«Έχασε το μπάσκετ τον Θεό του…»

Με τον τίτλο: «Έχασε το μπάσκετ τον Θεό του…» στο πρωτοσέλιδο της 30ης Σεπτεμβρίου 1995, η εφημερίδα «Φίλαθλος» αποχαιρέτησε τον Νίκο Γκάλη, όταν ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Την προηγούμενη μέρα, ο «Nick the Greek» έβαλε και τυπικά τέλος με μια επιστολή προς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά ουσιαστικά αυτό είχε γίνει τον Οκτώβριο του 1994, στην αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με τους Αμπελόκηπους.

Του Τάσου Νικολόπουλου

«Κάποτε θα γινόταν και αυτό. Στη ζωή όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Πολλές φορές εξαρτάται από εμάς, πολλές φορές όχι. Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα και αγαπώ, μέσα στο γήπεδο, γιατί πιστεύω πως ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις τότε που πρέπει» ανέφερε στο ξεκίνημα της επιστολής και συνέχιζε: «Είμαι εγωιστής, αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και δεν ανήκω σε κανέναν. Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος, με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμη και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες…».

Πλάκα-πλάκα, έχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την ημέρα. Ο άνθρωπος που… περπατούσε στον αέρα, ο «Nick the Greek», αποφάσισε στα 38 του χρόνια να αποχωρήσει από το άθλημα, το οποίο υπηρέτησε με πάθος και έκανε όλη την Ελλάδα να ασχοληθεί με αυτό. Το περίφημο «Γκαλόσημο» που είχε πει κάποτε ο Φάνης Χριστοδούλου πρέπει να το πληρώνουμε ες αεί! Και ο φίλαθλος κόσμος και οι δημοσιογράφοι, που ασχολούνται περισσότερο με την πορτοκαλί μπάλα.

Κάπως έτσι το έγραψε κάποτε και στο twitter ο παλαίμαχος πολίστας και νυν βουλευτής, Γιώργος Μαυρωτάς. «Όσοι έβγαλαν λεφτά από τον αθλητισμό την τελευταία 30ετία (όχι μόνο αθλητές) πρέπει να έχουν μια φωτό του Γκάλη δίπλα στο κρεβάτι τους. Ο Γκάλης είναι ο ιδρυτής του επαγγελματικού αθλητισμού στην Ελλάδα». Τελεία και παύλα. Δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση για το τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια αυτός ο υπέρ-αθλητής, που κοσμούσε με την παρουσία του τα παρκέ σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Ο Νίκος Γκάλης έφυγε αθόρυβα, όσο αθόρυβα ήρθε στην Ελλάδα το 1979 για να φορέσει τη φανέλα του Άρη, εν συνεχεία του Παναθηναϊκού και φυσικά της εθνικής ομάδας, την οποία ανέβασε στην κορυφή της Ευρώπης το 1987. Από τότε που αποχώρησε, έριξε «μαύρη πέτρα» και επί της ουσίας δεν ασχολήθηκε με τα δρώμενα του ελληνικού μπάσκετ.

Ασφαλώς θα μπορούσε -και ίσως έπρεπε- να το κάνει ένας άνθρωπος με τέτοιο παρελθόν και βεληνεκές (κάτι που ισχύει και για άλλους), αλλά ουδείς τον αδικεί. Στη θεωρία όλα είναι καλά, αλλά στην πράξη και ανάλογα με αυτούς που πρέπει να συνεργαστείς, υπάρχουν δυσκολίες.

Τι, μήπως δεν έκανε καλά; Εδώ περίμενε να περάσουν σχεδόν 18 χρόνια για να τιμηθεί, όπως πραγματικά του άξιζε. Εννοείται ότι έπρεπε να γίνει πιο άμεσα, αλλά βλέπετε η πρόταση του Γιώργου Λιάνη να ονομαστεί «Νίκος Γκάλης» το κλειστό του ΟΑΚΑ στα μέσα της δεκαετίας του 1990 (Υφυπουργός Αθλητισμού τότε), έμεινε στο συρτάρι. Η κόντρα με την Ομοσπονδία ήταν μεγάλη. Ευτυχώς, που έστω και με καθυστέρηση πολλών ετών, η διοίκηση του Άρη πήρε την απόφαση να μετονομάσει το «Αλεξάνδρειο Μέλαθρον» σε «Nick Galis Hall». Πάλι καλά να λέμε…