Η χθεσινή ήταν σίγουρα μέρα χαράς και ανακούφισης, αλλά όχι πανηγυρισμών για την ΑΕΚ. Κι αυτό γιατί απλώς πέτυχε το αυτονόητο: επέστρεψε εκεί που ανήκει, δηλαδή στη Super League. Η απουσία της ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή και το ενδιαφέρον όλων για την «Ένωση» αυτή τη διετία, δείχνει και το μέγεθος αυτού του συλλόγου και των όσων πρεσβεύει.
Του Τάσου Νικολόπουλου
Δεν ξέρω ποιο ήταν μεγαλύτερο μαρτύριο για τους φιλάθλους της ΑΕΚ αυτή τη «μαύρη» τριετία! Να βλέπουν την ομάδα τους να γίνεται «σάκος του μποξ» στην τελευταία της χρονιά στη Super League και έρμαιο στις ορέξεις του κάθε απίθανου στον χώρο του ποδοσφαίρου; Ή να περιπλανιέται στις αλάνες της Γ’ Εθνικής και εν συνεχεία της Football League; Όποιο από τα δύο κι αν υπερτερούσε, το σίγουρο είναι ότι ουδείς μέσα στην «κιτρινόμαυρη» οικογένεια δεν θα ξεχάσει! Δεν πρέπει να ξεχάσει… Γιατί μόνο έχοντας ως οδηγό το παρελθόν (καλό ή κακό), μπορείς να πορευτείς και να αναζητήσεις ένα ακόμη καλύτερο μέλλον.
Όπως φαίνεται, τα καλύτερα για την ΑΕΚ είναι μπροστά. Αλλά και τα πιο δύσκολα… Η «Ένωση» έρχεται για να ξανακατακτήσει την κορυφή, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει από την μια μέρα στην άλλη. Ασφαλώς και θα είναι ευχής έργο για τους φιλάθλους της ομάδας να την δουν με το… καλημέρα να επιστρέφει στους τίτλους, αλλά κι αν αυτό δεν γίνει, δεν θα συνιστά αποτυχία. Μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος, κοιτώντας το τμήμα μπάσκετ του συλλόγου. Πλάνο σίγουρα υπάρχει, δουλειά γίνεται τα τελευταία δύο δύσκολα χρόνια, όπως και συνέπεια λόγων και πράξεων. Και ένας από τους ανθρώπους που τα τήρησε κατά γράμμα είναι ο Τραϊανός Δέλλας.
Αυτός που ήταν ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, όταν κατέκτησε τον τελευταίο τίτλο και συγκεκριμένα το 2011. Αυτός που σε μια… νύχτα έγινε πρώτος προπονητής στις 9 Απριλίου 2013 και στο ντεμπούτο του στον «κιτρινόμαυρο» πάγκο στο αλήστου μνήμης παιχνίδι με τον Πανθρακικό, είδε επί της ουσίας την ομάδα να υποβιβάζεται. Αυτός που είχε το σθένος και τη μαγκιά να αναλάβει το τιμόνι και να προσπαθήσει, κάτι που κατάφερε, να επαναφέρει την ΑΕΚ στη φυσική της θέση. Μπορεί να μην πούλησε ποτέ οπαδιλίκι, αλλά η στάση του τον κάνει πιο ΑΕΚτζή και από τους γεννημένους ΑΕΚτζήδες.
Ο Τραϊανός Δέλλας απέδειξε μέσα από την δουλειά του, κυρίως τη φετινή χρονιά, αφού η πρώτη ήταν κυρίως μεταβατική, ότι έχει τα φόντα να κάνει καριέρα στην προπονητική. Αλλά εκτός από την δουλειά, απέδειξε για μια ακόμη φορά και μέσα από τα λόγια του γιατί είναι μια τεράστια προσωπικότητα. Και όσο τιμή για εκείνον είναι να βρίσκεται στον πάγκο της ΑΕΚ, άλλο τόσο είναι τιμή και για την ΑΕΚ να έχει στον πάγκο έναν τέτοιο άνθρωπο. Νομίζω, αλλά και εύχομαι, αυτή η σχέση να έχει και συνέχεια. Στα δικά μου μάτια, το «ευχαριστώ» του Δημήτρη Μελισσανίδη προς τον «Τράι» θα είναι να του εμπιστευθεί τα ηνία της ομάδας και στην μεγάλη κατηγορία. Το κέρδισε με το σπαθί του και το δικαιούται απόλυτα…
Αντί επιλόγου και άλλου σχολίου, παραθέτω ένα απόσπασμα της χθεσινής απάντησης του «Κολοσσού» για το θέμα των τελευταίων ημερών, με αφορμή τον παραγκωνισμό των Ντούνη, Ρόβα και Πεταυράκη. «Για το θέμα της προηγούμενης εβδομάδας, δεν ακούστηκε από μένα η λέξη ‘διαφωνία’. Τον άνθρωπο (σ.σ. Μελισσανίδης) που με στήριξε και με έφερε εδώ, δεν υπήρχε περίπτωση να τον προδώσω. Πολύ περισσότερο να κάνω κάτι τέτοιο για ανθρώπους που βλέπω κάθε μέρα στα μάτια.
Εγώ θα είμαι εδώ, όσο με χρειάζεται η ομάδα. Είμαι άνθρωπος που θέλω να τους κοιτάζω όλους στα μάτια. Είμαι ταπεινός και σοβαρός, θέλω να πιστεύω, και δεν θα έσπερνα διχόνοια στον σύλλογο. Το να έχεις περάσει καλές και κακές στιγμές με αυτή την ομάδα και σαν παίκτης, αλλά και σαν προπονητής, είναι για μένα ευλογία. Λάθη κάνουμε όλοι και προσπαθώ μέσα από τα λάθη μου να μαθαίνω. Αυτό λέγεται εμπειρία». Κι από εμένα, R-E-S-P-E-C-T!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
