Μεγαλύτερο κατόρθωμα από πέρυσι…

Πανάξιος Πρωταθλητής Ευρώπης ο Ολυμπιακός. Τελεία και παύλα. Οι Πειραιώτες έκαναν το repeat (κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν μόνο άλλες δύο φορές από Μακάμπι και Γιουγκοπλάστικα) και ουδείς μπορεί να τους αμφισβητήσει. Πολλά μπράβο, λοιπόν, σε όλους τους συντελεστές!

Του Τάσου Νικολόπουλου

Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο φετινός θρίαμβος αποτελεί μεγαλύτερο κατόρθωμα από το θαύμα της Πόλης. Κι αυτό γιατί ο Ολυμπιακός ως Πρωταθλητής Ευρώπης «έπρεπε» να αποδείξει ότι η περυσινή κατάκτηση δεν ήρθε τυχαία. Σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, να μου επιτρέψετε να πω-γράψω, δεν τα κατάφερε για διάφορους λόγους, που δεν είναι της παρούσης.

Ωστόσο, αφού κατάφερε να φτάσει μέχρι τον τελικό προορισμό, που ήταν το Λονδίνο, φρόντισε να το… βροντοφωνάξει! Και στο τέλος του ταξιδιού, αυτό είναι που μετράει. Πήρε το… σκαλπ της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, που θα ακούει Ολυμπιακός και θα… τρέχει και μετά «σκόρπισε» τη Ρεάλ Μαδρίτης, «γυρίζοντας» στο ματς από το -17. Το σήκωσε, λοιπόν, φτάνοντας τα τρία ευρωπαϊκά τρόπαια και μπράβο του!

Επιπλέον, κατάφερε να φτάσει και πάλι στην κορυφή της Ευρώπης, χωρίς να έχει διευρυμένο ρόστερ σε σχέση με πέρυσι, παρότι έτσι φαίνεται. Διότι, αν και κράτησε σχεδόν όλους τους παίκτες, ταυτόχρονα υπήρξαν αρκετές αλλαγές. Η πρώτη αλλαγή δεν αφορά το έμψυχο δυναμικό, αλλά τον πάγκο, αφού ο άπειρος Μπαρτζώκας διαδέχθηκε τον «σοφό» Ίβκοβιτς. Η κληρονομιά που κουβαλούσε ήταν μεγάλη, αλλά μέσα από την αμφισβήτηση και τη δουλειά καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, κατάφερε να βγει στον… αφρό και να είναι πλέον ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά την Ευρωλίγκα.

Στην πορεία και μάλιστα σχετικά νωρίς, έφυγε ένας από τους «πυλώνες» της περυσινής επιτυχίας, ο Τζόι Ντόρσεϊ και ήρθε ο Τζος Πάουελ. Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα σύγκρισης ανάμεσα στους δύο. Η ζυγαριά γέρνει κατά πολύ υπέρ αυτού που αποχώρησε. Ο Σερμαντίνι είναι ένας ρολίστας, ενώ ο Μαυροειδής, που τώρα είναι τραυματίας, ουδέποτε κατάφερε να κερδίσει μόνιμη θέση στη δωδεκάδα. Αμφότεροι, δεν νομίζω ότι επί της ουσίας έδωσαν κάτι παραπάνω από τους Παπαδόπουλο και Γλυνιαδάκη, που ανήκαν στο περυσινό ρόστερ.

Στη συνέχεια, ήρθε ο τραυματισμός του Μάντζαρη και «έδεσε το γλυκό». Ο Πέρκινς είναι μόνο για τα προπονητικά διπλά, κοινώς είναι μια αποτυχημένη μεταγραφή (τουλάχιστον μέχρι τώρα). Περισσότερα έδωσε, όποτε αγωνίστηκε ο Κατσίβελης, παρά ο Αμερικανός. Από την άλλη, υπάρχει το συν της προσθήκης του Περπέρογλου, που δίνει αρκετά ποιοτικά λεπτά, συγκριτικά με τον Κέσελ, που ήταν το δεύτερο «τριάρι» στο περυσινό ρόστερ. Στο δια ταύτα, υπάρχουν τρία βασικά πλην και ένα συν σε σχέση με πέρυσι, γι’ αυτό και η φετινή κατάκτηση της Ευρωλίγκας αποτελεί μεγαλύτερο κατόρθωμα, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Υ.Γ.1: Απορώ με την… συμπεριφορά των φίλων του Ολυμπιακού, που συνεχίζουν να στηρίζουν περισσότερο το ποδόσφαιρο από το μπάσκετ. Τι άλλη απόδειξη χρειάζονται για να αγοράσουν μαζικά διαρκείας και να συρρέουν στο ΣΕΦ για να δουν μια ομάδα που παίζει ωραίο μπάσκετ και βγάζει υγεία;

Υ.Γ.2: Αν κρατήσουμε την εικόνα του Ολυμπιακού στο Final 4 του Λονδίνου και αυτή του Παναθηναϊκού στη σειρά των προημιτελικών της Ευρωλίγκας με τη Μπαρτσελόνα, προμηνύονται σπουδαίοι τελικοί στην Α1. Ας βοηθήσουν όλοι (παράγοντες, διαιτητές και κόσμος) να δούμε ωραία παιχνίδια…

Υ.Γ.3: Το ελληνικό μπάσκετ, παρά τα σημεία των καιρών, παραμένει στην κορυφή! Τρία συνεχόμενα χρόνια και πέντε στα τελευταία επτά (τρεις ο Παναθηναϊκός και δύο ο Ολυμπιακός), η κούπα της Ευρωλίγκας είναι σε ελληνικά χέρια. Το άθλημα ευημερεί, αφού και σε επίπεδο εθνικών ομάδων, οι επιτυχίες δεν έχουν σταματήσει. Από την άλλη, το σαθρό ελληνικό ποδόσφαιρο, μόνο μελαγχολία και απογοήτευση προκαλεί. Τελεία και παύλα!