Ο ελληνικός χρυσός στο μπάσκετ

Είναι σημείο των καιρών αλλά και ως είδηση από τις πιο ευχάριστες του φετινού καλοκαιριού. Μετά από χρόνια στο ελληνικό μπάσκετ σημείο αναφοράς γίνεται ο Έλληνας παίκτης.

Γράφει ο Μιχάλης Λεάνης

Φαίνεται αυτό από τον… διάλογο που έχει ανοίξει για τον Βαγγέλη Μάντζαρη, φαίνεται από τον ντόρο που προκαλεί και το κάλεσμα του Ολυμπιακού στον Πρίντεζη για πρόωρη ανανέωση του συμβολαίου, φαίνεται από την μεγάλη προσπάθεια του Παναθηναϊκού να φέρει πίσω στην Ελλάδα τον Καλάθη -άσχετα με την έκβασή της- φαίνεται και από τη σπουδή των πρωταθλητών να γεμίσουν το ρόστερ τους με ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στο ελληνικό μπάσκετ σε μικρή ηλικία.

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός επενδύουν στο ελληνικό ταλέντο. Για να το πούμε καλύτερα, συνεχίζουν να επενδύουν σ’ αυτό διότι με βάση το πλούσιο ελληνικό ταλέντο έχουν φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης τα τελευταία 18 χρόνια. Κάποτε ήταν ο Αλβέρτης και ο Σιγάλας, σήμερα είναι ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης αύριο ίσως είναι ο Χριστοδούλου με τον Λούντζη.

Διότι η συνήθεια αυτή των «αιωνίων» να ποντάρουν στα δικά μας παιδιά βοηθά και το ελληνικό μπάσκετ στο σύνολό του. Αφενός με τις μεταγραφές των 16άρηδων περνά το μήνυμα ότι ο καλός μπορεί και θα παίξει σε μια από τις δύο ομάδες, αφετέρου ο συναγωνισμός αυτός βοηθά στη δημιουργία μιας ικανής μαγιάς να κρατήσει την Εθνική ομάδα πολύ ψηλά και για πολλά χρόνια.

Όλα αυτά (και) με αφορμή τη μεταγραφή του Γιώργου Παπαγιάννη στον Παναθηναϊκό. Μια κίνηση που δείχνει τη σαφή στροφή προς το (ελληνικό) μέλλον των «πρασίνων» μετά από μια διετία «συντήρησης» με τη βοήθεια – κυρίως – λεγεωνάριων. Στροφή που έχει προκαλέσει και μια σχετική γκρίνια απέναντι. Λένε οι φίλοι του Ολυμπιακού ότι και η ομάδα τους πρέπει να κάνει ό,τι και ο άμεσος ανταγωνιστής της. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι αυτό το έχει κάνει ήδη ο Ολυμπιακός: Μάντζαρης, Σλούκας, Αγραβάνης, Παπαπέτρου, Καββαδάς, Χριστοδούλου.

Μπορεί οι «αιώνιοι» να μας έχουν κουράσει με τις μεταξύ τους κόντρες τα τελευταία χρόνια, η πολιτική αξιοποίησης του ντόπιου ταλέντου, όμως, που ακολουθούν μας κάνει καλό. Και δεν πρέπει ως «είδηση» να περνά στο ντούκου…