Αιώνια πιστός, αυθεντικός και… τυφώνας!

Στο άκουσμα της πρότασης «Έφυγε ο Θανάσης», δεν ακολουθεί η ερώτηση «Ποιος Θανάσης;». Απλά σιωπή… Ένας κόμπος στο στομάχι και ένα δάκρυ γιατί αυτόματα συνειδητοποιείς ότι ο θάνατος του Θανάση Γιαννακόπουλου σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης εποχής για τον Παναθηναϊκό, αλλά και τον ελληνικό αθλητισμό.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Υπήρξε (πόσο περίεργο να χρησιμοποιείται πλέον παρελθοντικός χρόνος) ένας άνθρωπος που αφιέρωσε μεγάλο κομμάτι της ζωής του στην παναθηναϊκή ιδέα και αυτό ζητούσε πάντα και από τον κόσμο του «τριφυλλιού». Ένας πιστός στρατιώτης και ένας τρελός, με την καλή έννοια, ο οποίος μαζί με τον αείμνηστο Παύλο και τον επίσης αξέχαστο Κώστα, τον τρίτο αδερφό της οικογένειας, έφτιαξαν την αυτοκρατορία του Παναθηναϊκού σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Αυθεντικός, παρορμητικός, με καρδιά μικρού παιδιού και ένας από τους πιο συμπαθείς ανθρώπους στον ελληνικό αθλητισμό, γιατί έβγαζε αγνότητα και καλοσύνη. Μπορεί κάποιες φορές να ξέφευγε κατά τη διάρκεια των αγώνων, αλλά μετά τα ξεχνούσε γρήγορα. Όμως, το διπλό «χτύπημα» του περασμένου έτους ήταν βαρύ και δεν μπόρεσε να το αντέξει.

Είναι από τις περιπτώσεις, κάτι που ισχύει και για τον «κύριο Παύλο» (τέτοιος θα είναι πάντα), που το κενό, το οποίο αφήνει πίσω του είναι δυσαναπλήρωτο. Ένας ήταν ο Θανάσης. Τέλος. Μικρός στο δέμας, αλλά τεράστιος στην ψυχή. Ένας «ΤΥΦΩΝΑΣ», όπως τον αποκαλούσαν κάποιοι, αν δεν τον προσφωνούσαν με το μικρό του όνομα. Κι αυτό, το να τον αποκαλούν όλοι με το μικρό του όνομα, ήταν επίτευγμα.

Υπήρξε, όπως και ο Παύλος, υπόδειγμα ανθρώπου και παράγοντα και στο πρόσωπό του «καθρεφτίζεται» ολόκληρος ο Παναθηναϊκός. Όλες αυτές οι αξίες, που πρεσβεύει ο σύλλογος και για τις οποίες αισθάνονται περήφανοι όλοι οι Παναθηναϊκοί.

Υ.Γ. 1: Δεν θυμάμαι πότε βρέθηκε για τελευταία φορά στο κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων για να παρακολουθήσει τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό, αλλά η μοίρα τα έφερε έτσι, που ο εξάστερος τον «αποχαιρέτησε» με ένα τεράστιο διπλό στη Μόσχα επί της ΤΣΣΚΑ, «βγαλμένο» από τα… παλιά.

Υ.Γ. 2: Η αλήθεια είναι ότι μετά τον θάνατο του Παύλου, είχα μια διαίσθηση, έναν φόβο, ότι το κακό θα τριτώσει σύντομα. Δυστυχώς, συνέβη μέσα σε εννιά μήνες.