Το χρίσμα, το ντεμπούτο και η χαμένη ευκαιρία

«The city, will have the honor and the responsibility to organize the Olympic Games of the year 2004, is Athens»! Τάδε έφη πριν από 19 χρόνια ο αείμνηστος Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ το πρωινό της 5ης Σεπτεμβρίου 1997 στη Λωζάνη. Ακόμη θυμάμαι (και δεν είμαι ο μόνος) τις αγκαλιές της Γιάννας Αγγελοπούλου με τον σύζυγό της Θόδωρο Αγγελόπουλο και τους Γιώργο Παπανδρέου, Δημήτρη Αβραμόπουλο, Ανδρέα Φούρα και Γιάννη Σγουρό για την απόφαση της ΔΟΕ, προκειμένου η Αθήνα να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Η μεγάλη πλειοψηφία πανηγύριζε για την επιστροφή των Αγώνων στη χώρα που τους γέννησε και ελάχιστοι ήταν αυτοί που «φώναζαν» για τους κινδύνους που υπήρχαν. Δυστυχώς δικαιώθηκαν οι λίγοι. Η διοργάνωση ήταν άρτια, ουδείς είχε παράπονο για τη φιλοξενία, ενώ και το θέαμα δεν πήγε πίσω. Αυτό που μας πήγε πολύ πίσω ήταν το κόστος, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ακόμη και σήμερα, ουδείς μπορεί να πει με ακρίβεια πόσα χρήματα δαπανήθηκαν. Το σίγουρο ήταν ότι το χρήμα έρεε άφθονο, πολύς κόσμος έφαγε με «χρυσά κουτάλια» και έφτιαξε περιουσίες και γενικότερα η σπατάλη… πήγε σύννεφο.

Η λέξη υπερ-κοστολόγηση των Αγώνων δεν αρκεί για να περιγράψει το… φαγοπότι της εποχής, που άφησε μόνο ζημιές. Το χρέος της χώρας αυξήθηκε και αυτός που κλήθηκε, ως συνήθως, να πληρώσει τα σπασμένα, ήταν ο απλός κόσμος. Και ακόμη πληρώνει και θα συνεχίσει να πληρώνει. Όσο για τις εγκαταστάσεις, οι περισσότερες έχουν μετατραπεί σε ερείπια και τα λόγια μοιάζουν φτωχά για να περιγράψουν την κατάσταση. Ασφαλώς και άνοιξαν πολλές θέσεις εργασίας (τότε, γιατί τώρα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα) και έγιναν χρήσιμα έργα, αλλά κάποια εξ αυτών έπρεπε να γίνουν και να μην σχετίζονται με τους Αγώνες. Στο τέλος της ημέρας, το πρόσημο ήταν αρνητικό και το σημερινό χάλι της χώρας οφείλεται σε κάποιο βαθμό στη σπατάλη του 2004.

Τέσσερα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 5 Σεπτεμβρίου 2001, έκανε επίσημο ντεμπούτο στον πάγκο της εθνικής ποδοσφαίρου ο Ότο Ρεχάγκελ. Η Ελλάδα τρώει μια ξεγυρισμένη πεντάρα (5-1) από την Φινλανδία σε φιλικό παιχνίδι και η προσδοκία για μια νέα αρχή, δίνει τη θέση της στην παγωμάρα και την ειρωνία. Η συνέχεια, βέβαια, ήταν εντελώς διαφορετική και όλοι την γνωρίζουμε. Ο «Όθωνας» εξελίχθηκε στον πιο πετυχημένο τεχνικό του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, το οποίο οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης στα γήπεδα της Πορτογαλίας.

Ο Γερμανός τεχνικός έβαλε στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη την εθνική, την οποία οδήγησε επίσης στα τελικά του EURO 2008 και στα τελικά του Μουντιάλ 2010. Το μέγεθος της προσφοράς του στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τεράστιο και ουδείς το αμφισβητεί. Το αντίθετο μάλιστα, αφού παρά τις ενστάσεις και διαφωνίες που υπήρχαν τότε για τις επιλογές του, θα μνημονεύεται ες αεί ως ο αρχιτέκτονας της μεγαλύτερης επιτυχίας στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να μην είχαμε σπατάλες και ρημαγμένες εγκαταστάσεις, αλλά υπήρξε αδυναμία εκμετάλλευσης της ιδανικής συγκυρίας για να προχωρήσει προς τα εμπρός το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπορεί η εθνική να βρισκόταν για μια δεκαετία στην αφρόκρεμα, αλλά εντός συνόρων τα πράγματα ήταν «άστα να πάνε». Το «πιάσαμε πάτο» και το «ως εδώ και μη παρέκει» ταιριάζουν γάντι για να περιγράψουν τη νοσηρή κατάσταση. Το ημερολόγιο δείχνει Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016 και εμείς λέμε ότι το πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας πιθανότατα θα ξεκινήσει το Σαββατοκύριακο. Στο ποδόσφαιρο αυτής της χώρας δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ποτέ και για τίποτε. Ως πότε θα συνεχιστεί ο κατήφορος;