Όσα και να λέμε για τους Γερμανούς…

Τη σήμερον ημέρα, η λέξη Γερμανία και όλες οι σχετικές με αυτή, είναι για τους Έλληνες… απαγορευμένες για τους γνωστούς λόγους.

Κι αν μπαίνουν στο λεξιλόγιο μας, στην καλύτερη περίπτωση συνοδεύονται από ένα ή περισσότερα κοσμητικά επίθετα. Ειδικά στην παρούσα φάση, αν μπορούσαμε να εξαφανίσουμε με κάποιο τρόπο τη συγκεκριμένη χώρα από τον χάρτη, είμαι σίγουρος ότι θα το κάναμε ευχαρίστως…

Του Τάσου Νικολόπουλου

Και σε αθλητικό επίπεδο (ποδόσφαιρο), βέβαια, δεν είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Στη χώρα μας υπάρχουν μεν αρκετοί υποστηρικτές της «νασιονάλμανσαφτ», αλλά πολύ περισσότεροι είναι αυτοί που την… μισούν. Προσωπικά, είμαι από αυτούς που διαχωρίζω αυτά τα δύο πράγματα και δεν θεωρώ ότι θα πρέπει να αισθάνομαι άβολα γιατί υποστηρίζω τα «πάντσερ» από τότε που με θυμάμαι μικρό παιδάκι.

Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε το χατ-τρικ που πέτυχε ο Τόμας Μίλερ στο 4-0 της Γερμανίας επί της Πορτογαλίας στην πρεμιέρα του έβδομου ομίλου του Μουντιάλ. Ανατρέχοντας στη λίστα με τους κορυφαίους γκολτζήδες σε τελική φάση, διαπίστωσα ότι στην πρώτη τριάδα πίσω από τον Ρονάλντο που έχει 15, βρίσκονται οι Γκερντ Μίλερ και Μίροσλαβ Κλόζε, έχοντας ένα λιγότερο. Ένας Βραζιλιάνος και δύο Γερμανοί δηλαδή…

Κι αν ο Μίλερ είναι εδώ και χρόνια παλαίμαχος, ο Κλόζε, έχει την τελευταία ευκαιρία να πιάσει στην πρώτη θέση ή ακόμη και να ξεπεράσει το «φαινόμενο». Άλλωστε, έχοντας κλείσει τα 36, αυτό θα είναι το τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του. Κατεβαίνοντας πολύ πιο κάτω στη λίστα, ο επόμενος εν ενεργεία ποδοσφαιριστής που μπορεί να σκαρφαλώσει ψηλά είναι ο Τόμας Μίλερ, επίσης Γερμανός. Ο άσος της Μπάγερν Μονάχου δεν έχει κλείσει καν τα 25 και μολονότι δεν έχει την αίγλη του Γκερντ, το ταλέντο του «φαινομένου» ή τον… κυνισμό του Κλόζε, μοιάζει ικανός να γίνει ο αρχι-σκόρερ. Δουλεύει αθόρυβα, είναι ταπεινός και κάθε χρόνο που περνάει, βλέπει κανείς πόσο πιο ώριμος γίνεται…

Έχοντας πετύχει πέντε τέρματα στη Νότιο Αφρική και ήδη τρία στη Βραζιλία, έφτασε τα οχτώ και ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος. Αν είναι υγιής και η Γερμανία παίξει τουλάχιστον σε ένα νοκ άουτ παιχνίδι σε αυτό το τουρνουά (αν και είναι εκ των φαβορί για το τρόπαιο), μπορεί να φτάσει σε διψήφιο αριθμό τερμάτων, αφού αποτελεί βασικό γρανάζι της μηχανής του Γιόακιμ Λεβ. Αν θεωρήσουμε ότι βάση ηλικίας, έχει μπροστά του άλλα δύο Μουντιάλ, τότε είτε στη Ρωσία το 2018, είτε στο Κατάρ ή όπου αλλού γίνει, θα γράψει ιστορία…

Γι’ αυτό έβαλα κι αυτόν τον τίτλο για τους Γερμανούς γενικά. Μπορεί να τους σιχαινόμαστε και να τους μισούμε σε επίπεδο λαών, μπορεί σε πολλούς να μην αρέσει το ποδόσφαιρο που παίζουν και κάποιοι άλλοι να ασχολούνται με τις «γερμανοποιήσεις» των Κλόζε, Οζίλ και σία, αλλά είτε μας αρέσει, είτε όχι, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η εθνική Γερμανίας ανήκει στην ελίτ. Δεν το δείχνουν μόνο οι τρεις τίτλοι της σε Μουντιάλ και οι πολλές παρουσίες σε τελικούς.

Για μένα, παραδοσιακά τα «πάντσερ» είχαν ομάδες με ισχυρή προσωπικότητα, οργάνωση και πλάνο στο παιχνίδι τους, αλλά και ισορροπία σε όλες τις γραμμές τους. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, προσφέρουν απλόχερα και θέαμα. Και όπως περιέγραψα παραπάνω, έχει τους περισσότερους παίκτες στη λίστα με τους κορυφαίους σκόρερ και δύο εξ αυτών (Κλόζε άμεσα και Μίλερ μελλοντικά) έχουν «οπλίσει» για να πατήσουν κορυφή! Κάτι λέει κι αυτό, δεν νομίζετε;