Τι άλλο έμεινε να πούμε για τα επεισόδια;

Όταν αποφάσισα να κάνω αίτημα διαπίστευσης για να παρακολουθήσω από κοντά τον τελικό κυπέλλου μπάσκετ, μεταξύ του Παναθηναϊκού Superfoods και του Άρη στη Θεσσαλονίκη, η αλήθεια είναι πως είχα στο μυαλό μου το ενδεχόμενο να γίνουν επεισόδια, από τη στιγμή που θα βρίσκονταν οπαδοί και των δύο ομάδων στις εξέδρες. Και ποιος δεν θα το είχε, άλλωστε… Ελλάδα είμαστε! Δεν φανταζόμουν, βέβαια, την έκταση. Και είναι άλλο πράγμα να τα βλέπεις από την τηλεόραση και άλλο να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια σου.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Αρκετές ώρες μετά τα όσα διαδραματίστηκαν και αφού καταλάγιασε η σκόνη και καθάρισαν τα μάτια από τα δακρυγόνα, είπα να γράψω δυο αράδες. Δεν ξέρω αν πρέπει να είναι παραπάνω, αφού το θέμα με τη βία νομίζω ότι το έχουμε εξαντλήσει. Τι παραπάνω να πούμε και πόσο περισσότερο να καταδικάσουμε τα γεγονότα; Βαρέθηκα τα ευχολόγια και τα λόγια που έχουν μείνει υποσχέσεις. Ας δούμε επιτέλους και πράξεις.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ευθύνη βαραίνει κυρίως την Ομοσπονδία ως διοργανώτρια, τον Άρη που φιλοξένησε το παιχνίδι στο γήπεδό του, αλλά και την Αστυνομία για τα μέτρα ασφαλείας (ο Θεός να τα κάνει). Όμως, το ποιος φταίει για τα γεγονότα του Σαββάτου είναι το δέντρο. Πρέπει να δούμε το ρημάδι το δάσος, μπας και βρεθεί κάποια λύση. Για άλλη μια φορά οι θλιβερές εικόνες έκαναν τον γύρο του κόσμου και ντρόπιασαν την χώρα μας. Άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα της… ντροπής.

Και επειδή τέτοια εποχή κάθε χρόνο γίνονται αναπόφευκτα οι συγκρίσεις με τις αντίστοιχες διοργανώσεις σε Ισπανία, Γαλλία, ακόμη και Τουρκία, θεωρώ ότι η διαφορά δεν αφορά το επίπεδο των χωρών και των ανθρώπων. Γιατί μπορεί να είμαστε πίσω σε αρκετά πράγματα σε σχέση με τους Ισπανούς ή τους Γάλλους, αλλά ακόμη και οι Τούρκοι, τους οποίους θεωρούμε κατώτερους, μας έχουν ξεπεράσει στα θέματα οργάνωσης. Άρα, είναι καθαρά θέμα διάθεσης και ικανότητας. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Για να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας.

Δεν ξέρω αν έχουμε «πιάσει πάτο», αλλά όταν ένας παίκτης του επιπέδου του Κέι Σι Ρίβερς αναφέρεται στη βία στην Ελλάδα και κάνει λόγο για συνηθισμένο φαινόμενο, που δεν προκαλεί εντύπωση, αυτό κάτι πρέπει να λέει. Κι όταν ένας αθλητής με την εμπειρία του Αντώνη Φώτση, που τα έχει νοιώσει πάμπολλες φορές στο πετσί του, απαντάει στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει: «δεν το βλέπω να γίνεται», τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά εμείς αρμενίζουμε στραβά!

Υ.Γ.: Ο Παναθηναϊκός Superfoods στέφθηκε πανάξια κυπελλούχος Ελλάδας. Νίκησε δίκαια τον Άρη, ενώ πριν φτάσει στον τελικό, ξεπέρασε αυτά του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού. Ο θεσμός έχει απαξιωθεί από την ΕΟΚ (αλήθεια, πότε περιμένει να πάρει θέση για τα όσα έγιναν το Σάββατο;), αλλά είναι τίτλος και αυτό δεν αλλάζει. Και το γεγονός ότι οι «πράσινοι» κατακτούν τουλάχιστον έναν κάθε χρόνο από το 1996 μέχρι σήμερα, δείχνει μεγάλη συνέπεια και… εθισμό στις κούπες! Και είναι κάτι που έχει περάσει στην ιστορία. Δια παντός!