαιωμένες αλχημείες, με χαρακτηριστικότερη εκείνη των Μπάτλερ, Γουέιντ και Ρόντο, η πιο επιτυχημένη ομάδα των 90s άλλαξε ρώτα, στην προσπάθεια αναστήλωσης της.



Έστειλε τον δυσαρεστημένο Τζίμι Μπάτλερ στην Μινεσότα και στον μπασκετικό πατέρα του Τομ Τίμποντο, με αντάλλαγμα τους Ζακ ΛαΒίν, Κρις Νταν και τον ογκόλιθο του νέου οικοδομήματος, Λάρι Μάρκανεν.



Προσθέστε στο ήδη υπάρχον υλικό το νο7 του περσινού Draft, Γουέντελ Κάρτερ Τζούνιορ και τον τίμιο πλην ακριβοπληρωμένο Ότο Πόρτερ που ήρθε μεσούσης της φετινής σεζόν. Το καλοκαίρι βρήκε το Σικάγο εκτός playoffs (22-60) και εντός της λοταρίας, με μια γενικευμένη αύρα αισιοδοξίας, λόγω των θετικών δειγμάτων γραφής στο τελευταίο διάστημα της σεζόν, παρά την παρουσία του αμφιλεγόμενου Τζιμ Μπόιλεν στον πάγκο.



Με τον προαναφερθέντα βασικό κορμό, έγινε αμέσως σαφές πως η κατάσταση χρήζει ενίσχυσης στον «άσο», εκεί όπου το ταβάνι του Κρις Νταν δεν συμπίπτει με ενός παίκτη που μπορεί να ενορχηστρώσει μια ομάδα υψηλότατων στόχων. Όντας και πάλι στο νο7, οι Μπουλς επέλεξαν με βάση την μπασκετική λογική και έκαναν δικό τους τον καλύτερο διαθέσιμο, εκείνη την στιγμή, πλέι μέικερ της φετινής φουρνιάς, που ακούει στο όνομα Κόμπι Γουάιτ.

Προς εγκυκλοπαιδική γνώση, ο τελευταίος παίκτης του North Carolina που επελέγη από τους Μπουλς, τώρα μπορεί δικαιωματικά να αποκαλείται ο καλύτερος όλων των εποχών. Σε έναν πλανήτη μακρινό από εκείνο της μοίρας, η ιστορία του τέως πόιντ γκαρντ των Tar Heels κρύβει πτυχές ανομολόγητα σοκαριστικές.

Γεννημένος στις 16 Φεβρουαρίου του 2000 στο Γκόλντσμπορο, προάστιο της Βόρειας Καρολίνας, ο Γουάιτ έμαθε να ζει με το αθλητικό «πρέπει». Όντας γιος ενός πάλαι ποτέ σταρ του ομώνυμου πανεπιστημίου, ο μικρόσωμος γκαρντ ήταν ο μοναδικός εκ των τριών νέων μελών της οικογένειας που πληρούσε όλες τις προδιαγραφές. Το 2017, το μεγάλο όνειρο της ένταξης στο ίδιο κολέγιο όπου φοίτησε ο πατέρας και μέντορας του έμελλε να γίνει πραγματικότητα. Όμως, το είδωλο του δεν βρισκόταν πλέον εκεί...

Ο Ντόναλντ Γουάιτ, εργαζόμενος εργοστασίου και πατέρας τριών παιδιών, έφυγε από την ζωή το καλοκαίρι του ίδιου έτους, νικημένος από την επάρατη νόσο στο στομάχι.

Χτύπημα κάτω από την μέση, με γροθιά που σπάει τοίχους. Πριν καν ενηλικιωθεί, ο Κόμπι Γουάιτ καλείτο να βρει τρόπο διαφυγής από τον δυσκολότερο λαβύρινθο της ζωής του.

«Ήμουν πάρα πολύ θυμωμένος. Όχι με τον καρκίνο. Όχι με τον πατέρα μου. Ούτε καν με το γεγονός ότι θα τον έχανα σύντομα. Ήμουν θυμωμένος με τον Θεό. Όλη η πίστη που είχα από μικρό παιδί κατέρρεε εν ριπή οφθαλμών. Σκεφτόμουν ότι αν ήθελε θα το είχε σταματήσει αυτό. Κάθε βράδυ καθόμουν και Τον ρωτούσα γιατί παίρνει τον πατέρα μου από κοντά μου. Είμαι 17 χρόνων. Τον χρειάζομαι. Καθόμουν στο κρεβάτι μου επί ώρες με δάκρυα στα μάτια και απλά τον ρωτούσα γιατί...

Μπορεί πλέον να είμαι τόσο κοντά σε Εκείνον όσο ποτέ, όμως τότε είχα κατακλυστεί από το αίσθημα της οργής».

Λίγο πριν το μεγαλύτερο βήμα της ζωής του, ο Κόμπι έβλεπε τον «βράχο» της οικογένειας και τον δικό του «Σούπερμαν», όπως τον χαρακτήριζε, να σιγοσβήνει μέρα με την μέρα μπροστά στα μάτια του. Από τις αϋπνίες, στην αδυναμία μετακίνησης και εν τέλει σε σημείο που τα παιδιά του δεν μπορούσαν καν να τον αναγνωρίσουν.

Τον Αύγουστο, λίγες ώρες πριν αναχωρήσει για το Λος Άντζελες προκειμένου να συμμετάσχει σε camp γνωστής αθλητικής εταιρείας, δέχεται τα δυσάρεστα νέα από την μητέρα του.

Επιστρέφει σπίτι του και μπροστά στην εικόνα της ωμής πραγματικότητας κλαίει. Τόσο πολύ, που δημιούργησε μια μικρή λιμνούλα στο πάτωμα.

«Όταν χάνεις κάποιον τόσο κοντινό σου άνθρωπο, τα πάντα αλλάζουν. Τα μεγάλα πράγματα. Τα μικρά πράγματα. Τα ανούσια πράγματα. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο».

Τούτα και άλλα πολλά (περαιτέρω ανατριχιαστικά) εκμυστηρεύτηκε η νέα επένδυση των Μπουλς μέσω ενός συγκλονιστικού προσωπικού αποσπάσματος που δημοσίευσε στο Player's Tribune στις 21 Ιουνίου.



Εκτός όλων των άλλων, φανερώνει τον βαθμό δυσκολίας που είχε η freshman χρόνια του στο κολέγιο, καθώς σύμφωνα με τον ίδιο, αγωνιζόταν δίχως να έχει πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας.

«Προσπαθούσα να συνηθίσω την νέα τάξη πραγμάτων, ασχέτως αν ήταν κάτι που δεν πίστευα ότι μπορεί να συμβεί».

Εκ πρώτης όψεως βέβαια, προκαλεί τρόμο η ιδέα των όσων θα έκανε υπό κανονικές συνθήκες. 16 πόντοι, 4 ασίστ και 1 κλέψιμο μέτρησε ανά αγώνα ο «κοντός με την τρελή αφάνα»όπως έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό του NCAA. Έχοντας κερδίσει τις καρδιές πολλών αγαπητικών του αθλήματος, η θέση του εντός της πρώτης δεκάδας του Draft δεν ήρθε ως έκπληξη στα αυτιά κανενός.



Ωστόσο, η δική του ψυχοσύνθεση την νύχτα της 21ης Ιουνίου απέχει πολύ από το συνηθισμένο.

«Αυτό θα είναι το καλύτερο αλλά και ταυτόχρονα, όσο τρελό κι αν ακούγεται, το χειρότερο πράγμα που έχω ζήσει από την στιγμή που τον έχασα από τον καρκίνο. Γνωρίζω τον ενθουσιασμό την ώρα της ανακοίνωσης του ονόματος μου που θα επισφραγίζει τους κόπους πολλών ετών. Όμως μετά, όταν θα βρεθώ μόνος μου ξέρω πως θα λυγίσω και θα αρχίσω να κλαίω. Το ξέρω».

Όπερ και εγένετο. Η ανακοίνωση του ονόματος του δια στόματος Άνταμ Σίλβερ δημιούργησε ένα άδειασμα που περιείχε δύο όψεις...

«Ο, τι και να κάνω, όπου και να παίζω στο NBA, το μόνο σίγουρο είναι ότι εκείνος θα με ακολουθεί. Θα τον σκέφτομαι πριν και μετά από κάθε παιχνίδι.

Ξέρω ότι όλοι θα μου λένε ότι με κοιτάει από ψηλά και είναι περήφανος. Θα γνέψω και θα τους πω ευχαριστώ, αλλά δεν είναι το ίδιο, καταλαβαίνετε; Ούτε καν το πλησιάζει. Ξέρω ότι αν μπορούσε να μου μιλήσει θα μου έλεγε ότι με αγαπάει. Ότι είναι περήφανος για μένα, και μετά θα ήμασταν και οι δύο πολύ χαρούμενοι. Μαζί.

Θα έκανα τα πάντα να τον είχα μαζί μου το βράδυ του draft, απλά για ένα δευτερόλεπτο.
Απλά για να έπαιρνα άλλο ένα φιλί στο μάγουλο από τον "γέρο" μου».

Το φιλί εξ ουρανού εν τέλει ίσως να ήρθε για το νέο νο0 της μεγαλούπολης του Ιλινόις. Με την φανέλα να ζυγίζει...τόνους και την κληρονομιά που τον ακολουθεί να μοιάζει με θηλιά στο λαιμό οποιουδήποτε κοινού νεαρού παίκτη, ο Κόμπι Γουάιτ διαθέτει αυτό που έλειπε από το mentality των Μπουλς τα τελευταία χρόνια. Το αίσθημα της επιβίωσης και την νοοτροπία του μαχητή εντός και εκτός παρκέ.

Άλλωστε, κάθε σύγχρονο πρόβλημα επιτάσσει μια σύγχρονη λύση. Στην εποχή όπου το ατομικό ταλέντο δεν μπορεί να υπερνικήσει τον συνδυασμό πλάνου και πνευματικής υπεροχής, ο Γουάιτ πρέπει δίπλα στον όρκο ζωής που ονομάζεται "FMF" (For My Father) να πλαισιώσει δειλά δειλά και το "FTC" (For This City).



Αν και τα μεγέθη δεν είναι σε καμία περίπτωση ισόποσα, η πίεση θα είναι παρούσα από το πρώτο λεπτό.

Μάικλ Τζόρνταν δεν θα γίνει. Δεν χρειάζεται να γίνει. Χρειάζεται απλά να παραμείνει αυτό που του ζήτησε ο πατέρας του σε μια από τις τελευταίες τους κουβέντες: «Θα ήθελα να προσέχεις την οικογένεια σου και να την κάνεις περήφανη μέσα από τα κατορθώματα στο παρκέ. Ακόμα κι αν δεν γίνει αυτό, ξέρω πως θα τα πηγαίνεις περίφημα».

Για όποιον αμφισβητεί ακόμα το ποιόν που έχει χτίσει ο συγκεκριμένος άνθρωπος, αρκεί μια ματιά στην αντίδραση του μόλις μαθαίνει πως ο πρώην συμπαίκτης του στο κολέγιο, Κάμερον Τζόνσον επελέγη στο νο11 προς έκπληξη πολλών.

Coby White reacts to his teammate Cam Johnson getting drafted at No. 11 ??

(via @NBATV)pic.twitter.com/wN8DUCRP7W

— Bleacher Report (@BleacherReport) 21 Ιουνίου 2019

Το κυνήγι της ύψιστης κορυφής άρχισε για τον νεαρό άσο των «Ταύρων». Μπορεί να μην προλάβει ποτέ το τρένο της επιτυχίας. Μπορεί να μην καταφέρει ποτέ να βγει νικητής από τον αγώνα της καθιέρωσης στον μαγικό κόσμο του NBA.

Δεν πειράζει. Έχει βγει ήδη αλώβητος από έναν άλλον, πολύ σπουδαιότερο...

Επιμέλεια: Γιάννης Γιανναράκης