Ο Ποντένσε είναι για πάνω από τον μέσο όρο. Αρκεί να επενδύει στο καλό του χαρτί

• Νομίζω ότι κάποια στιγμιότυπα του αγώνα του Ολυμπιακού με τη Λαμία έχουν το δικό τους ενδιαφέρον.

• Για παράδειγμα, η αντίθετη εικόνα των επιλογών του Ποντένσε και του Ελ Αραμπί μέσα σε ένα δεκάλεπτο στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα, στα μισά του β΄ ημιχρόνου.

• Στη μία φάση βλέπουμε τον Ποντένσε να έχει βρεθεί με την μπάλα στα πόδια μέσα στην περιοχή του Βελλίδη, σχεδόν στο πέναλτι, και να επιχειρεί σουτ, στέλνοντας την μπάλα πάνω στον αντίπαλο αμυντικό που ήταν μπροστά του. Να προσέξουμε ότι δίπλα στον Πορτογάλο, δεξιά του, είναι ο Ομάρ, αμαρκάριστος, περιμένοντας την πάσα που ποτέ δεν πήρε. Και πρόκειται για φάση στο 0-0…

• Στην άλλη φάση βλέπουμε τον Αραμπί να έχει δεχθεί την πάσα του Ποντένσε και να βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση στην περιοχή της Λαμίας. Δεν επιχειρεί, όμως, το σουτ,αλλά γυρίζει σωστά την μπάλα στον συμπαίκτη του, στον Σουντανί, που βρίσκεται στο πέναλτι.

• Ο Αραμπί δικαιώθηκε για την επιλογή του-ο Ποντένσε όχι. Πολύ απλά γιατί ο μεν αποφάσισε ποδοσφαιρικά, ο δε όχι.

• Κι αυτό είναι και το θέμα του Ποντένσε, γενικότερα. Όταν παίζει ποδόσφαιρο είναι απολαυστικός. Όταν παίζει μπάλα είναι εκνευριστικός…

• Θα πρέπει να μάθει να βρει τις γραμμές που χωρίζουν το κανονικό ποδόσφαιρο από την απλή μπαλίτσα. Γιατί είναι κρίμα για τον ίδιο και για τον Ολυμπιακό να μην βγάζει όσα πράγματα μπορεί αυτός ο χαρισματικός παίκτης. Γιατί δεν είναι τόσο κακό, που δεν έχει τα ιδανικά τελειώματα στις φάσεις. Εάν επέμενε περισσότερο στη δημιουργία, θα το ισοσκέλιζε αυτό το μειονέκτημα. Διότι και η ασίστ σαν γκολ είναι!

• Ο Ποντένσε σε μία βραδιά του όχι από τις καλύτερες, όπως αυτή το Σάββατο το βράδυ, ήταν ξανά καθοριστικός για τον Ολυμπιακό.

Η έμπνευση του να βγάλει με εκείνο το μαγικό τακουνάκι τον Σουντανί φάτσα με τον αντίπαλο γκολκίπερ ήταν κίνηση πολύ πάνω από τον μέσο όρο ενός επιθετικογενή παίκτη. Απλά ατύχησε γιατί ο Αλγερινός έκανε το χειρότερο τελείωμα στέλνοντας την μπάλα πάνω στον Βελλίδη κι έτσι δεν αξιοποιήθηκε η ευφυής ενέργεια του συμπαίκτη του.

Η συμμετοχή του στο 1-0 ήταν κρίσιμη, με την ωραία πάσα στον Αραμπί-εδώ ο Ποντένσε έκανε αυτό που έπρεπε: δεν μπούκαρε στην περιοχή για να βάλει μόνος του το γκολ, αλλά πάσαρε στον συμπαίκτη του. Και δικαιώθηκε.

Δύο μπαλιές του στον Γκιγέρμε και στον Μπα θα μπορούσαν εύκολα να δημιουργήσουν προϋποθέσεις δημιουργίας καθαρών ευκαιριών…

• Αντίθετα, όταν έπαιρνε την μπάλα και σούταρε από θέσεις στις οποίες δύσκολα θα είχε τύχη κι ο καλύτερος σουτέρ, το αποτέλεσμα ήταν το σύνηθες που βλέπουμε από αυτόν: η μπάλα να κοντράρει στον πρώτο αμυνόμενο. Και το έκανε τρεις φορές, το ίδιο πράγμα, σε 77 λεπτά συμμετοχής.

• Το κλειδί για τον Ποντένσε είναι ένα: να συνειδητοποιήσει το μεγάλο του ατού, την δημιουργία και να επενδύσει πάνω σε αυτό το χαρτί του. Και το γκολ βεβαίως να το κυνηγάει, αλλά τις σωστές στιγμές. Να σουτάρει όταν υπάρχουν οι συνθήκες κι όχι «για να σουτάρει». Εν τέλει, κερδισμένος θα βγει κι ο ίδιος…