Το πρες «ένθεν κι ένθεν» και το «ζέσταμα» του Γιαννιώτη!

· Ο Ολυμπιακός έδωσε χθες το πιο δύσκολο φιλικό του τεστ, μέχρι το επόμενο, του Σαββάτου με την Γκενκ.

· Παίζοντας με την 10η πέρσι στο βελγικό πρωτάθλημα Σεντ Τρούιντεν, έφερε ισοπαλία (1-1), ενώ πιο εύκολα μπορούσε να χάσει, παρά να κερδίσει. Την Κυριακή είχε παίξει με την Έουπεν, που τελευταία στιγμή το Μάη είχε εξασφαλίσει τη σωτηρία της στην Α΄κατηγορία κι έχασε (2-3), ενώ μπορούσε να κερδίσει η, να φέρει ισοπαλία.

· Τα αποτελέσματα, για να μην κρυβόμαστε, πάντα έχουν τη σημασία τους, ακόμη και σε περίοδο προετοιμασίας. Όμως, ας σταθούμε στην εικόνα της ομάδας στο χθεσινό φιλικό, έχοντας και το δεδομένο ότι απουσίαζαν στο μεγαλύτερο διάστημα του οι παίκτες που κατά κύριο λόγο φαίνεται να τους υπολογίζει ως βασικούς ο προπονητής.

· Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι ο Ολυμπιακός υπέφερε από την Σεντ Τρούιντεν στο πρώτο 20λεπτο του αγώνα, όπως είχε κάνει αυτός να υποφέρει η Έουπεν στο αντίστοιχο διάστημα. Η διαφορά είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε σκοράρει, κάτι που έκαναν χθες οι Βέλγοι στην πρώτη ευκαιρία τους, που ήταν μάλιστα και γκολ-δώρο. Ένα γκολ δε από το 4’ και δη με ένα τέτοιο τρόπο (πάσα σε αντίπαλο) πάντοτε αποτελεί ένα σοκ και διαμορφώνει μία ψυχολογία και στις δύο ομάδες.

· Τι είδαμε από τον Ολυμπιακό;

· Κατ' αρχάς να έχει ο ίδιος μεγάλο πρόβλημα στην αντιμετώπιση της πίεσης ψηλά που του έκαναν οι Βέλγοι. Η επιλογή ήταν να γυρίζει η μπάλα στον Γιαννιώτη και να σουτάρει ο γκολκίπερ-θα περιμέναμε κάτι καλύτερο. Γιατί καλό είναι να πιέζεις ψηλά εσύ, αλλά πρέπει να μάθεις σαν ομάδα και πώς να αντιδράς όταν σου κάνει το ίδιο ο αντίπαλος.

· Κατά δεύτερον, να μην είναι σωστή, συντονισμένη και συνολική η πίεση του Ολυμπιακού στο μισό γήπεδο των Βέλγων. Αποτέλεσμα η Σεντ Τρούιντεν με το που έσπαγε, συχνά εύκολα, αυτή την πίεση να βγάζει τους κυνηγούς της με χαρακτηριστική ευκολία σε θέση βολής. Βλέπαμε τους έξι παίκτες (τρεις κυνηγούς και τρεις χαφ) του Ολυμπιακού στο μισό γήπεδο των Βέλγων να μην ασκούν τη σωστή πίεση κι έτσι έμεναν πίσω οι τέσσερις αμυντικοί, έχοντας σχεδόν μόνο όπλο το οφσάιντ για να αντιμετωπίσουν τις κάθετες πάσες που έβγαζαν οι Βέλγοι χαφ με το που έσπαγαν το πρες.

· Όταν οι παίκτες του Ολυμπιακού πρέσαραν καλύτερα, κατά διαστήματα, όλα ήταν διαφορετικά, αφού και δεν απειλούνταν ο Γιαννιώτης και απειλούσαν οι «ερυθρόλευκοι». Μόνο που κι εκεί, επιθετικά δηλαδή, δεν είδαμε αυτά που θέλαμε. Ας σκεφθούμε απλά ότι οι καλύτερες ευκαιρίες ήταν το γκολ με κεφαλιά από εκτέλεση κόρνερ, η κεφαλιά ελάχιστα άουτ του Βούκοβιτς από εκτέλεση φάουλ και το τετ α τετ του Λάζαρου με τον γκολκίπερ από βολέ του Γιαννιώτη…

· Για να είμαι ειλικρινής, δεν μου άρεσε κι ένας χαζοεγωισμός που έβγαλαν αρκετοί παίκτες: Ο Πάρντο στη μία και μοναδική του καλή ενέργεια αντί να πασάρει σε δύο συμπαίκτες του (Μάνο, Βρουσάι) έκανε κατάχρηση ντρίμπλας σε βαθμό εκνευριστικό…Ο Καμαρά δεν άφησε σε μία στιγμή να σουτάρει ο Μάνος…Ο Μάνος με τη σειρά του έπρεπε να δώσει σε άλλη φάση πάσα στον Ανδρούτσο…Ο Ανδρούτσος έπρεπε κι αυτός να κάνει πάσα σε άλλη στιγμή στον Πάρντο… Μία αλυσίδα ατομισμού…

· Γενικά δεν μπορείς να κατηγορήσεις την ομάδα ότι δεν πάλεψε, αλλά π.χ. η ποιότητα που κατέθεσε στις τελικές προσπάθειες δεν ήταν υψηλού επιπέδου-ένα πραγματικά καλό σουτ δεν είδαμε, αυτό που λέμε να απειληθεί σοβαρά ο αντίπαλος τερματοφύλακας. Τέσσερις φορές ο Μάνος, δύο ο Ανδρούτσος, άλλες δύο ο Καμαρά, μία ο Λάζαρος, μία ο Γκερέρο, μία ο Ρομάο. Έντεκα σουτ και κανένα δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο για τον τερματοφύλακα.

· Αντίθετα, o Γιαννιώτης χρειάστηκε να επέμβει πέντε φορές, εκ των οποίων οι δύο σε τετ α τετ (στο ένα νίκησε, στο άλλο νικήθηκε), δύο σε δύσκολα σουτ στην κλειστή γωνία του (το ένα ψηλά, το άλλο χαμηλά) κι άλλα δύο πιο μακρινά, εκ των οποίων το ένα επίσης πολύ δύσκολο. Κι όταν ο καλύτερος σου παίκτης είναι ο γκολκίπερ, αυτό κάτι λέει.

· Παρεμπιπτόντως, ο Γιαννιώτης χρειάζεται ακόμη αρκετή δουλειά στα διωξίματα με τα πόδια κι ειδικά με το αριστερό. Όμως, νομίζω ότι η καλή αυτή εικόνα του, το δυνατό «ζέσταμα» που έκανε κάτω από τα δοκάρια του Ολυμπιακού σε αυτό το ματς, θα του δώσει ψυχολογία για τη συνέχεια. Κι η ψυχολογία για ένα γκολκίπερ είναι τεράστια υπόθεση.