Φτάνει πια, με τα θαύματα του Ολυμπιακού!

Η πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του Final 4 της Euroleague με τον τρόπο που ήρθε και απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο (ΤΣΣΚΑ Μόσχας), μπορεί να χαρακτηριστεί και… καθήκον, όπως δήλωσε ο Βασίλης Σπανούλης στον «αέρα» του ΣΠΟΡ FM 94,6. Όμως, δεν είναι ούτε θαύμα, δεν οφείλεται σε κάποια ανώτερη δύναμη, ούτε περνάει στη σφαίρα του μεταφυσικού. Κι ας απορούν πολλοί κι ας διαφωνούν περισσότεροι…

Μπορεί η ΤΣΣΚΑ Μόσχας να θεωρούνταν το φαβορί στον ημιτελικό, αλλά η ιστορία επαναλήφθηκε για μια ακόμη φορά. Θαύμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πρώτη φορά στον τελικό του 2012 και μετά ο Ολυμπιακός να… χανόταν από προσώπου γης. Όταν αυτό έχει συμβεί τέσσερις συνεχόμενες φορές σε Final 4 με τον συγκεκριμένο αντίπαλο, προφανώς κάτι άλλο συμβαίνει. Μπορεί οι Ρώσοι να τρέμουν πλέον στο άκουσμα και μόνο της λέξης Ολυμπιακός ή μπορεί οι Πειραιώτες να έχουν «βρει το κουμπί τους». Πολλά μπορούν να ειπωθούν, αλλά σίγουρα αυτό που συμβαίνει δεν είναι ανεξήγητο.

Γιατί, ναι μεν πήγε σε ένα ακόμη Final 4 έχοντας το μικρότερο μπάτζετ από τις τέσσερις φιναλίστ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει και λιγότερες πιθανότητες για να κατακτήσει το τρόπαιο. Και το γεγονός ότι δεν ξοδεύει τον πακτωλό εκατομμυρίων, όπως συνέβαινε παλαιότερα έτη, δεν σημαίνει ότι κάθε φορά είναι αουτσάιντερ, αφού μιλάμε για μια ομάδα με τέσσερις παρουσίες στις τελευταίες έξι διοργανώσεις. Γιατί ως γνωστόν, οι ομάδες δεν αγοράζονται, αλλά χτίζονται. Και η ομάδα του Πειραιά έχει χτιστεί σε σωστές και υγιείς βάσεις, όπως πριν από χρόνια ο Παναθηναϊκός του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Ακολούθησε την ίδια συνταγή και τώρα δρέπει τους καρπούς.

Από το 2010 και την άφιξη του Βασίλη Σπανούλη, ο Ολυμπιακός άρχισε να χτίζει χαρακτήρα και να βγάζει χρόνο με τον χρόνο ένα μέταλλο, που ελάχιστες ομάδες στην Ευρώπη διαθέτουν τα τελευταία χρόνια. Έχει έναν κορμό ποιοτικών Ελλήνων παικτών, που αποτελεί το Α και το Ω, αφού βγάζουν καρδιά και ψυχή (ούτε αυτό το βρίσκει κανείς εύκολα) και πλέον έχει να υπερηφανεύεται ότι αποτελεί την επιτομή της ΟΜΑΔΑΣ. Μιας ομάδας που την σέβονται, ενίοτε την... φοβούνται και σίγουρα δεν την προτιμούν για αντίπαλο, εδικά σε παιχνίδια με ειδικό βάρος;

Ποια από τις άλλες τρεις φιναλίστ είναι πιο… ομάδα από τον Ολυμπιακό; Όχι να έχει καλύτερες μονάδες, αλλά να βγάζει σε τέτοιο βαθμό την έννοια της ομάδας; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη και μονολεκτική: ΚΑΜΙΑ. Ποια από τις ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ρεάλ Μαδρίτης και Φενερμπαχτσέ έχει κάνει δεύτερη φύση της την άρνηση της ήττας; Η απάντηση είναι ίδια: ΚΑΜΙΑ. Καλό το ατομικό ταλέντο, που θα δώσει κάποιες νίκες, αλλά πιο πολλές θα δώσει η ομάδα. Και αυτό το έχει καταφέρει στον μέγιστο βαθμό ο Ολυμπιακός.

Ως Έλληνες μας αρέσουν οι υπερβολές και ίσως γι’ αυτό να μιλάμε για θαύματα, για νίκες του Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ, για απίστευτες, ανεπανάληπτες καταστάσεις και όλα τα σχετικά. Είναι στη φύση μας να μεγαλοποιούμε κάποια πράγματα, ίσως γιατί ως λαός (ειδικά τα τελευταία χρόνια) το έχουμε ανάγκη και μας κάνει να «ψηλώνουμε» περισσότερο. Μήπως όμως, έτσι, μειώνεται κατά κάποιο τρόπο τα όσα έχει πετύχει η ομάδα;

Ένας παράγοντας που θα μπορούσε να μπει στο κάδρο είναι η τύχη, που χρειάζεται και αυτή, αλλά τα πεπραγμένα των τελευταίων ετών είναι πρωτίστως θέμα βάσεων και σκληρής δουλειάς. Κι αυτά που έχει πετύχει ο Ολυμπιακός είναι δύο κατακτήσεις και πλέον άλλες δύο παρουσίες σε τελικούς την τελευταία εξαετία. Ε, δεν μπορεί όλα αυτά να είναι θαύματα και να οφείλονται μονίμως σε κάποιες ανώτερες δυνάμεις. Πως θα γίνει;