Ο «ένας από εμάς» Νταβίδ Φουστέρ!

Η φιέστα του Ολυμπιακού για την κατάκτηση του 42ου πρωταθλήματος στην ιστορία του ήταν άλλη μια… φιέστα! Κι ας ήταν αφιερωμένη στον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη. Συνήθως, δεν υπάρχουν κεντρικά πρόσωπα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το ίδιο το τμήμα. Πανηγυρίζει όλη η ομάδα, αφού μιλάμε για έναν τίτλο σε συλλογικό επίπεδο. Χθες στο Φάληρο, όμως, υπήρξαν τέτοια και ήταν ο Μπάλαζ Μέγερι και ο Νταβίδ Φουστέρ.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Ο Ούγγρος τερματοφύλακας από την ώρα που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο να παραλάβει το μετάλλιό του, μέχρι την ολοκλήρωση του τελετουργικού, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του από την συγκίνηση, αφού ήταν η τελευταία του φορά στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Έκλαιγε σαν μικρό παιδί, την ώρα που δίπλα του έβλεπε χαμογελαστά πρόσωπα. Το κοντράστ των συναισθημάτων μεγάλο. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις, που λένε και οι Κινέζοι.

Κι αυτό που ψιθύριζαν όλοι το τελευταίο χρονικό διάστημα, το επιβεβαίωσε από το… πουθενά και εν μέσω λυγμών ο Νταβίδ Φουστέρ, που αποχαιρέτησε κλαίγοντας τον φίλο του μπροστά στην κάμερα της Nova. Ένα άνευ προηγουμένου ξέσπασμα του Ισπανού μεσοεπιθετικού, που δεν «χαμπάριασε» από κάμερες και… επισημότητες. Έτσι ένοιωθε και έτσι εκφράστηκε. Άνθρωπος είναι και δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί. Και καλά έκανε. Και αυτό το ξέσπασμα δεν αφορούσε μόνο τον «κολλητό» του, αφορούσε και τον ίδιο, αφού το μέλλον του στο Λιμάνι είναι αβέβαιο.

Πέντε χρόνια στην Ελλάδα μας έχει μάθει «από την καλή και από την ανάποδη». Και σε κάποιες περιπτώσεις φαίνεται ότι λειτουργεί σαν εμάς. Γιατί ως Έλληνες, μπορεί να έχουμε χίλια στραβά, αλλά από αισθήματα έχουμε πολλά αποθέματα. Και δεν τα κρύβουμε! Και γι’ αυτό γουστάρουμε το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Γιατί προσφέρει τέτοιες στιγμές, που μένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μας. Γιατί ο αθλητισμός δεν είναι μόνο αποτελέσματα. Είναι και συναισθήματα…

Προσωπικά και νομίζω ότι συμφωνούν όλοι, δεν γουστάρω να βλέπω ένα πρωτάθλημα, στο οποίο, οι ομάδες που μάχονται για την παραμονή, θα κάνουν… πρωταθλητισμό το τελευταίο δίμηνο. Ομάδες που έχουν το κίνητρο της επιβίωσης και κερδίζουν πάντα τις τελευταίες αγωνιστικές, κατά τη δήλωση του Άκη Μάντζιου, μετά την ήττα του Λεβαδειακού από τον ΠΑΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι κι άλλα πράγματα δεν γουστάρω, αλλά το γράφω με αφορμή αυτή την τοποθέτηση.

«Ξέραμε ότι θα κερδίσει ο Πανθρακικός, γι’ αυτό έπρεπε να παίξουμε για τους εαυτούς μας» δήλωσε αρχικά ο προπονητής της ομάδας της Λειβαδιάς και στη συνέχεια διευκρίνισε: «Θεωρώ πως όταν μια ομάδα έχει κίνητρο, όπως ο Πανθρακικός, τότε αυτό μετράει διπλά για να πάρει αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει υπονοούμενο, ούτε μομφή. Υπήρχε το κίνητρο της επιβίωσης. Και ξέρουμε πως όταν υπάρχει αυτό, όλες οι ομάδες κερδίζουν».

Κι εγώ ξέρω ότι πολλές φορές δεν μετράει το τι λες, αλλά πως το λες. Η ρημάδα η διατύπωση… Γιατί άλλο να πεις: «περιμέναμε να κερδίσει ο Πανθρακικός, που είχε το κίνητρο της επιβίωσης» κι άλλο «ξέραμε ότι θα κερδίσει». Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Δεν νομίζετε;

Επίσης, πριν τη σέντρα των αναμετρήσεων της 33ης αγωνιστικής και η Βέροια είχε κίνητρο, καθώς σε περίπτωση νίκης του Λεβαδειακού, θα «έτρεχε» και αυτή μέχρι το φινάλε, αν έχανε. Συνεπώς δεν ήταν εντελώς αδιάφορη κι αν εξασφάλισε την παραμονή, αυτό οφείλεται λόγω του αποτελέσματος στην Τούμπα. Προφανώς, στο ματς της Ημαθίας νίκησε η ομάδα που είχε το μεγαλύτερο κίνητρο! Και ερωτώ: Μήπως και οι στοιχηματικές εταιρείες ήξεραν κάτι και είχαν «φράξει» το παιχνίδι; Ψιλά γράμματα θα μου πείτε… Αυτό λέω κι εγώ! Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα ίδια δεν λέμε;