Ο Αλαρντάις και μια ενδεκάδα που... έφυγαν νωρίς!

Το πρόσφατο σκάνδαλο διαφθοράς στο αγγλικό ποδόσφαιρο οδήγησε τον Σαμ Αλαρντάις στην πόρτα της εξόδου της εθνικής Αγγλίας μετά από 67 μέρες και έχοντας καθίσει στον πάγκο των «λιονταριών» σε μόλις ένα παιχνίδι. Με αφορμή το «φουριόζικο» πέρασμα του Big Sam από την τεχνική ηγεσία της Αγγλίας το sport-fm.gr θυμάται άλλες 10+1 διάσημες περιπτώσεις προπονητών που έφυγαν... πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι στο συμβόλαιο!

10. Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο, Ρεάλ Μαδρίτης, 23 ημέρες (κανένα παιχνίδι) το 1998


Ο πάγκος της «βασίλισσας» είναι διαχρονικά «ηλεκτρικός» και η δεκαετία του ’90 ήταν ό,τι χειρότερο για όποιον τεχνικό ήθελε να μακροημερεύσει στην ομάδα. Κανένας δεν άντεξε πάνω από 100 παιχνίδια, ούτε καν ο Γιουπ Χάινκες, ο οποίος κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ το 1998.

Μετά την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα, ο Γερμανός αντικαταστάθηκε από τον πρώην αριστερό μπακ των Μαδριλένων, Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο. Ο μετέπειτα προπονητής της εθνικής Ισπανίας όμως, έφυγε μετά από 23 ημέρες, αφού διαφώνησε με τον τότε πρόεδρο, Λορένθο Σανθ, για τη στελέχωση του προπονητικού του τιμ. Σε εκείνο το διάστημα, ο Καμάτσο δεν έκατσε στον πάγκο της ομάδας σε παιχνίδι (φιλικό ή επίσημο).

Ο ευτραφής κόουτς δεν φάνηκε να έμαθε το μάθημα του, καθώς επέστρεψε στον... τόπο του εγκλήματος το 2004. Αποτέλεσμα; Να παραιτηθεί μετά από 115 ημέρες στο τιμόνι της ομάδας, μην μπορώντας να αντέξει την ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων στην εποχή των «γκαλάκτικος» που είχε ανατείλει. Τουλάχιστον μπόρεσε να κοουτσάρει την ομάδα της καρδιάς του σε μερικά παιχνίδια, έστω και χωρίς ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα.

9. Τόμι Ντόχερτι, Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, 29 ημέρες (4 παιχνίδια) το 1968


Το πρώτο πέρασμα του Ντόχερτι από την ΚΠΡ ήταν... αστραπή! Με τις σχέσεις του με τον πρόεδρο Τζιμ Γκρέγκορι να είναι τεταμένες από την πρώτη στιγμή («Όταν του έσφιγγες το χέρι, μετά μέτραγες τα δάχτυλά σου», θα πει αργότερα ο Ντόχερτι), δεν άργησε να έρθει η ρήξη των δύο ανδρών.

Έχοντας αναλάβει την ομάδα τον Νοέμβρη του ’68, ο Σκοτσέζος μάνατζερ διαπίστωσε μετά από τέσσερα ματς στον πάγκο της, στα οποία σημείωσε μόνο μια νίκη, ότι χρειάζεται έναν αμυντικό. Επιλογή του ήταν ο Μπράιαν Τίλερ, τον οποίο είχε παίκτη στην προηγούμενη του ομάδα, τη Ρόδεραμ.

Όταν όμως ο πρόεδρος του είπε ότι δεν υπάρχουν χρήματα για μεταγραφές (κάτι το οποίο ο Γκρέγκορι υποστήριξε ότι το γνώριζε εξαρχής ο Ντόχερτι), ο «Ντοκ» αποχώρησε «λόγω αρχών». Η προσφορά που είχε τότε για να αναλάβει τη θέση του τεχνικού διευθυντή στην Αθλέτικ Μπιλμπάο μπορεί να «επιτάχυνε» τα γεγονότα, αν και τελικά βρέθηκε στον πάγκο της Άστον Βίλα, παρότι οι Βάσκοι τον είχαν ανακοινώσει.

Θα επέστρεφε για άλλη μια ταραχώδη θητεία (η οποία περιελάμβανε 2 απολύσεις μέσα σε πέντε μήνες) στον πάγκο των «ρέιντζερς», τη σεζόν 1979-80.

8. Τζιαν Πιέρο Γκασπερίνι, Ίντερ, 90 ημέρες (5 παιχνίδια) το 2011


Η πρόσληψη του Γκασπερίνι από την Ίντερ, τον Ιούνιο του 2011, μάλλον αποτέλεσε... «κεραυνό εν αιθρία» στον ιταλικό ποδόσφαιρο. Ο Μάσιμο Μοράτι ακόμα έψαχνε έναν προπονητή να αντικαταστήσει επάξια τον Ζοσέ Μουρίνιο, με τους Ράφα Μπενίτεθ και Λεονάρντο να μην έχουν μακροημερεύσει στη θέση που είχε αφήσει ένα χρόνο πριν ο Special One. Ο Ιταλός κόουτς, από την πλευρά του, δεν ήταν ούτε το όνομα που θα έκανε «γκελ» στους τιφόζι, ούτε βαρύ βιογραφικό διέθετε, ενώ κόντευε ένα χρόνο άνεργος, έχοντας απολυθεί τον Νοέμβριο του 2010 από τη Τζένοα. Το ότι σύμφωνα με τις φήμες ήταν η τέταρτη επιλογή των «νερατζούρι» (μετά τους Βίλας-Μπόας, Καπέλο και Μπιέλσα), δεν βοηθούσε τα πράγματα.

Και αν η αρχή ήταν... ύποπτη, η συνέχεια ήταν εφιάλτης! Η προσπάθεια του Γκασπερίνι να επιβάλλει το αγαπημένο του 3-4-3 στην ομάδα ήταν καταστροφική, με τους παίκτες να μην ανταποκρίνονται και την ομάδα να μοιάζει με συνονθύλευμα.

Η απώλεια του Σούπερ Καπ από την «αιώνια» αντίπαλο Μίλαν ήταν το πρώτο χτύπημα, ακολούθησε η ήττα από την Τραμπζονσπόρ για το Τσάμπιονς Λιγκ και το «κύκνειο άσμα» του αποτέλεσε η ήττα με 3-1 από τη «μικρή» Νοβάρα για το πρωτάθλημα. Το πέρασμά του ήταν τόσο άσχημο που παραμένει ο μόνος προπονητής που φεύγει από την Ίντερ χωρίς να έχει πανηγυρίσει νίκη.

7. Στιβ Κόπελ, Μάντσεστερ Σίτι, 33 ημέρες το 1996


Ο Κόπελ ήταν μια περίπτωση που απλά δεν άντεξε την πίεση ενός μεγάλου πάγκου. Είχε πάρει στη Μάντσεστερ Σίτι έξι εβδομάδες να βρει το διάδοχο του Άλαν Μπολ, ο οποίος την είχε αφήσει στη 14η θέση της δεύτερης κατηγορίας τη Αγγλίας. Η κατάσταση στην ομάδα ήταν δύσκολη και η αναποφασιστικότητά της στο ζήτημα του προπονητή ήταν ίσως η χαρακτηριστικότερη ένδειξη.

Οι προσδοκίες ήταν υψηλές για τον Κόπελ και το φορτίο αποδείχτηκε ασήκωτο για τον άνθρωπο που είχε δοξαστεί ως ποδοσφαιριστής με την άλλη ομάδα του Μάντσεστερ, τη Γιουνάιτεντ.

Μετά από 33 ημέρες, ένας εμφανώς καταβεβλημένος Κόπελ ανακοίνωσε την παραίτησή του λέγοντας «Από τη στιγμή που ανέλαβα όλο αυτό με έχει κατακλύσει σε τέτοιο σημείο που δεν μπορώ να λειτουργήσω όπως θα ήθελα στη δουλειά μου».

Το ότι ο Άγγλος προπονητής βρισκόταν σε διαδικασία διαζυγίου προφανώς δεν είχε βοηθήσει τα πράγματα, αλλά παρά τα όποια «ελαφρυντικά» ο Κόπελ ακόμα κουβαλά το «στίγμα» της πιο σύντομης θητείας στον πάγκο των «πολιτών».

6. Μπράιαν Κλαφ, Λιντς, 44 ημέρες το 1974


Η απόδειξη ότι μια ταχύτατη απόλυση μπορεί να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες... Μια δεκαετία πριν γίνει θρύλος στη Νότιγχαμ Φόρεστ, ο Μπράιαν Κλαφ δεν είχε καταφέρει να στεριώσει στη Λιντς.

Το σκληρό προπονητικό στιλ του Κλαφ δεν «έπιασε» στους παίκτες των «παγωνιών» και μετά από 44 ημέρες, 6 παιχνίδια πρωταθλήματος και μόλις μία νίκη, ο μετέπειτα πρωταθλητής Ευρώπης βρέθηκε άνεργος.

Παρότι σύντομο, το πέρασμα του Κλαφ από τη Λιντς έδωσε αρκετό υλικό στον σκηνοθέτη Τομ Χούπερ για να γυρίσει την ταινία «Damned United», αφιερωμένη σε αυτές τις 44 μέρες.

5. Μπίλι Λάμπτον, Σκάνθορπ, 3 ημέρες το 1959


Ο Μπίλι Λάμπτον μάλλον ήταν... ματιασμένος! Ένας καλός τερματοφύλακας την εποχή που έπαιζε ποδόσφαιρο, έκανε μόλις 3 εμφανίσεις στην κορυφαία κατηγορία της Αγγλίας, λόγω του ξεσπάσματος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ακόμα και αυτές οι ελάχιστες εμφανίσεις όμως ήταν... μια αιωνιότητα μπροστά στο πέρασμα-αστραπή που έκανε από τη Σκάνθορπ.
Ανέλαβε τον Απρίλιο του 1959, κάθισε στον πάγκο της ομάδας για το παιχνίδι με τη Χάντερσφιλντ και μετά την ήττα με 3-1... έφυγε όπως ήρθε!

Ο πρώην αρχιλοχίας του αγγλικού στρατού είχε αντέξει ένα τετράμηνο στη Λιντς στο ξεκίνημα εκείνης της σεζόν, ενώ μετά από μια μακροχρόνια για τα δεδομένα του θητεία στην Τσέστερ (1,5 χρόνο), εγκατέλειψε την ενασχόληση με την προπονητική.

4. Μαρσέλο Μπιέλσα, Λάτσιο, 2 ημέρες το 2016


Το παρατσούκλι του είναι «Λόκο» (τρελός) και το επιβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία. Ο Μαρσέλο Μπιέλσα ανέλαβε προπονητής στη Λάτσιο στις 6 Ιουλίου και 48 ώρες αργότερα ανακοίνωσε την αποχώρησή του.

Η αιτία ήταν ότι η διοίκηση δεν είχε φέρει τους τέσσερις ποδοσφαιριστές που είχε ζητήσει για να αναλάβει, καθώς τους ήθελε διαθέσιμους από την πρώτη μέρα ώστε να «μάθουν» εγκαίρως τον τρόπο παιχνιδιού του.

Οι «λατσιάλι» δεν χάρηκαν ιδιαίτερα με τη «βιασύνη» του Μπιέλσα και τον μήνυσαν για παραβίαση συμβολαίου, ζητώντας αποζημίωση 50 εκατ. ευρώ...

3. Ντέιβ Μπάσετ, Κρίσταλ Πάλας, 4 ημέρες το 1984


Ο Ντέιβ Μπάσετ δεν υπήρξε ποτέ τυπικά προπονητής της Κρίσταλ Πάλας, αφού δεν υπέγραψε συμβόλαιο με την ομάδα, παρόλα αυτά είχε ανακοινωθεί κανονικά. Η ημέρα ήταν Παρασκευή. Την Δευτέρα ήταν πάλι πίσω στην αγαπημένη του Γουίμπλεντον.

Έχοντας ήδη πάρει θέση στο πάνθεον των ηρώων της ομάδας από το νοτιοδυτικό Λονδίνο, την οποία είχε ανεβάσει από την τέταρτη στη δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας, ο Μπάσετ αποφάσισε να κάνει το παραπάνω βήμα στην καριέρα του, αναλαμβάνοντας την πλουσιότερη και πιο γνωστή Πάλας.

Δεν του πήρε πολύ για να το μετανιώσει: «Κυριολεκτικά με το που πέρασα το κατώφλι, συνειδητοποίησα το μεγάλο λάθος που είχα κάνει», θα γράψει στο βίβλιο του «The Crazy Gang» με θέμα (τι άλλο;) τη Γουίμπλεντον.

2. Μπίλι Μακίνλεϊ, Γουότφορντ, 8 ημέρες το 2014


Ο Σεπτέμβρης του 2014 δεν ήταν και ο καλύτερος μήνας για τους προπονητές στη Γουότφορντ. Ο Μπέπε Σανίνο παραιτήθηκε αιφνιδιαστικά, παρά την καλή πορεία της ομάδας και τη δεύτερη θέση στην Τσάμπιονσιπ. Ο αντικαταστάτης του, Όσκαρ Γκαρσία, άντεξε μόνο ένα παιχνίδι πριν αναγκαστεί να υποβάλει την παραίτησή του για λόγους υγείας. Ο Μπίλι Μακίνλεϊ έγινε ο τρίτος που θα καθόταν στον πάγκο τον «χόρνετς» και ο τρίτος που θα αποχωρούσε... μετά από οκτώ ημέρες και έχοντας κοουτσάρει σε δύο παιχνίδια.

Η οικογένεια Πότσο, η οποία έχει στην ιδιοκτησία της την ομάδα, ήθελε να φέρει τον Σλάβισα Γιοκάνοβιτς για πρώτο προπονητή και προτιμούσε τον Μακίνλεϊ ως βοηθό. Λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο όμως, με τον Σκοτσέζο να μην συμφωνεί με τα σχέδια τους και να αποχωρεί, αφού δεν ήθελε να είναι το «νο.2» του Σέρβου.

Η σεζόν, παρά τις πολλές αλλαγές στον πάγκο, τελείωσε καλά για τη Γουότφορντ και τους Πότσο, αφού ο Γιοκάνοβιτς οδήγησε την ομάδα στην Πρέμιερ Λιγκ.

1.Λιρόι Ροσίνιορ, Τορκί, 10 λεπτά το 2007


Ίσως η πιο παράξενη ποδοσφαιρική ιστορία με πρωταγωνιστή κάποιον προπονητή. Ο Λιρόι Ροσίνιορ ανέλαβε αρχικά την Τορκί τον Ιούλιο του 2002 και έμεινε εκεί τρεισήμισι χρόνια, μέχρι τον Ιανουάριο του 2006. Ήταν ο «αρχιτέκτονας» της ανόδου στη League One το 2004, αλλά η ομάδα επέστρεψε άμεσα στη League Two και ξεκίνησε πολύ άσχημα τη σεζόν 2005-06, όταν και έλυσε το συμβόλαιό του κοινεί συναινέσει.

Η επιστροφή του, στις 17 Μαΐου του 2007, διήρκεσε... δέκα λεπτά!

Τόσο ήταν το χρονικό διάστημα που πέρασε από την στιγμή που η διοίκηση τον ανακοίνωσε μέχρι τη στιγμή που πούλησε την ομάδα! Η Τορκί βρισκόταν σε διαδικασία πώλησης σε ένα επιχειρηματικό σχήμα και η πρώτη κίνηση των νέων ιδιοκτητών της ήταν να απολύσουν τον προπονητή έτσι ώστε να φέρουν κάποιον της επιλογής τους.

«Η πώληση ήταν κάτι το οποίο ήξερα ότι θα συνέβαινε αλλά δεν πίστευα ότι θα γινόταν μετά από δέκα λεπτά», είχε δηλώσει τότε ο Ροσίνιορ, ο οποίος μάλλον ακόμα προσπαθούσε... να καταλάβει τι τον χτύπησε!

Bonus: Πολ Γκασκόιν, Κέτερινγκ, 39 ημέρες το 2005


Ο απίθανος «Γκάζα» είχε τη σύντομη προπονητική του εμπειρία στην ερασιτεχνική Κέτερινγκ, η οποία βρισκόταν τότε στην Conference North, αλλά δεν θα μπορούσαμε να τον αφήσουμε έξω από αυτή τη λίστα!

Ο νεαρός και φιλόδοξος ιδιοκτήτης της Κέτερινγκ, Ιμραάν Λαντάκ, είχε διακηρύξει την πρόθεσή του να κάνει την ομάδα επιπέδου Football League (της σημερινής Championship δηλαδή) και έψαχνε ένα μεγάλο όνομα για τον πάγκο. Βρήκε τελικά αυτό που έψαχνε στο πρόσωπο του Πολ Γκασκόιν, αν και μάλλον δεν πέρασε πολύ χρόνος πριν το μετανιώσει.

Ο Γκασκόιν αγαπήθηκε από τους ποδοσφαιριστές (τους οποίους κερνούσε πίτσα μετά τα παιχνίδια, όπως είχε μάθει στην Ιταλία) και τους φιλάθλους της ομάδας (για τους οποίους ποτέ δεν βαριόταν να υπογράφει αυτόγραφα), αλλά η παρουσία του στην ομάδα ήταν προβληματική από την πρώτη στιγμή. Χαρακτηριστικό είναι ότι την πρώτη του μέρα στη δουλειά ήρθε... τραυματία, έχοντας χτυπήσει στις πρόβες για το «Strictly Ice Dancing» (ένα χριστουγεννιάτικο σόου σαν το δικό μας «Dancing On Ice»)!

Δεν είχε εμπειρία από ποδόσφαιρο στις χαμηλές κατηγορίες του Νησιού και δεν έδειχνε να καταλαβαίνει την κατάσταση. Η ομάδα αποτελούνταν από ερασιτέχνες και έκανε προπόνηση δύο φορές την εβδομάδα, αλλά αυτός τους έδειχνε βίντεο από τη Γαλλία που είχε κατακτήσει το Μουντιάλ του 1998 και τους έλεγε ότι ήθελε να παίζουν έτσι. Τα προβλήματά του με το ποτό και η συνεχής επιθυμία του για δημοσιότητα δεν βοήθησαν, με αποτέλεσμα να απολυθεί μετά από 39 ημέρες και να μην ξαναεπιχειρήσει να κάτσει σε πάγκο ομάδας.

Αλλά επειδή η ζωή του «Γκάζα» πάντα έμοιαζε να αντιγράφει την τέχνη, η θυελλώδης παρουσία του στον πάγκο της Κέτερινγκ έγινε βιβλίο από τον Στιβ Πιτς (τότε αθλητικό διευθυντή της τοπικής εφημερίδας Kettering Evening Telegraph) με τον χαρακτηριστικότατο τίτλο «39 days of Gazza»!

Επιμέλεια: Αποστόλης Πούλιος