Μια… ταξιδιάρα ψυχή, που την έλεγαν Λουκ Στιλ!

Δεν ξέρω τι μουσική ακούει ο Λουκ Στιλ. Μετά από σχεδόν δυόμισι χρόνια στην Ελλάδα, πιθανότατα να έχει κάποια ελληνικά ακούσματα. Σίγουρα, πάντως, μέσα σε αυτά δεν θα είναι η «ταξιδιάρα ψυχή», που εμπνεύστηκε το μακρινό 1985 ο Γιάννης Αγγελάκας και τραγούδησαν οι «Τρύπες». Το εν λόγω τραγούδι ξεκινάει ως εξής: Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο…

Ο Βρετανός τερματοφύλακας θα μπορούσε να το παραφράσει, βάζοντας στη θέση του πρώτου τη Λιέγη και του τρίτου το Βίγκο. Αυτές τις τρεις ευρωπαϊκές πόλεις επισκέφθηκε στη φάση των ομίλων του Europa League ο Παναθηναϊκός που αντιμετώπισε κατά σειρά την Σταντάρ, τη Θέλτα και τον Άγιαξ. Σε κάθε μια από αυτές, ο Στιλ δέχθηκε φάουλ-γκολ, έχοντας ολοκληρωτικά την ευθύνη και στις τρεις περιπτώσεις.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Η φετινή σεζόν του 32χρονου πορτιέρε είναι μακράν η χειρότερή του με την πράσινη φανέλα. Η ρήση ότι οι μεγάλες ομάδες «χτίζονται» από τον τερματοφύλακα δεν έχει ειπωθεί τυχαία και ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια δεν έχει ένα σημείο αναφοράς στα γκολπόστ. Είναι ξεκάθαρο αυτό και είναι απορίας άξιον (όχι το μοναδικό) το πώς δεν έγινε αντιληπτό το καλοκαίρι όταν έγινε ο προγραμματισμός. Είναι επίσης φανερό ότι ο Λουκ Στιλ έχει τεράστιο πρόβλημα ψυχολογίας και ίσως θα έπρεπε να μείνει στον πάγκο σε κάποια παιχνίδια. Όχι ότι οι αμέσως επόμενες λύσεις προσφέρουν ασφάλεια, αλλά αναγκαστικά οι ομάδες πορεύονται με αυτούς που επέλεξαν να έχουν. Διότι αν δεν τους εμπιστεύονται, γιατί να τους έχουν στο ρόστερ;

Από χθες, ο Λουκ Στιλ έχει πάρει το μεγαλύτερο ανάθεμα για την ήττα, αλλά δεν είναι ο μόνος που έχει ευθύνη για το φιάσκο στο Άμστερνταμ. Για άλλη μια φορά, ο Παναθηναϊκός μετά το πρώτο γκολ που δέχθηκε, παραδόθηκε άνευ όρων και δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Στην κυριολεξία κατέρρευσε. Συγγνώμη, αλλά γι’ αυτό το φαινόμενο, δεν φέρει ευθύνη ο Βρετανός τερματοφύλακας, αλλά ο προπονητής.

Ουκ ολίγες φορές ο Αντρέα Στραματσόνι έχει κάνει λόγο για αλλαγή νοοτροπίας, αλλά αυτό έχει μείνει μόνο στα λόγια. Γιατί από πράξεις, δεν έχουμε δει απολύτως τίποτε. Τρεις εβδομάδες μετά την ήττα στο Φάληρο από τον Ολυμπιακό και η ομάδα δεν έδειξε το παραμικρό σημάδι βελτίωσης, μια μικρή αχτίδα φωτός και αισιοδοξίας για τον κόσμο, που για μια ακόμη φορά ήταν αυτός που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Η ομάδα πάλι ήταν για… λύπηση. Όσο χοντρό κι ακούγεται.

Ο κόσμος έχει να υπερηφανεύεται για τις ευρωπαϊκές στιγμές του συλλόγου, τραγουδώντας μέχρι και σχετικά συνθήματα, αλλά τα τελευταία χρόνια τα ευρωπαϊκά ταξίδια φέρνουν… τρόμο! Κάθε πόλη και ένας εφιάλτης. Αυτό αποτυπώνεται τόσο στην ειδική βαθμολογία της UEFA και από χθες προστέθηκε η ισοφάριση του αρνητικού ρεκόρ της Παρτιζάν και της Σλόβαν Μπρατισλάβας, με δώδεκα συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς νίκη στη φάση των ομίλων. Αν δεν τα καταφέρει ούτε απέναντι στη Θέλτα, θα το έχει εξ ολοκλήρου. Πόσο πιο χαμηλά;