«Κι ο Τσέκος ο ΑΛΗΤΑΡΑΣ»…

Αν αποκαλέσεις κάποιον αληταρά, το σίγουρο είναι ότι δεν τον κολακεύεις. Η συγκεκριμένη λέξη χρησιμοποιείται για την περιγραφή ενός περιθωριακού ατόμου ή κάποιου που έχει κακή διαγωγή και απρεπή συμπεριφορά. Αν ρωτήσεις κάποιον, «ποιος ήταν ο ‘αληταράς’ του ελληνικού μπάσκετ» , αυτόματα και χωρίς δεύτερη σκέψη, ένα όνομα έρχεται στο μυαλό αυτών που ξέρουν: Χρήστος Τσέκος.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Για τους νεότερους, το συγκεκριμένο όνομα πιθανότατα δεν λέει τίποτε, όμως, για όσους κοντεύουν ή έχουν ξεπεράσει τα 40, ο Χρηστάρας ήταν απλά ιδέα. Η αυθόρμητη κίνηση στο άκουσμα του ονόματός του, είναι το χαμόγελο στο πρόσωπο, συνοδευόμενη από το κούνημα του κεφαλιού με νοσταλγία, αφού μας γυρνάει πολλά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα την δεκαετία των 90s. Και ο Τσέκος υπήρξε φαινόμενο εκείνης της περιόδου. Μιας πραγματικά ωραίας και σίγουρα πιο αγνής περιόδου…

Ο Χρήστος Τσέκος, όχι μόνο δεν ήταν σταρ εκείνης της εποχής, όπως ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Πρέλεβιτς κι ο Χριστοδούλου, αλλά δεν ήταν καν ταλαντούχος. Ήταν ελαφρώς άτεχνος, γι’ αυτό και προοριζόταν για αμυντικός εξολοθρευτής και είχε ένα καλούτσικο σουτ από μέση απόσταση. Όσο για τη φάτσα, αυτή παρέπεμπε περισσότερο σε μποξέρ βαρέων βαρών, λόγω του όγκου και του ύψους (2.11) παρά σε μπασκετμπολίστα. Οι παραπάνω λέξεις είναι λίγες, αλλά περιγράφουν στον απόλυτο βαθμό τα χαρακτηριστικά του.

Παρ’ όλα αυτά και για έναν περίεργο τρόπο, αποτέλεσε έναν… μύθο και έναν από τους πιο συμπαθητικούς αθλητές εκείνων των χρόνων, αλλά και του ελληνικού μπάσκετ γενικότερα. Η συμπάθεια αφορούσε τους φιλάθλους γενικά, γιατί ειδικά, αυτοί του ΠΑΟΚ τον λάτρευαν. Πάθαιναν «ζημιά» μαζί του και δεν είναι καθόλου υπερβολή. Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι τον έκαναν σύνθημα, που δονούσε το Αλεξάνδρειο κάθε φορά που έμπαινε στο παρκέ. Διαβάστε και θα καταλάβετε…

Ω ντίρλαντα ντιρλάνταντα, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
μια ομαδάρα στο βορρά, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
είναι ο ΠΑΟΚ ο θεός , ΠΑΟΚ ολέ ολέ,
είν’ ο δικέφαλος αετός, ΠΑΟΚ ολε ολε

Μες τη ρακέτα είναι ο Σάβιτς, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
τα στόρια έχει κατεβάσει, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
με Μπέρι και με Πρέλεβιτς, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
η μπάλα πια πως θα περάσει, ΠΑΟΚ ολέ ολέ,

ο Μαματζιόλας σταθερός, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
κι ο Νάσος ο Γαλακτερός, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
Κόρφας, Μπουντούρης και Ρετζιάς, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
κι ο Τσέκος ο ΑΛΗΤΑΡΑΣ!

Η ευρηματικότητα σε όλο της το μεγαλείο, αλλά υπήρξε ένα ακόμη σύνθημα για τον Τσέκο από τους οπαδούς του «Δικεφάλου», που κυριολεκτικά… ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Το 1993 και πριν το Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ο επιρρεπής στους… τράκους, Χρηστάρας, τράκαρε και δεν μπορούσε να αγωνιστεί, αφήνοντας την ομάδα του «γυμνή» στη ρακέτα. Παρά την στενοχώρια, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ εμπνεύστηκαν για την περίσταση το εξής:

Βγαίνει περιφερειακό, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
γκαζώνει το παλιάμαξο, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
και ξαφνικά σε μια στροφή, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
τουμπάρει με την οροφή, ΠΑΟΚ ολέ ολέ

απ’ τα συντρίμμια βγαίνει μόνος, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
δε βοηθάει ο τροχονόμος, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
είναι ατζαμής και τσαμπουκάς, ΠΑΟΚ ολέ ολέ
ο Τσέκος ο ΑΛΗΤΑΡΑΣ!

Τι να πεις και τι να σχολιάσεις… Οι λέξεις δεν αρκούν για να αναδείξουν το… μεγαλείο αυτών των συνθημάτων. Είναι από τις περιπτώσεις που λέμε ότι αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να καταλάβεις. Αυτό, όμως, που μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά είναι ότι στο τελείωμά τους και στη λέξη «Αληταράς», νόμιζε κανείς ότι θα γκρεμιστεί το Αλεξάνδρειο. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο!

Μπορεί ο Χρήστος Τσέκος, που κλείνει σήμερα τα 51 του χρόνια, να μην είχε ούτε ένα ψήγμα από την χρυσόσκονη των σταρ της εποχής, μπορεί να βρέθηκε για πέντε χρόνια (1992-1997) σε μια ομάδα (ΠΑΟΚ) που είχε εκείνη την εποχή στις τάξεις της τον Μπάνε, τον Κόρφα, τον Μπάρλοου, τον Λέβινγκστον, τον Πέτζα, τον Σάβιτς, τον Μπέρι, τον Ρεντζιά και τον Γαλακτερό, ωστόσο, ο Χρηστάρας ήταν μια κατηγορία μόνος του. Ένα είδωλο της εποχής! Και μπορεί να μην άφησε το στίγμα του στο ελληνικό μπάσκετ για αγωνιστικούς λόγους, όμως έμεινε στην ιστορία ως μια από τις πιο συμπαθητικές φιγούρες του χώρου. Κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει τίποτε.