Ο Κλεάνθης Βικελίδης, μια γκαζόζα και ένα γκολ-πρωτάθλημα

Το ημερολόγιο γράφει 20 Μαρτίου 1938 και από νωρίς η Λεωφόρος Στρατού, στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται ένα μέρος του Βελλίδειου Συνεδριακού Κέντρου, έχει πλημμυρίσει από κόσμο.

Άρης και ΠΑΟΚ, ισόβαθμοι έπειτα από 11 αγώνες με συγκομιδή 17 βαθμούς, τίθενται αντιμέτωποι στο γήπεδο του Άρη για τη 12η και τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης.

Εκείνη θα κρίνει σε ποιον από τους δύο συμπολίτες θα καταλήξει το στέμμα του πρωταθλητή.

Γράφει ο Παναγιώτης Ιωάννου

Οι «κίτρινοι» είχαν επιτακτική ανάγκη τη νίκη για να στεφθούν πρωταθλητές. Μπορεί το κλίμα ευφορίας που επικρατούσε στις τάξεις τους να δημιουργούσε μια αισιοδοξία, ωστόσο τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή.

Ο «Δικέφαλος του Βορρά» επιβεβαίωσε την υπεροχή του, καθώς προηγήθηκε στο σκορ με τον Μποστατζόγλου και παρά τις κατά κύματα επιθέσεις που δεχόταν από τους γηπεδούχους βγήκε αλώβητος μέχρι το 85’…

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο «Στα γήπεδα η πόλη αναστενάζει», συλλογικό έργο 16 ατόμων, στο οποίο ο πρωταγωνιστής Βικελίδης μοιράζεται τους σκέψεις του με τον Κρίτωνα Σαλπιγκτή.

«Και σε εκείνο το σημείο -μου λέει ο Κλεάνθης- κάνω με το χέρι στον γραμματέα, τον Ολυμπιόδωρο Αναστασιάδη, που καθόταν πίσω από την εστία, "πόσο θέλει;" και μου δείχνει πέντε λεπτά.

"Πω-πω, λέω μέσα μου, αν δεν κάνω κάτι και γρήγορα, το χάσαμε το πρωτάθλημα. Και μόλις παίρνω μια μπαλιά, την ανοίγω μέσα στην περιοχή και τους ξετινάζω τα δίχτυα"!

Λοιπόν, μου λέει, 1-1 το σκορ, αλλά η ισοπαλία δεν τους έφτανε. Πάλι δικός τους ήταν ο τίτλος.

"Στο τελευταίο λεπτό, κερδίζουμε ένα κόρνερ. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ, ξέρανε πόσο καλός είμαι στην κεφαλιά, κι ήρθανε τρεις και με στρίμωξαν, να μη μ’ αφήσουν να πηδήξω με τη σέντρα. Σαν το είδα, τους γύρισα την πλάτη κι άρχισα να απομακρύνομαι από την περιοχή, τάχα απογοητευμένος.

Το είδαν αυτοί και ηρέμησαν. Και την ώρα που χτυπήθηκε το κόρνερ, γυρίζω απότομα, βάζω τα χέρια στη μέση, έτσι για να τους ανοίξω, χυμάω με φόρα, τους τρυπάω, παίρνω με το κούτελο την κεφαλιά και τους την καρφώνω στα δίχτυα. Στο τελευταίο λεπτό. Καλά-καλά σέντρα δεν πρόλαβαν να κάνουν οι ΠΑΟΚτσήδες και έληξε.

Δεν είχαν κουράγιο να πάρουν τα πόδια τους. Πάω κι εγώ, τους δίνω το χέρι και τους λέω: "Δεν πειράζει παιδιά, και του χρόνου κοντά είναι". Και μου σκάνε ένα χαμόγελο, για το πετυχημένο πείραγμα, σαν να το ξαναζούσαν. Χαμογελάω και εγώ διάπλατα {…} Σαν γέννημα θρέμμα ‘’σκουλήκι’’, η ψυχούλα μου το ευχαριστήθηκε.

«Τη δεύτερη θα την πληρώσεις από την τσέπη σου!»

Στα αποδυτήρια επικρατούσε πανδαιμόνιο! Μόλις εμφανίστηκα, όλοι έπεσαν επάνω μου να μ’ αγκαλιάσουν. "Σιγά ρε παιδιά", τους λέω. "Να πιω μια γκαζόζα, έχει ξεραθεί το λαρύγγι μου". Και παίρνω μια από το κιβώτιο που μας είχαν φέρει, την κατεβάζω, όμως δεν ξεδιψάω και παίρνω και δεύτερη.

Λίγη ώρα μετά, μπαίνει βλοσυρός ο πρόεδρος και ρωτάει: "Ήπιε κανείς δύο γκαζόζες;". Σηκώνω το χέρι. "Εγώ", του λέω, "κύριε πρόεδρε. Διψούσα".

Και τι μου λέει: "Την πρώτη, Βικελίδη, την κερνάει το σωματείο. Αλλά τη δεύτερη, θα την πληρώσεις από την τσέπη σου!" Μόλις τους είχα δώσει πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης. Με δύο γκολ επί του ΠΑΟΚ. Και με έβαζαν να πληρώσω τη δεύτερη γκαζόζα. Το φαντάζεσαι να γινόταν αυτό σήμερα;’’»

O Κλεάνθης Βικελίδης κατέκτησε με τη φανέλα του Άρη δύο Πανελλήνια Πρωταθλήματα (1932, 1949), τέσσερα Πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης (1934, 1938, 1946, 1949) και ένα του Βορείου Ομίλου (1935), ενώ συμμετείχε και στον τελικό του Κυπέλλου το 1940. Συνολικά αγωνίστηκε με την ομάδα της καρδιάς του σε 131 ματς και σημείωσε 72 γκολ.

Αξίζει να τονιστεί ότι ο «θεός του πολέμου» προπολεμικά διέθετε την κορυφαία ομάδα στην ιστορία του. Με παίκτες εγνωσμένης αξίας στο δυναμικό του όπως: τον Αγγελάκη, τον Κουμπλή, τον Γκικόπουλο, τον Κατράτζο, τον Γιακουμή, τον Κατσαούνη, τον Οπλοποιό, τον Αμπραχαμιάν και φυσικά τον Βικελίδη διέγραψε λαμπρή πορεία. Από το 2004 το γήπεδο του Άρη φέρει τιμής ένεκεν το όνομα του «Μακεδονικού Τανκ».



Πάντως, καθόλου έκπληξη δεν θα έπρεπε να προκαλεί το παραπάνω περιστατικό. Σε μια ανάλογη περίπτωση, κεντρικό πρόσωπο είναι ο «Στρατηγός», Μίμης Δομάζος.

Ο προπονητής του Παναθηναϊκού Γκλίσοβιτς τον εντόπισε στις αλάνες και εντυπωσιάστηκε αμέσως. Για να επικυρωθεί λοιπόν η μετακίνησή του από την Άμυνα Αμπελοκήπων στο «τριφύλλι» χρειάστηκε να αγοράσουν στην παλιά του ομάδα του «μια νέα ποδοσφαιρική εμφάνιση», όπως γράφει ο ίδιος στο βιβλίο του: «Μίμης Δομάζος, Μυστικά και… άλλες αποκαλύψεις».

Όσο για τον ίδιο, μια πορτοκαλάδα ήταν αρκετή για να πει το ναι…