Ολυμπιακός: Τα 20 λεπτά, οι δύο διακριθέντες και η ένταξη 13 μεταγραφών σε χρόνο ρεκόρ…

• Έλεγα χθες στο ραδιόφωνο ότι ο Ολυμπιακός σχεδόν όλα τα διπλά του εδώ και μία δεκαετία στη φάση των ομίλων των Κυπέλλων Ευρώπης τα έχει κάνει όταν κράτησε πίσω το μηδέν (Φενέρμπαχτσε, Ντουντελάνζ, Γιάνγκ Μπόις, Ντινάμο Ζάγκρεμπ, Άντερλεχτ). Την ώρα λοιπόν που μείωσε χθες η Τόπολα άρχισα πραγματικά να το φοβάμαι το παιχνίδι…

• Ακόμη κι έτσι, όμως, το γκολ στο 90’ ήταν μαχαιριά. Όταν δέχεσαι πέντε γκολ στις δύο πρώτες αγωνιστικές του Γιουρόπα Λιγκ, πόσους βαθμούς να μπορείς να σώσεις; Μάλλον λογικό είναι να σώζεις μόνο τον ένα. Και βλέπεις, από την άλλη, και πώς πήραν αποτελέσματα οι άλλες ομάδες μας: ο Παναθηναϊκός κράτησε το μηδέν, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ είχαν από ένα γκολ παθητικό. Το πράγμα γίνεται ακόμη πιο οδυνηρό μέσα από τη διαδικασία της σύγκρισης, όταν η ΑΕΚ ισοφαρίζει με γκολ στόπερ κι ο ΠΑΟΚ παίρνει το τρίποντο με γκολ στόπερ.

• Κι όσο συγκρίνεις, κάνεις διαπιστώσεις, έστω κι αν δεν είναι πάντοτε το καλύτερο αυτή η διαδικασία. Οι άλλες ομάδες μας είχαν ήρωες τους γκολκίπερ τους (Στάνκοβιτς, Μπρινιόλι, Κοτάρσκι). Για να είμαι ειλικρινής, δεν είδα χθες τον Πασχαλάκη να εμπνέει την εμπιστοσύνη που συνήθως εμπνέει. Όχι, δεν υπάρχει ευθύνη στα γκολ. Μιλάω για μία γενικότερη εικόνα, να γλιστράει δύο φορές, να πετάει την μπάλα πλάγιο άουτ. Στην πραγματικότητα, πάντως, θα ήταν λάθος να ρίξεις την ευθύνη αποκλειστικά σε αυτόν η, τους στόπερ. Κι η αντιμετώπιση από τον Ρόντινεϊ της φάσης του 2-2 ήταν απαράδεκτη: όλοι οι αμυντικοί είχαν τραβηχτεί μπροστά κι αυτός είχε κολλήσει δύο μέτρα πίσω, καλύπτοντας, έστω οριακά, τον στόπερ.



• Η εικόνα της ομάδας γενικά δεν ήταν καλή κι εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί. Όταν σε 90 λεπτά είσαι ανώτερος της Τόπολα μόνο στα 20 πρώτα, αυτό είναι πρόβλημα. Όταν οι διακριθέντες σου περιορίζονται σε δύο παίκτες, τον Ποντένσε και τον Φορτούνη, είναι πρόβλημα. Ειδικά όταν αυτοί που σου κάνουν όντως τη διαφορά με τα γκολ που βάζουν και φτιάχνουν, σου κάνουν και 15 (!) λάθος πάσες χαλώντας ισάριθμες επιθέσεις, αν θέλουμε να κάνουμε ολοκληρωμένη κριτική.

• Ο Μαντί Καμαρά έπαιξε αυτή τη φορά σε πολύ χαμηλές στροφές, βγάζοντας μεγάλη κούραση από το 90λεπτο στα Γιάννινα. Ίσως δεν υπήρχε λόγος να μείνει ως το τέλος στο παιχνίδι με τον ΠΑΣ, που έμοιαζε να το παίρνει σβηστά ο Ολυμπιακός. Όταν ο κινητήριος μοχλός σου κινείται σε τόσο χαμηλούς τόνους σε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι, είναι πολύ δύσκολο να ανταποκριθείς κι ως ομάδα, ξέχωρα από τα μεμονωμένα λάθη των αμυντικών.



• Γενικά στην Ευρώπη δεν μπορείς να σταθείς με δύο διακριθέντες. Ότι υπάρχουν προβλήματα στο κέντρο της άμυνας, είναι ευδιάκριτο ότι υπάρχουν, αν θυμηθούμε και στο 2-3 από την Φράιμπουργκ το λάθος του Φρέιρε και το πέναλτι του Ρέτσου-μόνο που η ήττα είχε έρθει εν τέλει από μία στημένη φάση και αδράνεια Γιόβετιτς, Κίνι, Μαντί, όπως χθες η ισοπαλία ήρθε από μία σέντρα στο μέρος του Ρόντινεϊ. Παρεμπιπτόντως, ο Κουλιεράκης έκανε ένα πολύ μεγαλύτερο λάθος από του Ρέτσου, αλλά στο τέλος ο ΠΑΟΚ κέρδισε με δικό του γκολ.

• Από τις αλλαγές, για όχι πρώτη φορά, ο Ολυμπιακός πήρε λίγα πράγματα. Ο Σολμπάκεν έπαιξε 33 λεπτά και δεν περιμένεις από αυτόν μόνο κάποιες ανούσιες ντρίμπλες. Σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ακόμη εκτός κλίματος ομάδας κι άρα κακώς μπαίνει σε τόσο κρίσιμα παιχνίδια. Ο Πορόζο μπαίνει για 21 λεπτά και πρώτη φορά ακουμπάει την μπάλα με δύο κεφαλιές μετά το 90’. Κερδίζει φάουλ η ομάδα στο 96’ και το εκτελεί με γιόμα πάνω στα χέρια του αντίπαλου τερματοφύλακα...

• Η καταγραφή της πραγματικότητας πρέπει να γίνεται. Από εκεί και πέρα, πραγματικότητα είναι κι ότι ο Ολυμπιακός παίζει με 13 μεταγραφές (εν αναμονή και της ένταξης των δύο της Νότιγχαμ) κι ότι μάλλον καμία ομάδα στον κόσμο δεν είναι εύκολο να εντάξει σε χρόνους ρεκόρ 13 καινούργιους παίκτες χωρίς απώλειες και αναπόφευκτα κραδασμούς.

• Και γίνεται όλο και πιο δύσκολο με τη διαιτησία σχεδόν μονίμως κόντρα…