Ο Αλέγκρι κατέθεσε τα διαπιστευτήριά του

Το ημερολόγιο έδειχνε 16 Ιουλίου του 2014. Ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι υπέγραφε στα γραφεία της Γιουβέντους το συμβόλαιο του και αναλάμβανε την τεχνική ηγεσία, ενός εκ των μεγαλύτερων (ίσως και του μεγαλύτερου) ιταλικών συλλόγων. Έξω από αυτά, τον περίμεναν αρκετοί οπαδοί της «Μεγάλης Κυρίας» με όχι και τόσο φιλικές διαθέσεις. Πλέον, οι περισσότεροι έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών. Έχουν διαγράψει τα όσα έγιναν και δείχνουν να έχουν ξεχάσει τον Αντόνιο Κόντε.

Του Γιώργου Τσανάκα

Έχοντας στο… παλμαρέ του, ένα βραβείο καλύτερου προπονητή από τη σεζόν 2009-10, όταν βρισκόταν στον πάγκο της Κάλιαρι, αλλά και ένα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο με τη Μίλαν, ο Αλέγκρι θεωρούνταν στην Ιταλία ένας αρκετά καλός και συνάμα ανερχόμενος προπονητής.

Όταν βρέθηκε στη Γιουβέντους, πάντως, το καλοκαίρι του 2014, έπεσε πάνω σε μια απίστευτη συγκυρία. Ο -πετυχημένος βάσει τους οπαδούς- Αντόνιο Κόντε μόλις είχε αποχωρήσει για να αναλάβει την Εθνική Ιταλίας και είχε αφήσει ως παρακαταθήκη, μια ομάδα που έπαιζε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο με διάταξη 3-5-2 αλλά μόνο στη Serie A. Παράλληλα, ο Αλέγκρι είχε στην… πλάτη του και το πέρασμα από την -αντιπαθητική για τους Μπιανκονέρι- Μίλαν και το, επίσης, όχι τόσο ελκυστικό θέαμα που προσέφερε. Ένα μείγμα ιδιαίτερα ικανό για να δημιουργηθεί μια «έκρηξη».



Όπως και έγινε. Βγαίνοντας, από τα γραφεία της Γιουβέντους και αφού έχει υπογράψει το συμβόλαιο με τη νέα του ομάδα, ο 47χρονος τότε τεχνικός, έγινε δέκτης αποδοκιμασιών, ύβρεων, ενώ ορισμένοι δεν δίστασαν και να κλωτσήσουν το αυτοκίνητό του, δείχνοντας του πως είναι ανεπιθύμητος στον σύλλογο. Τους πρώτους μήνες του στον πάγκο της «Γιούβε», η γκρίνια των οπαδών δεν έλεγε να σταματήσει. Ο ίδιος δεν ασχολήθηκε ποτέ, ούτε μπήκε στη διαδικασία να τους απαντήσει. Βασικά, απάντησε. Με τις πράξεις του μέσα στο γήπεδο.



Η Γιουβέντους βρέθηκε να διεκδικεί στα ημιτελικά κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης, την πρόκρισή της στον τελικό, 12 χρόνια μετά (τελευταία σεζόν το 2002/03 όταν και είχε χάσει το Champions League στα πέναλτι από τη Μίλαν). Απόλυτο αουτσάιντερ οι Μπιανκονέρι, κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης της περασμένης σεζόν. Πρώτο ραντεβού στο Τορίνο, 5 Μαΐου του ‘15.

Ο Αλέγκρι έχει διαβάσει τέλεια τη Ρεάλ, την περιμένει στο μισό γήπεδο και τη κτυπάει στην κόντρα. Παρατάσσει την ομάδα του με διάταξη 4-3-1-1-1. Στην τριάδα του κέντρου έχει τον Πίρλο καθαρό κόφτη και δίπλα τους σαν box-to-box μέσους τους Στουράρο και Μαρκίζιο, με καθέναν από αυτός να ντουμπλάρει το μπακ της πλευράς του. Ο Βιδάλ παίζει κάτι σαν ψευτοδεκάρι, ο Τέβες περιφεριακός και ο Μοράτα μόνος του μπροστά να παλεύει με τα… θηρία. Η Γιουβέντους κερδίζει 2-1 και πλέον στον επαναληπτικό του Μπερναμπέου έχει απλά ισορροπημένες πιθανότητες.



Στον επαναληπτικό, δύο εβδομάδες αργότερα, το μόνο που αλλάζει είναι ένα πρόσωπο στην ενδεκάδα. Ο Πογκμπά που ήταν τιμωρημένος στο πρώτο ματς, παίρνει τη θέση του Στουράρο. Με τον Γάλλο, ο άξονας της Γιουβέντους αποκτάει περισσότερη δύναμη και ταχύτητα, ενώ δεν επιτρέπει και στον Καρβαχάλ να ανέβει από την πλευρά του. Ο Αλέγκρι για δεύτερο σερί ματς έχει καταφέρει να μην επιτρέψει στα μεγάλα ατού της Ρεάλ να απειλήσουν μέσα από την περιοχή, με τις περισσότερες φάσεις των Μαδριλένων να προέρχονται από σουτ εκτός του «κουτιού» ή όσα έγιναν μέσα από αυτή από δύσκολες προϋποθέσεις. Αλλάζει το σύστημα σχεδόν στο τελευταίο 25λεπτο σε 3-5-2 και κλειδώνει την πρόκριση. Η Γιουβέντους είναι στον τελικό καθώς αποσπά ισοπαλία με σκορ 1-1.



Λίγες εβδομάδες αργότερα η κούπα θα χαθεί. Ο Αλέγκρι έχει παρατάξει με τον γνωστό τρόπο τους Μπιανκονέρι και παρότι η Μπαρτσελόνα προηγείται, δεν αλλάζει τίποτα στην ομάδα του. Όταν δε ο Μοράτα ισοφαρίζει αυτός δεν το πανηγυρίζει σχεδόν καθόλου, αφού γνωρίζει πως το ματς έχει ακόμη σχεδόν 40 λεπτά. Τελικά «πέφτει» με το κεφάλι ψηλά, αφού χάνει με 3-1 με την ποιότητα των Μπλαουγκράνα να… μιλάει.



Δεν το βάζει κάτω, όμως. Έχοντας πλέον πείσει τον μεγαλύτερο αριθμό των οπαδών της Γιουβέντους, βλέπει την κληρωτίδα να μην της χαμογελάει και στη φάση των «16» να της φέρνει αντίπαλο την πανίσχυρη Μπάγερν. Πάλι μοιάζει χαμένη από χέρι, όπως στα ημιτελικά με τη Ρεάλ. Έλα που, όμως, ο ίδιος κύριος είναι στον πάγκο της.

Με διάταξη 4-4-1-1, τους Πογκμπά-Κουαδράδο σχεδόν στην ίδια ευθεία με τα αμυντικά χαφ ξεκινάει το ματς. Ωστόσο, το σκορ στο 55’ είναι 2-0 υπέρ των Γερμανών. Πρώτη αλλαγή, έξω ο καθαρός κόφτης Μαρκίζιο μέσα το οκτάρι Ερνάνες. Στο 63’ ο Ντιμπάλα μειώνει. Έξω και το δεύτερο καθαρό αμυντικό χαφ, ο Κεντίρα, μέσα ο Στουράρο, έξω και ο σκόρερ Ντιμπάλα, μέσα ο Μοράτα. Και δικαιώνεται! 2-2 με τον Στουράρο και οι Ιταλοί… ξανάρχονται.



Στον -χθεσινό- επαναληπτικό επιλέγει κάτι διαφορετικό, κάτι… ιταλικό, όπως φαίνεται με την πρώτη ματιά. Γεμίζει τον άξονα, έχοντας τον Πογκμπά δίπλα στον Κεντίρα για να μαρκάρει τον παλιό γνώριμο Βιδάλ και ελαφρώς μπροστά τους την τριάδα Άλεξ Σάντρο, Ερνάνες, Κουαδράδο, με τον Μοράτα να είναι ολομόναχος μπροστά. 4-5-1 είπατε? Άμυνα? Κατενάτσιο? Δεν Νομίζω. Η Μεγάλη Κυρία προηγείται 2-0 στο 28’, δεν έχει μετρήσει ένα πεντακάθαρο γκολ, για οφσάιντ που είδε μόνο ο επόπτης, έχει ένα τετ-α-τετ για το 3-0 αλλά και ένα δοκάρι.



Έλα, όμως, που επιλέγει να βγάλει τους τρεις καλύτερους παίκτες της ομάδας. Πρώτη αλλαγή ο τρομερός Κεντίρα που δεν άφηνε να περάσει τίποτα. Στη θέση του ο Στουράρο, για να αποκτήσει τρεξίματα στον άξονα η ομάδα. Μάντζουκιτς αντί Μοράτα στη συνέχεια για να φρεσκάρει την επίθεση αλλά και να έχει περισσότερη δύναμη και ύψος στα στημένα. Περέιρα αντί Κουαδράδο ένα λεπτό πριν τη συμπλήρωση των 90’. Απόλυτα λογικές όλες οι αλλαγές του. Έβγαλε πιθανότατα τον Κεντίρα που είχε πάρει κίτρινη κάρτα, έχοντας δει ότι το ματς έχει πάει πολύ στη δύναμη και το ένα δυνατό μαρκάρισμα διαδέχεται το άλλο. Και οι άλλοι δύο, πάντως, έχουν κάρτες, ωστόσο η λογική λέει ότι σίγουρα ήταν κουρασμένοι. Εν τέλει, ο Μίλερ ισοφαρίζει στις καθυστερήσεις και στην παράταση γίνεται το 4-2. Τόσο ξαφνικά και άδικα, η Γιουβέντους εκτός, σε ένα ματς που το διαχειρίστηκε άψογα ένας μυαλομένος αλλά ιδιαίτερα παρεξηγημένος προπονητής. Μπορεί κιόλας επειδή δεν είναι εμπορικός ή δεν είναι… showman. Αυτά τα στοιχεία, «τραβάνε» στην εποχή μας καμιά φορά περισσότερο και από τις ικανότητες του άλλου...