Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί ποδόσφαιρο και πάνε πολλά χρόνια που συμβαίνει αυτό, η εθνική Αγγλίας κατεβαίνει στα μεγάλα τουρνουά, είτε λέγεται ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, είτε παγκόσμιο κύπελλο, με στόχο να φτάσει σε μια μεγάλη διάκριση, που τόσο λείπει από το ποδόσφαιρο της χώρας. Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: Σπάει τα μούτρα της.
Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος
Και μολονότι πήγε στη Γαλλία έχοντας χαμηλά τον πήχη, αλλά με ρόστερ που άφηνε υποσχέσεις λόγω της εκπληκτικής πορείας στον προκριματικό όμιλο (δέκα νίκες σε ισάριθμους αγώνες), εντούτοις, έκανε ξανά «μια τρύπα στο νερό». Παρότι, έβγαζε σοβαρότητα και φρεσκάδα, και όντας προσαρμοσμένη όσο ποτέ στα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά πρότυπα, ήρθε η Ισλανδία των ψαράδων και των τριακοσίων και κάτι χιλιάδων κατοίκων και την έστειλε αδιάβαστη.
Το κράξιμο εντός και το… τρολάρισμα εκτός συνόρων «πάει σύννεφο» και είναι απόλυτα λογικό. Είναι αποδεδειγμένο όλα αυτά τα χρόνια ότι η Αγγλία στα μεγάλα τουρνουά βγάζει μια αρνητική ενέργεια, αφού είναι ικανή να αποκλειστεί με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν και κανένα στραπάτσο πλέον δεν προκαλεί έκπληξη. Ακόμη και με την καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών να παραταχθεί, είναι σίγουρο ότι θα βρει τρόπο να αποκλειστεί νωρίς.
Πριν και κατά τη διάρκεια του κάθε τουρνουά, τα γραφεία στοιχημάτων βγάζουν αποδόσεις για στοιχήματα, που αφορούν κατάκτηση του τροπαίου, ζευγάρι του τελικού ή απλώς την συμμετοχή στον τελικό. Όσοι παίζουν, παίρνουν ρίσκο (μικρό ή μεγάλο ανάλογα με το ποντάρισμα) και προσδοκούν να πάνε ταμείο. Το πιο «value for money» στοίχημα, όμως, είναι ο πρόωρος αποκλεισμός της Αγγλίας. Είτε στη φάση των «16», είτε στα προημιτελικά, ξέρεις ότι θα πας στο ταμείο. Ένα τέτοιο ποντάρισμα, είναι λεφτά στην τράπεζα. Σίγουρο κέρδος ρε παιδί μου…
Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, βλέπει κανείς ότι οι Άγγλοι ακόμη ψάχνουν την πρώτη τους παρουσία σε τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, έχοντας να επιδείξουν όλες κι όλες δύο συμμετοχές σε ημιτελικούς, ενώ σε επίπεδο παγκοσμίου κυπέλλου, έχουν μια κατάκτηση, που ακόμη αμφισβητείται μετά από 50 χρόνια και μια τέταρτη θέση.
Κι όσο κι αν τους πονάει, είναι πάρα πολύ πίσω, από τις παραδοσιακές δυνάμεις της Ευρώπης. Κι αυτές δεν είναι άλλες από την Γερμανία και την Ιταλία. Και μπορεί στην Αγγλία να περηφανεύονται ακόμη ότι το ποδόσφαιρο ξεκίνησε από την χώρα τους, αλλά τις επιτυχίες και τη συνέπεια των Γερμανών και των Ιταλών, δεν θα τις φτάσουν ποτέ.
Υ.Γ.1: Αυτό που πέτυχε η Ισλανδία είναι ένα μικρό θαύμα. Το παραμύθι για τους συμπαθείς ψαράδες συνεχίζεται…
Υ.Γ.2: Η πρόκριση της Ισλανδίας, της Ουαλίας και της Πολωνίας στα προημιτελικά είναι ιστορική από κάθε άποψη. Ειδικά οι δύο πρώτες, αφού συμμετέχουν για πρώτη φορά σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Υ.Γ.3: Ακόμη αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να είναι παρούσα η Ελλάδα στα γήπεδα της Γαλλίας. Ας γίνει μάθημα το φιάσκο της τελευταίας διετίας, ώστε να επιστρέψει στην ελίτ στο παγκόσμιο κύπελλο του 2018.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
