Θέμα: Ο αθλητισμός πίσω από τα φώτα

«Οι δημοσιογράφοι ασχολούνται κάθε 4 χρόνια με τους αθλητές» είπε η Κατερίνα Στεφανίδη μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Ένα παράπονο εξέφρασε η Ελληνίδα επικοντίστρια που όπως φαίνεται… έχει βάση.

Όταν ο αγώνας ολοκληρωθεί και τα γήπεδα αδειάσουν, τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν και τα Μ.Μ.Ε πάψουν να ασχολούνται, τότε ο κάθε αθλητής έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και την απόφαση είτε να σταματήσει είτε να συνεχίσει να αγωνίζεται προκειμένου να προκριθεί στην επόμενη Ολυμπιάδα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο ολοκληρώθηκαν και εμείς είχαμε την χαρά να πανηγυρίσουμε, να συγκινηθούμε και να νιώσουμε περήφανοι. Όλοι οι Έλληνες αθλητές αγωνίστηκαν με πάθος, κάποιοι από αυτούς έκαναν το αδύνατο δυνατό, σήκωσαν την Ελληνική σημαία ψηλά και αποθεώθηκαν. Πως έφτασαν όμως οι αθλητές μέχρι εκεί; Ποια ήταν η διαδρομή που διένυσαν προκειμένου να δώσουν το παρών στην κορυφαία διοργάνωση; Τι εμπόδια και δυσκολίες ξεπέρασαν;

Ο πρωταθλητισμός απαιτεί πολλές θυσίες και όλοι οι αθλητές γνώριζαν καλά πως για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους, θα έπρεπε να στερηθούν πολύ από τον ελεύθερο τους χρόνο. Έτσι, κανένας από αυτούς δεν είχε παράλληλα την δυνατότητα να εργαστεί ή να παρακολουθήσει κάποια σχολή, αφού απόλυτη προτεραιότητα ήταν ο αγώνας για την διάκριση. Ο στόχος τους ήταν η συμμετοχή στο Ρίο και το όνειρο έμενε ζωντανό μέσα τους όσες δυσκολίες και αν έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Και είναι αλήθεια πως αυτές δεν ήταν λίγες...

Το ταξίδι για το Ρίο ήταν δύσκολο. Σε ένα κλειστό γυμναστήριο, γήπεδο ή κολυμβητήριο οι Έλληνες αθλητές αφιέρωναν καθημερινά πολλές ώρες επίπονης προπόνησης και σκληρής προετοιμασίας. Ορισμένοι από τους Έλληνες πρωταθλητές ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν τον αγώνα τους κάτω από δύσκολες συνθήκες, σε εγκαταλελειμμένους χώρους και με ανεπαρκή εξοπλισμό, αφού πολλά από τα Ολυμπιακά έργα του 2004 έμειναν αναξιοποίητα και ανεκμετάλλευτα. Είχαν να αντιμετωπίσουν τα νερά που έσταζαν, το κρύο, τα σκουριασμένα όργανα, τα σπασμένα υδραυλικά μέχρι και την αναζήτηση αγωνιστικών χώρων, αφού λόγω της ελλιπής συντήρησης και των κατασκευαστικών προβλημάτων πολλοί από αυτούς έμοιαζαν ακατάλληλοι αλλά και επικίνδυνοι. Έτσι, την ίδια ώρα που αθλητές από άλλες χώρες του κόσμου ανησυχούσαν μόνο για την ατομική τους επίδοση, οι Έλληνες αθλητές είχαν να αντιμετωπίσουν πρακτικά προβλήματα στην καθημερινότητας τους, που αλλού φάνταζαν λυμένα.



Τα προβλήματα όμως δεν τελειώνουν εδώ. Σε μια χώρα που υποφέρει τα τελευταία χρόνια από την οικονομική κρίση, δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστο και το κομμάτι του αθλητισμού. Η χρηματοδότηση των Ομοσπονδιών από τον κρατικό προϋπολογισμό μειώθηκε δραματικά, οι χορηγίες εξαφανίστηκαν και τα προνόμια των αθλητών συρρικνώθηκαν. Έτσι λοιπόν, μετά το 2008 και την εμφάνιση της κρίσης, τα δεδομένα άλλαξαν και οι αθλητές έπρεπε πλέον να προσαρμοστούν σε μία νέα πραγματικότητα. Η πολιτεία αδυνατεί να προσφέρει την οικονομική στήριξη που έδινε τα παλαιότερα χρόνια και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, να επηρεάσει μοιραία και όλους τους αθλητές που παλεύουν για μια μεγάλη διάκριση.

Με τον πρωταθλητισμό να έχει όριο ηλικίας και να μην αφήνει αρκετά περιθώρια παράλληλης απασχόλησης, όλοι εκείνοι που δεν καταφέρνουν να φτάσουν στην κατάκτηση ενός ολυμπιακού μεταλλίου, καλούνται να παλέψουν ανάμεσα στην επιθυμία να συνεχίσουν τον πρωταθλητισμό και την ανάγκη για επιβίωση. Τα χρήματα λίγα και τα έξοδα πολλά. Οι αθλητές, σε πολλά από τα μη προβεβλημένα αθλήματα, αγωνιούν για το αν θα καταφέρουν να καλύψουν τόσο τα έξοδα της προσωπικής τους ζωής, όσο και τα έξοδα που απαιτούνται για την συμμετοχή τους στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Τίποτα δεν φαίνεται να είναι δεδομένο. Παρ’ όλα αυτά, οι ‘Έλληνες αθλητές, γράφουν με χρυσά γράμματα ιστορία στους αγωνιστικούς χώρους, όχι μόνο γιατί πετυχαίνουν μεγάλες νίκες αλλά και γιατί πίσω από κάθε συμμετοχή και από κάθε μετάλλιο κρύβεται ένας επίπονος και συγκινητικός αγώνας για την επιτυχία.



Ποιος είναι αυτός όμως που μπορεί να αναδείξει τον προσωπικό αγώνα των αθλητών; Ποιος μπορεί έγκαιρα να μιλήσει για τα προβλήματα των αθλητών; Το παράδειγμα της μεγάλης Άννας Κορακάκη, που μετά από την κατάκτηση δύο Ολυμπιακών μεταλλίων, μάθαμε πως προπονούνταν σε ένα νταμάρι με αυτοσχέδιους στόχους, καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την ανάγκη και την υποχρέωση των Μ.Μ.Ε να βρίσκονται στο πλευρό των αθλητών καθ’ όλη την διάρκεια της προετοιμασίας τους, έτσι ώστε να προβάλουν όλα τα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι. Όπως επισήμανε μάλιστα και ο Χρήστος Αφρουδάκης: «Οι εκπρόσωποι της Πολιτείας, πρέπει να στέκονται έμπρακτα δίπλα μας σε όλη την προσπάθειά μας, δεν πρέπει να είναι μόνο για τις φωτογραφίες μετά τις επιτυχίες μας». Την επόμενη φορά λοιπόν που τα φώτα θα σβήσουν, ας μην αφήσουμε να περάσουν 4 χρόνια… Εξάλλου, η επιτυχία έχει πολύ μεγαλύτερη αξία όταν γνωρίζουμε τον κόπο, τον αγώνα αλλά και τις συνθήκες από τις οποίες προήλθε. Στόχος λοιπόν είναι η Ελλάδα να επενδύσει στον αθλητισμό και σε όλους αυτούς τους ήρωες που τον εκπροσωπούν! Αξίζει να γίνει μια προσπάθεια, έτσι δεν είναι;

Αργυρώ Φλώκου