Από τον θείο Λουκά στον… θείο από το Σικάγο

Με το πρωινό καφεδάκι ανά χείρας και ελαφρώς χαλαρός λόγω ρεπό, άνοιξα το… κουτί, όπως συνηθίζω να το λέω, για να διαβάσω τα πρωτοσέλιδα του αθλητικού Τύπου. Κλασσικά τα περισσότερα, αφού είναι μέρα Τσάμπιονς Λιγκ η σημερινή και υπάρχει ελληνική εκπροσώπηση, αφού ο Ολυμπιακός υποδέχεται στο Καραϊσκάκη την Σταντάρ Λιέγης. Όμως, το μάτι μου έπεσε αλλού. Και το αλλού είναι ότι σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών από καρκίνο του πνεύμονα ο πρώην πρόεδρος της ΑΕΚ Λουκάς Μπάρλος. Ο «θείος Λουκάς», όπως τον αποκαλούσαν και τον αποκαλούν οι φίλοι της Ένωσης, ο «πρόεδρος των προέδρων» σε ό,τι αφορά τον σύλλογο, όπως τον θυμούνται κάποιοι άλλοι.

Επί προεδρίας του από τον Σεπτέμβριο 1974 ως τον Ιούνιο 1980, η ΑΕΚ γνώρισε ίσως τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία της. Σε αυτά τα χρόνια, ήρθε το νταμπλ το 1977, το πρωτάθλημα το 1979 και η μεγαλειώδης πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA την σεζόν 1976-77, έχοντας αποκλείσει διαδοχικά τις Ντιναμό Μόσχας, Ντέρμπι Κάουντι, Ερυθρό Αστέρα και Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, για να αποκλειστεί από την μετέπειτα κάτοχο του τροπαίου Γιουβέντους. Ο «θείος Λουκάς» συνέδεσε επίσης το όνομα του με τα έργα των Προπυλαίων και της Σκεπαστής εξέδρας στο στάδιο της Νέας Φιλαδέφλειας και την θεμελίωση του κλειστού γηπέδου μπάσκετ της ομάδας. Κι όλα αυτά μέσα σε μια εξαετία, με τον ίδιο να δηλώνει ότι: «Η ΑΕΚ είναι ό,τι σημαντικότερο είχα στη ζωή μου».

Από τότε και αφού είχε γίνει επαγγελματικό το ποδόσφαιρο, πέρασαν κι άλλοι σημαντικοί παράγοντες από τα διοικητικά της Ένωσης, για να φτάσουμε στο πρόσφατο παρελθόν με την επέμβαση σωτηρίας της ομάδας Νικολαΐδη το 2004, ανεξάρτητα αν πολλοί από αυτό το σχήμα έφυγαν κακήν κακώς, και στο σήμερα, που η ΑΕΚ αν δεν έχει πέσει στην ανυποληψία, βρίσκεται σε πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι. Δεν θα μπω στη διαδικασία να καταγράψω με λεπτομέρειες τα γνωστά σε όλους προβλήματα, αλλά θα κάνω μια απλή αναφορά στο έλλειμμα ή «μαύρη τρύπα» στα οικονομικά της ΠΑΕ, στην έλλειψη ρευστού, στους «ανενεργούς» μετόχους, στην απουσία ισχυρής διοίκησης και στον μεγαλομέτοχο, που υπάρχει μεν, αλλά ταυτόχρονα είναι και… απών.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ο Νίκος Νοτιάς θέλει απεγνωσμένα να απεμπλακεί από την ΠΑΕ και ψάχνει εναγωνίως να βρει επενδυτή για να πουλήσει και όχι επενδυτή-συμπαίκτη. Έχει κάνει κινήσεις στην Νέα Υόρκη, όπου ζει και έχει τις επιχειρήσεις του και αυτός είναι ο λόγος του ταξιδιού του Νίκου Θανόπουλου στις ΗΠΑ. Πήγε να ενημερωθεί και να γνωρίσει τον… θείο από το Σικάγο. Αυτόν που θα εγγυηθεί ότι θα δώσει λύση στα τεράστια προβλήματα και θα προσπαθήσει να ξανακάνει την ομάδα της ΑΕΚ εφάμιλλη με αυτή του παρελθόντος.

Όσο για τον κόσμο της Ένωσης, απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις, κάνει υπομονή, όπως συνήθως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά κρατάει και μικρό καλάθι, γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια του. Γιατί, όπως σωστά είχε πει πριν από μερικές μέρες στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6 ο πρόεδρος της Ερασιτεχνικής, Δημήτρης Χατζηχρήστος (σ.σ. επικαλέστηκε μια ατάκα του Στέλιου Μανωλά), από το 1994 και μετά, η ΑΕΚ διοικητικά πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Συνήθως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά δυστυχώς η τωρινή ΑΕΚ έχει μείνει πολύ πίσω σε σχέση με τους «αιώνιους» Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και με τα… χαρτζιλίκια των τελευταίων ετών, όπως γράφει εύστοχα ο Κώστας Μιαούλης στο κείμενο του (20/10), δεν πάει πουθενά. Και το άσχημο είναι ότι αν αποδειχθεί «φούσκα» και ο… θείος από το Σικάγο, τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα Αν και ο ρομαντισμός τείνει να εκλείψει στις μέρες μας, αν δεν έχει ήδη εκλείψει, ειδικά στο χώρο του ποδοσφαίρου, όταν ο φίλαθλος της ΑΕΚ σκέφτεται τον «θείο Λουκά» και τον… θείο από το Σικάγο, μολονότι μιλάμε για διαφορετικές εποχές, δεν μπορεί, θα τον πιάσει μελαγχολία…