Το πλάνο που πρέπει να στηριχθεί…

Ο Παναθηναϊκός αποχαιρέτησε με ψηλά το κεφάλι την Ευρωλίγκα και παρότι μιλάμε για έναν σύλλογο με έξι ευρωπαϊκά τρόπαια, το πρόσημο στη φετινή πορεία είναι θετικό τηρουμένων των αναλογιών. Ουδείς μίλησε στην αρχή της χρονιάς για Final 4, αλλά για τη δημιουργία των βάσεων για τα επόμενα χρόνια. Και μόνο το γεγονός ότι έφτασε να διεκδικεί την πρόκριση απέναντι στην πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ Μόσχας, συνιστά υπέρβαση.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Ο Παναθηναϊκός έκανε το καλοκαίρι ένα… παιδομάζωμα, ώστε να δημιουργήσει την επόμενη γενιά παικτών, που θα κρατήσει ψηλά τη σημαία του συλλόγου εντός και εκτός συνόρων. Αποκτήθηκαν πολλοί Έλληνες ταλαντούχοι και ο στόχος που μπήκε για φέτος ήταν να αρχίσουν να μπαίνουν σιγά-σιγά στο κλίμα, ώστε από την επόμενη περίοδο να αρχίσουν να έχουν πιο ενεργό ρόλο. Κι αν στη φετινή ευρωπαϊκή πορεία μπαίνει θετικό πρόσημο, σε ό,τι αφορά την… εξέλιξη του πλάνου ελληνοποίησηςης, το πρόσημο τείνει προς το αρνητικό.

Και συμφωνώ με τη δήλωση του προέδρου της ΚΑΕ, Μάνου Παπαδόπουλου, μετά το τέλος του τέταρτου αγώνα με τους Μοσχοβίτες στο ΟΑΚΑ. «Δεν έχει προχωρήσει όπως θα έπρεπε να έχει προχωρήσει το πλάνο. Πιστεύουμε σε κάτι παραπάνω» τόνισε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας επί της ουσίας τη δήλωση που είχε κάνει στα τέλη Ιανουαρίου ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μετά το παιχνίδι με τη Γαλατασαράι. «Καλή η νίκη και μπράβο στους αθλητές, αλλά ο φετινός στόχος είναι η αξιοποίηση των Ελλήνων στους οποίους επενδύσαμε και δυστυχώς βλέπω ότι επιδεικτικά αυτό δεν γίνεται. Είμαι πολύ προβληματισμένος» ήταν τα λόγια του.

Αμφότεροι διευκρίνισαν ότι δεν αποτελεί υπόνοια και μομφή προς τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουν δίκιο σε ό,τι αφορά την ουσία. Και το σημαντικό, στα δικά μου μάτια, είναι ότι έγιναν η μια στην "καρδιά" της σεζόν και η άλλη λίγο πριν το φινάλε. Με εξαίρεση τους Παππά και Γιάνκοβιτς, που υπέρ-διπλασίασαν τα λεπτά συμμετοχής τους στην Ευρωλίγκα, κάτι που ήταν δεδομένο, μετά την περυσινή χρονιά προσαρμογής, από τους υπόλοιπους, λίγοι ήταν αυτοί που πήραν πραγματικές ευκαιρίες. Και δεν αφορά μόνο τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, αλλά και αυτά στις εγχώριες διοργανώσεις. Σε λίγο καλύτερη μοίρα από τους άλλους νεαρούς βρίσκονται οι Χαραλαμπόπουλος και Μποχωρίδης, αλλά Διαμαντάκος, Λούντζης, Κόνιαρης και Παπαγιάννης έχουν συμμετοχές, που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Κι επειδή δεν βρίσκονται στην ηλικία των Παππά και Γιάνκοβιτς, που βαδίζουν στο 25ο έτος της ηλικίας τους και έχουν σαφώς περισσότερες παραστάσεις, δεν νομίζω να περιμένει κανείς από τα πιτσιρίκια να «κάνουν παπάδες» την επόμενη χρονιά. Σίγουρα είναι πολλές οι εμπειρίες που «μαζεύουν» ακόμη και μέσα από τις προπονήσεις και τα ταξίδια, αλλά αυτά από μόνα τους δεν φτάνουν για να γίνουν πρωταγωνιστές στο μέλλον. Αυτό θα γίνει μέσα από τους αγώνες και το… κολύμπι στα βαθιά.

Η απόφαση του περασμένου καλοκαιριού για ανανέωση και ελληνοποίηση είναι απολύτως σωστή και πρέπει να στηριχθεί μέχρι τέλους, ακόμη κι αν υπάρξει κόστος σε τίτλους. Η συνταγή είναι πολύ καλή και αυτό που χρειάζεται είναι ένας καλός μάγειρας. Αν, μάλιστα, αυτό το ρόστερ, πλαισιωθεί και από καλύτερους και όχι απαραίτητα ακριβότερους ξένους παίκτες, τότε η νέα εκτόξευση δεν θα αργήσει…