Ο ισχυρός χαρακτήρας και η έλλειψη εναλλακτικών λύσεων της ΑΕΚ

Η ΑΕΚ ηττήθηκε από την Μπάμπεργκ (71-67) στην πρώτη μεταξύ τους συνάντηση για το Basketball Champions League, όμως έχει κάθε λόγο να αισιοδοξεί για την πρόκριση στο Final Four της διοργάνωσης.

Γράφει από τη Βαμβέργη ο Γιώργος Πετρίδης

Ο τρόπος διεξαγωγής των νοκ άουτ αγώνων του BCL δεν σου επιτρέπει να χαλαρώσεις δευτερόλεπτο και τεστάρει τις αντοχές των ομάδων, που παίζουν στο… κόκκινο. Δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα η άποψη πως σε κάποιες περιπτώσεις δεν προκρίνεται η καλύτερη ομάδα, αλλά εκείνη που θα είναι πιο δυνατή στο φώτο-φίνις. Εκείνη που θα τελειώσει καλύτερα το δεύτερο παιχνίδι. Αυτή είναι η διαφορά με τα νοκ άουτ της Ευρωλίγκας π.χ., όπου σου «επιτρέπεται» να… πετάξεις αϊτό στον έναν αγώνα (βλ. Ρεάλ με Παναθηναϊκό πέρσι, Σιένα με Ολυμπιακό το 2011) και στον αμέσως επόμενο να γυρίσεις το διακόπτη και να φτάσεις στη νίκη χωρίς να σε ενδιαφέρουν οι διαφορές.

Όσον αφορά την πρώτη συνάντηση της ΑΕΚ με την Μπάμπεργκ, υπάρχουν στοιχεία που μας έκαναν… σοφότερους, αλλά και κάποια που θολώνουν τα νερά ενόψει της ρεβάνς. Καταρχάς, ήταν ένα πολύ physical παιχνίδι. Το ένιωθαν όλοι όσοι βρέθηκαν στην πανέμορφη Brose Arena. Σε ορισμένες περιπτώσεις έβλεπες τους παίκτες να βουτάνε στην μπάλα σαν… ταύροι. Όπως επίσης και οι προσωπικές μονομαχίες, οι επαφές σώμα με σώμα ήταν για «σκληρούς».

Από ‘κει και πέρα, οι παίκτες του Μπάνκι μπήκαν στο ματς με μια ανεξήγητη νευρικότητα και δίχως καθαρό μυαλό. Το μηδέν στους πόντους στα πρώτα 8 λεπτά τα λέει όλα, συν το γεγονός πως δεν πήραν ούτε ένα επιθετικό ριμπάουντ. Πολλώ δε μάλλον αν τα συγκρίνουμε όλα αυτά με τα όσα έπραξαν οι «κιτρινόμαυροι» στο αντίστοιχο διάστημα της αναμέτρησης με τον ΠΑΟΚ στην Πυλαία για την προηγούμενη φάση του θεσμού. Ήρθε να προστεθεί και ο τραυματισμός του Ματσιούλις και κάπου εκεί άπαντες πίστεψαν πως θα ακολουθήσει κατάρρευση.

Παρ’ όλα αυτά, η φετινή ΑΕΚ έχει χαρακτήρα, έχει ισχυρό μέταλλο ως ομάδα, έχει προσωπικότητες και ένα προπονητικό επιτελείο που «διαβάζει» εξαιρετικά τα (περισσότερα) παιχνίδια. Έτσι λοιπόν ήρθε η αντίδραση της «Ένωσης», το προσπέρασμα στο σκορ και ο έλεγχος του ρυθμού. Οι δύο πιο καθοριστικοί παίκτες σε αυτό ήταν ο Σάκοτα και ο Λαρεντζάκης. Εκείνοι έβγαλαν το κάρο από τη λάσπη και έδειξαν συγκέντρωση στην επίθεση, όταν οι υπόλοιποι «πνιγόντουσαν» σε μια κουταλιά νερό.

Το… λιθαράκι του έβαλε φυσικά και το «λαχείο» που ακούει στο όνομα Σαντ-Ρόος, ο οποίος πέρασε χειροπέδες στον Ράις με άμυνα που θα πρέπει να διδάσκεται από προπονητές σε σεμινάρια, ενώ και επιθετικά πρόσθεσε το κατιτίς του. Από τη στιγμή, που μπήκε στην εξίσωση ο Χάντερ στο δεύτερο ημίχρονο, όσον αφορά το κομμάτι του σκορ, οι περισσότεροι πίστεψαν ότι ο «Δικέφαλος» θα έφευγε με προβάδισμα πρόκρισης από τη Βόρεια Βαυαρία.

Εκεί όμως ήταν που διαπιστώθηκε η έλλειψη αξιόπιστων επιλογών από τον πάγκο, με το ροτέισον να περιορίζεται στους 7 παίκτες (μετά τον τραυματισμό του Ματσιούλις), θυμίζοντας άλλες εποχές του μπάσκετ (δεκαετία του ’80). Προστέθηκε δε και το 4ο φάουλ του Χάντερ και το πρόβλημα γιγαντώθηκε. Την ίδια ώρα, η Μπάμπεργκ είχε να αντιπαρατάξει περισσότερα κορμιά: μέχρι και ο 10ος παίκτης της (σ.σ. Στάκεϊ) πήρε 5,5 λεπτά. Θα πει κάποιος ότι η ευθύνη βαραίνει τον κόουτς Μπάνκι, που εμπιστεύεται ελάχιστα (χθες καθόλου) τους Γιαννόπουλο, Τσαλμπούρη, Μωραΐτη. Ίσως η παρουσία τους έστω και για «ειδικό» ρόλο, για 2-3 λεπτά, να ήταν σημαντική χθες.

Εδώ όμως θα πρέπει να επισημανθεί και ο προβληματικός σχεδιασμός του ρόστερ. Είναι δεδομένο αυτό, παρά το ελαφρυντικό των σοβαρών ατυχιών που έχουν «χτυπήσει» φέτος τους κατόχους του BCL και πραγματικά δεν έχουν προηγούμενο. Θυμίζω ότι πέρσι υπήρχαν στο έμψυχο δυναμικό της «Ένωσης», παίκτες όπως ο Βασιλόπουλος και ο Μαυροειδής, που έρχονταν από τον πάγκο και πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες. Και από τη στιγμή που αποφασίστηκε να μην συνεχιστεί η συνεργασία μαζί τους, θα έπρεπε τουλάχιστον να γίνουν κινήσεις για να καλυφθούν τα κενά. Αντ’ αυτού, η ομάδα έχει ξεμείνει με… 1,5 σέντερ και περιμένει τον Καββαδά να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση. Χθες ειδικά αυτή η έλλειψη ψηλών έκανε «μπαμ» από χιλιόμετρα και δεν χρειαζόταν να είναι ειδικός κάποιος για να την καταλάβει: ο Κλιφ Αλεξάντερ θύμιζε... Εμπίιντ, ακόμα και ο Ρούμπιτ έκανε το «κομμάτι» του στην 3η περίοδο και δημιούργησε ρήγματα κοντά στη ρακέτα.

Κλείνει η παρένθεση με τα κενά στα ρόστερ και επιστρέφουμε στα του χθεσινού παιχνιδιού. Μετά από όλα αυτά ήταν λογικό κι επόμενο η παρέα του Ζήση να αντιστρέψει την κατάσταση και να φτάσει μέχρι και το +9. Ευτυχώς που πήρε μπρος εκείνη τη στιγμή ο Θίοντορ και με ορισμένα μεγάλα καλάθια στην τελική ευθεία, απέτρεψε διψήφιες διαφορές. Προφανώς, το τελικό -4 αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στους ανθρώπους του «Δικέφαλου». Πάλι καλά που δεν… πάθαμε και τίποτα χειρότερο, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος.

Και τώρα στο ΟΑΚΑ, η ΑΕΚ θα χρειαστεί να καλύψει την προαναφερθείσα διαφορά, που δεν τη λες και αποτρεπτική. Σε αυτή τη φάση όμως έχει ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, τον κόσμο της. Να σταθεί στο πλευρό της και να καλύψει μόνος του -που λέει ο λόγος- τη μισή απόσταση. Για το υπόλοιπο μισό η «ευθύνη» πέφτει στον Μπάνκι και στους παίκτες του...

Υ.Γ. Το έλεγαν οι καλοί συνάδελφοι και δεν τους πιστεύαμε. Είναι απίστευτη -στα όρια της συγκινητικής- η αγάπη που δείχνει το κοινό της Μπάμπεργκ στον Νίκο Ζήση. Τα περισσότερα παιδάκια που ήταν στο γήπεδο, φορούσαν φανέλες με το νούμερο 6 του Έλληνα γκαρντ, ενώ μετά το ματς αποθεώθηκε από τους φίλους της ομάδας σε μια ειδική εκδήλωση που έλαβε χώρα σε μια αίθουσα του γηπέδου. Φυσικά και οι φίλοι της ΑΕΚ έδειξαν την αγάπη τους στον 35χρονο γκαρντ.

Υ.Γ. 2 Πραγματικό στολίδι και με τρομερή ακουστική η Brose Arena. Καλά θα κάνουν οι ιθύνοντες των ελληνικών ομάδων να παίρνουν… παραδείγματα.