Όταν στις 26 Ιανουαρίου 2013 η διοίκηση της Μπάγερν Μονάχου ανακοίνωνε την έναρξη της συνεργασίας με τον Πεπ Γκουαρντιόλα από το καλοκαίρι του ίδιου έτους και για την επόμενη τριετία, πιθανότατα ο Καταλανός τεχνικός δεν φανταζόταν ότι θα αναλάμβανε τα ηνία μιας ομάδας, η οποία στο τέλος εκείνης της μαγικής, όπως εξελίχθηκε, σεζόν θα έφτανε στην κατάκτηση του πρώτου treble στην ιστορία της.
Του Τάσου Νικολόπουλου
Με οδηγό τον Γιουπ Χάινκες, ο οποίος δεν είχε πάρει την οριστική του απόφαση να αποσυρθεί από την προπονητική, η Μπάγερν Μονάχου έφτασε στην κατάκτηση του Champions League μετά από 12 χρόνια και αφού είχε προηγηθεί ο χαμένος τελικός του 2012, ενώ διεύρυνε την συλλογή της με την σαλατιέρα της Bundesliga και το τρόπαιο του κυπέλλου Γερμανίας. Ο Πεπ Γκουαρντιόλα, ήξερε ότι θα έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να δώσει συνέχεια σε αυτό που πέτυχε ο προκάτοχός του, παρότι είναι κοινό μυστικό ότι οι προπονητές δεν κάνουν θαύματα. Συμβόλαιο με την επιτυχία δεν υπογράφει καμία ομάδα και ασφαλώς δεν μπορεί κάθε χρόνο να φτάνει σε τελικό ή να κατακτάει το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά.
Μέχρι ώρας, οι δύο απόπειρες του Καταλανού έπεσαν στο κενό, αφού τα εμπόδια των Ρεάλ Μαδρίτης το 2014 και Μπαρτσελόνα το 2015 αποδείχθηκαν ανυπέρβλητα στην ημιτελική φάση. Φέτος, έχει την τελευταία ευκαιρία να κατακτήσει το τρόπαιο με δεύτερη ομάδα μετά την Μπαρτσελόνα. Μια πρόκριση στον τελικό, αφού πρώτα περάσει σε βάρος της Μπενφίκα στα προημιτελικά και όποιον αντίπαλο προκύψει στα ημιτελικά, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως βήμα παραπάνω σε σχέση με τα δύο προηγούμενα χρόνια, αλλά επειδή μιλάμε για την Μπάγερν Μονάχου με τις ιδιαιτερότητες και το απαιτητικό κοινό της, ο κόσμος θα είναι ευχαριστημένος μόνο αν δει την ομάδα να σηκώνει την κούπα στον τελικό της 28ης Μαΐου στο Μιλάνο.
Η κατάκτηση του Champions League σίγουρα αποτελεί μεγάλο στόχο και ακόμη κι αν δεν είναι αυτοσκοπός, σίγουρα προκαλεί μεγάλη πίεση στον Πεπ Γκουαρντιόλα, που καλώς ή κακώς θέλει να αποδείξει πράγματα. Και σίγουρα αυτά τα πράγματα δεν έχουν να κάνουν με τα συστήματα και το θεαματικό ποδόσφαιρο. Ασφαλώς και ο κόσμος τα απολαμβάνει, αλλά θα τον θυμάται περισσότερο στο πέρασμα των χρόνων, αν βάλει το όνομά του στη λίστα των προπονητών που οδήγησαν τον σύλλογο στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης.
Όταν στο τέλος της φετινής σεζόν θα αναλάβει τα ηνία της Μάντσεστερ Σίτι, ο Πεπ Γκουαρντιόλα θα βρει επί της ουσίας μια ίδια κατάσταση. «Deja vu» που λένε και οι Γάλλοι. Ασφαλώς και τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα, αλλά και πάλι θα κληθεί να κάνει υπέρβαση για τον σύλλογο, κυρίως εκτός Αγγλίας. Όχι ότι οι «σίτιζενς» είναι χορτασμένοι από τίτλους στο Νησί, αλλά μόνο την τελευταία πενταετία έχουν πάρει τα δύο από τα τέσσερα πρωταθλήματα της ιστορίας τους.
Το μεγάλο όνειρο του Σεΐχη Μανσούρ είναι να δει την ομάδα του να ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης. Αυτός είναι ο λόγος που κατέληξε στην επιλογή του Πεπ Γκουαρντιόλα, θεωρώντας προφανώς ότι είναι ο καταλληλότερος. Βέβαια, ο νυν τεχνικός, Μανουέλ Πελεγκρίνι στην δική του τελευταία χρονιά, πάει από υπέρβαση σε υπέρβαση. Πρώτα οδήγησε την ομάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της στα προημιτελικά του Champions League, ξεπερνώντας το εμπόδιο της Ντιναμό Κιέβο και στο… καπάκι την πήγε στα ημιτελικά, αφήνοντας εκτός συνέχειας την Παρί Σεν Ζερμέν.
Η ευρωπαϊκή υπέρβαση στην ιστορία της Μάντσεστερ Σίτι είναι δεδομένη, συνεπώς το λιγότερο που θα πρέπει να πετύχει ο Πεπ Γκουαρντιόλα (με τα τωρινά δεδομένα) είναι να φτάσει στον τελικό. Αλλά, ποιος μπορεί να πει με απόλυτη σιγουριά ότι το όνειρο του Σεΐχη δεν θα πραγματοποιηθεί φέτος; Και η αλήθεια είναι ότι μετά την σφραγίδα πρόκρισης από τον Κέβιν Ντε Μπρόινε το βράδυ της Τρίτης, σκέφτομαι το τρελό σενάριο να σηκώσει την κούπα η Σίτι στο Μιλάνο και να αναλάβει και αυτήν ο Καταλανός ως πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δεν θέλω καν να φανταστώ το ακόμη πιο τρελό, να γίνει κάτι τέτοιο με αντίπαλο στον τελικό την Μπάγερν Μονάχου. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
