Νίκος Γκάλης: Από θνητό παιδί… Θεός άνδρας!

Κάπου εκεί στην 30th street της Νέας Υόρκης, γεννήθηκε σαν σήμερα ο θρύλος του ελληνικού, πανευρωπαϊκού και παγκόσμιου μπάσκετ, Νίκος Γκάλης.

Ένα όνομα που όταν το ακούς, ξυπνούν μνήμες. Μνήμες μακρινές αλλά συνάμα και τόσο κοντινές. Τόσο κοντινές στον ελληνικό λαό, όσο κοντά μας έφερε με τη πορτοκαλί «θεά». Ναι, όταν λόγω αυτού ξεχυθήκαμε όλοι στα τσιμεντένια γήπεδα να απολαύσουμε το μπάσκετ.

Ο μικρός Νίκος, μεγάλωσε στο Union center. Εκεί πήγε σχολείο. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια.



Σηκωνόταν πολύ πρωί για να πάει σχολείο και συγκεκριμένα στο Union High School, στο Νιου Τζέρσι. Η αλήθεια είναι πως δεν ξυπνούσε με τόσο όρεξη. Δεν ήταν στο DNA του, βλέπετε, το διάβασμα και το να είναι ο «άριστος» μαθητής, αυτός που θα πάρει τους επαίνους. Ο ίδιος επικεντρωνόταν σε πολλά άλλα εκτός των μαθημάτων. Αμερικάνικο football, baseball και πυγμαχία μερικά απ’ τα αγαπημένα του.

Αυτό ήταν κάτι που από μικρή ηλικία των χαροποιούσε πολύ, τόσο το να παρακολουθεί, όσο και να παίζει. Μάλιστα, ήταν και καλός, λόγω του χαμηλού κέντρου βάρους του αλλά και του aggressiveness, είχε ίσως κάποιες βλέψεις για μελλοντική επαγγελματική ενασχόληση.

Στα 13 του, στο Union High School, έπιασε για πρώτη φορά με τα χέρια του τη πορτοκαλί «θεά». Είδε για πρώτη φορά το συναίσθημα του να πιάσεις τη μπάλα, να κοιτάξεις τη μπασκέτα και να κάνεις το πρώτο σου σουτ.

Μπορεί να ήταν 13 ετών, στη φανέλα του όμως με την πρώτη του ομάδα, τους «Hilers», είχε το Νο11. Έπαιζε όλες τις θέσεις, μέχρι και «3άρι» (σμολ φοργουορντ).

Τα παρκέ του σχολείου ήταν πολύ καθώς πρέπει για τον πιτσιρίκο Γκάλη, που ήθελε να παίζει ανέμελα, δίχως κανόνες, δίχως σταματημό. Ήθελε να το αλλάξει αυτό.



Μία μέρα αποφάσισε να πάρει τα φιλαράκια του, να φύγουν απ’ το σχολείο και να πάρουν τους δρόμους. Κάποια στιγμή έφτασαν μπροστά στα ανοικτά τότε γήπεδα του Harlem.

Εκεί σάστισε, ήθελε να το δοκιμάσει οπωσδήποτε. Έτσι κι έγινε. Πήρε τα φιλαράκια του και την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα, πήγαν να παίξουν εκεί μπάσκετ.

Αυτό γινόταν σχεδόν σε καθημερινή βάση, με αποτέλεσμα εκείνο το μικρό λεπτό αγοράκι, να ανδρωθεί πολύ πιο γρήγορα. Τόσο γρήγορα που ήξερε μάλιστα τι θα κάνει επαγγελματικά, μετά από λίγα χρόνια.

Ο όχι και τόσο καλός μαθητής, Νίκος, αποφοίτησε από το σχολείο του και ήδη ήξεραν αρκετοί ακόμη με τι θα ασχοληθεί αυτό το παιδί στο μέλλον.



Ο μόνος που ίσως να μη το είχε αποδεχθεί, ήταν ο πατέρας του, Γιώργος, ο οποίος ήθελε ο γιος του να σπουδάσει, να γίνει κάτι σπουδαίο. Απ’ την άλλη, δεν μπορούσε να μην προσέξει το πάθος εκείνου του παιδιού για τον αθλητισμό. Τη φλόγα εκείνη στα αθώα του ματάκια.

Στα 18 του χρόνια, καλείται να επιλέξει το τι θα κάνει. Η επιλογή δεν αργεί να έρθει, αφού αποφασίζει να πάει στο κολλέγιο, Seton Hall, στο Νιου Τζέρσι.

Ο Γκάλης δεν έπαιζε πολύ. Είχε ελάχιστο χρόνο συμμετοχής. Ο ίδιος δεν μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο. Έτσι μέσα σε λιγότερο από έντεκα μήνες, δούλεψε τόσο σκληρά, που ο τότε κόουτς του, Μπιλ Ράφτερι, έμεινε με το στόμα ανοιχτό, με τη θέληση, την αποφασιστικότητα και το πάθος του. Πρωτόγνωρα πράγματα για ένα παιδί σε τέτοια ηλικία.



Στη πρώτη του σεζόν, μέτρησε κατά μέσο όρο 3,2 μόλις πόντους και μέχρι την αποφοίτησή του, το 1979, κατάφερε να φτάσει το απίστευτο νούμερο των 27,5 πόντων, πίσω μάλιστα από τον Λάρι Μπερντ, παίκτη των Πέισερς τότε, που τελείωσε με 28,6 πόντους.

Αυτό ήταν και το πρώτο του κατόρθωμα θα λέγαμε. Έγινε τρίτος σκόρερ σε όλο το κολεγιακό πρωτάθλημα, γνωστό και ως NCAA.
Κάπου εκεί ξεκινάει το «μεγάλο» ταξίδι, μέχρι το όνειρο. Ο Νίκος Γκάλης δηλώνει συμμετοχή στο NBA Draft και επιλέγεται στον 4ο γύρο, στο Νο68 απ’ την ομάδα των Μπόστον Σέλτικς.

Από εκείνη τη μέρα κι έπειτα άλλαξαν τα πάντα. Ήταν ένα ταλέντο που λίγο μετά θα γινόταν το ιερό σύμβολο του μπάσκετ, ο άνθρωπος που θα ακούγεται το όνομά του μέχρι και σήμερα και θα τον μαθαίνουν όλο και περισσότερες γενιές για όλα αυτά που πρόσφερε στον αθλητισμό.

Η συνέχεια και τα κατορθώματά του είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο. Η σκληρή δουλειά νικάει το ταλέντο, αν το ταλέντο δεν δουλεύει σκληρά. Ο Νίκος Γκάλης πάλευε καθημερινά, δούλευε σκληρά καθημερινά. Μπορεί να ακούγεται ή μάλλον να φαίνεται εύκολο, αλλά καμιά φορά το πολύ απλό είναι και το πιο περίπλοκο.

Επιμέλεια: Νίκος Μαστρογιαννόπουλος