Το καλό είναι ότι ο Μαρτίνς δείχνει ότι έχει πλάνο

· Στα παιχνίδια της προετοιμασίας το πιο σημαντικό είναι να δούμε αν η ομάδα έχει πλάνο-και τι πλάνο είναι αυτό. Βέβαια, όλοι μας στεκόμαστε πρωτίστως στα πρόσωπα, αφού αυτά πρώτα μας κεντρίζουν, όμως, το πρώτο ζητούμενο είναι το σχέδιο του προπονητή.

· Κι η πρώτη εικόνα που έχουμε από τον Ολυμπιακό του Πέδρο Μαρτίνς είναι ότι υπάρχει σχέδιο. Κάτι βλέπεις ρε παιδί μου. Τώρα, αν αυτό το πλάνο παιχνιδιού μπορεί να εφαρμοστεί κι απέναντι σε πιο δυνατούς αντιπάλους από τον χθεσινό, πρέπει να περιμένουμε να το δούμε. Εξαρτάται, άλλωστε, κι από τους παίκτες, από την ποιότητα των παικτών του ρόστερ.

· Ωστόσο, αν μη τι άλλο «κάτι» είδαμε από αυτό τον Ολυμπιακό, σε ό,τι αφορά το αγωνιστικό σχέδιο. Κι αυτό φαίνεται κι από τις πολλές ευκαιρίες που δημιουργήθηκαν. Ήταν δε λίγο «ατυχία» που από τα τρία γκολ, τα δύο ήταν με σουτ εκτός περιοχής, ενώ οι «ερυθρόλευκοι» βρέθηκαν πάρα πολλές φορές απέναντι από τον αντίπαλο γκολκίπερ, αξιοποιώντας όμως μόνο μία, κι αυτή με το κεφάλι.

· Το πιο ενδιαφέρον, όμως, κι από τον μεγάλο αριθμό των φάσεων που έφτιαξε ο Ολυμπιακός είναι ο τρόπος που δημιουργήθηκαν πολλές από αυτές, ιδίως στο α΄ ημίχρονο, με την παρουσία του Φορτούνη, που φιλτράρει το παιχνίδι εξαιρετικά από τη μέση και πάνω.

· Η φάση του δοκαριού του Μάνου π.χ. είναι η επιτομή της φάσης που θέλει να βλέπει ένας προπονητής! Πολύ απλά, γιατί όσα δουλεύει στην προπόνηση, πρέπει να γίνονται στο παιχνίδι. Εδώ, κατ΄ αρχάς, η ομάδα έβγαλε εξαιρετικά την μπάλα από τη δική της περιοχή, χάρη στην ψυχραιμία των Ομάρ κι Ένγκελς, παρά την πίεση των αντίπαλων. Κι αφού απέφυγαν οι «ερυθρόλευκοι» το πρέσινγκ, ήταν αρκετές τρεις πάσες για να βγει ο σέντερ φορ (Μάνος) φάτσα με τον αντίπαλο γκολκίπερ: ο Μπουχαλάκης υπέροχα στον Φορτούνη, ο Φορτούνης υπέροχα στον Βρουσάϊ κι ο Βρουσάϊ "πάρε βάλε" στον Μάνο. Η ατυχία με την μπάλα να βρίσκει το εσωτερικό μέρος του αριστερού κάθετου δοκαριού ήταν αυτή που στέρησε τον Ολυμπιακό από ένα γκολ υποδειγματικής επίθεσης.

· Τώρα στο αμυντικό κομμάτι, μπορεί ο Ολυμπιακός να έφαγε κάποιες φάσεις, που λόγω της ετοιμότητας των Χουτεσιώτη και Γιαννιώτη δεν έγιναν γκολ, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχε καλή αμυντική οργάνωση. Οι ευκαιρίες των Αυστριακών ήταν συγκυριακές. Δύο φορές του ξέφυγαν φάσεις στην αρχή, λόγω τρακ, του 16χρονου Νικόλη (ο μικρός έχει μέλλον). Μία φορά ο Ένγκελς πούλησε την μπάλα. Και μία φορά ο Ρομάο δεν καθάρισε με το κεφάλι μία σέντρα. Μοναδικό ψεγάδι, πραγματικά, ήταν σε μία ευκαιρία, που οι Μπουχαλάκης και Βούκοβιτς δεν έκοψαν την μακρινή πάσα, με την μπάλα να περνάει ανάμεσα τους.

· Για δε τη φάση του Ένγκελς, που όντως έχασε την μπάλα σε "καυτή" θέση, το πιο μεγάλο λάθος δεν ήταν δικό του, αλλά του Χουτεσιώτη, που του έδωσε την μπάλα. Ο γκολκίπερ βλέπει ότι πίσω από τον Ένγκελς υπάρχει αντίπαλος που σπεύδει πάνω του. Άρα, εκεί δεν δίνεις την μπάλα στον Ένγκελς, αλλά σε άλλο συμπαίκτη σου η, αν δεν μπορείς, την διώχνεις μακριά.

· Σημείο στο οποίο πραγματικά χρειάζεται πολύ μεγάλη βελτίωση ο Ολυμπιακός είναι οι κόντρα επιθέσεις που «βοήθησε» τον αντίπαλο να κάνει, με την απώλεια της κατοχής της μπάλας πάνω στο ξεκίνημα της δικής του επίθεσης. Ο Φορτούνης το έκανε μία φορά, ο Ομάρ άλλη μία, ο Μανθάτης δύο…

· Τι μου άρεσε από τον Μαρτίνς, σαν κοουτσάρισμα; Ότι όταν μετά το 70’ ο Καμαρά άρχισε να κουράζεται κι ο Ολυμπιακός να χάνει στροφές στο κέντρο, όπου έπαιζαν άλλωστε μόνο δύο (Καμαρά, Ανδρούτσος) λόγω του 4-4-2, αμέσως έκανε εσωτερική αλλαγή και προώθησε στα χαφ τον Ρομάο (που έπαιζε στόπερ), γυρίζοντας το σύστημα σε 3-4-3, αφήνοντας πίσω του τον Νικολάου μοναδικό στόπερ.

Η ομάδα με τον Ρομάο στα χαφ κέρδισε πάλι το κέντρο και δεν ήταν τυχαίο ότι το 3-0 ξεκίνησε από πάσα του Ρομάο με τη μία στον Πάρντο, που σέντραρε για το κεφάλι του Γκερέρο...