Ο Ολυμπιακός πρέπει να το «βρει» πάλι αμυντικά ενόψει ΑΕΚ

• Σκεφτόμουν την ώρα του παιχνιδιού με τη Μίλαν, όσο ο Ολυμπιακός είχε το σκορ, μήπως είχε φτάσει η ώρα να πάρει ένα αποτέλεσμα στη Βόρεια Ιταλία για πρώτη φορά στην ιστορία του, μετά από τις πέντε ήττες από τη Γιουβέντους και τις άλλες δύο παλιότερα από τη Μίλαν, πάλι, και τη Σαμπντόρια…

• Και σίγουρα δεν χωνεύεται εύκολα αυτή η ήττα, γιατί έβλεπες ότι είχε πάει το ματς στο 70’ κι η Μίλαν δεν πίεζε, δεν στρίμωχνε τον Ολυμπιακό, δεν τον είχε βάλει στο καναβάτσο. Από το 51’ έως το 70’, δηλαδή για ένα ολόκληρο 20λεπτο οι Ιταλοί είχαν ένα σουτ του Τσαλχάνογλου εκτός περιοχής που κόντραρε ωραία ο Τοροσίδης κι ένα τσαφ του Ζαπάτα σε μία κομπίνα από κόρνερ.

• Σχεδόν τίποτα δηλαδή από το 51’ έως το 70’! Με τον Ολυμπιακό, αντίθετα, να βγαίνει και να απειλεί, είτε λιγότερο (βλέπε στο 57’ κεφαλιά Γκερέρο από σέντρα Κούτρη, σε φάση καρμπόν με του γκολ και στο 67’ σουτ του Νάτχο που κοντραρίστηκε από τους αμυντικούς), είτε περισσότερο (βλέπε σουτ του Νάτχο άουτ ελάχιστα έξω από την περιοχή, προϊόν εξαιρετικής προσωπικής του ενέργειας, κι ενώ είχε και πάσα αριστερά στον αμαρκάριστο Γκερέρο). Όχι ότι και στα πέντε πρώτα λεπτά του ημιχρόνου η Μίλαν είχε κάνει κάτι σπουδαίο, αλλά τέλος πάντων είχε επιτεθεί, είχε μία τελική με τον Ιγκουαίν και δύο με τον Σούσο. Όμως, όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο κι εξατμίζονταν η επιθετικότητα της, παρά και την είσοδο των Κουτρόνε, Τσαλχάνογλου.

• Και νομίζω ότι μάλλον αυτό έβλεπε ο Πέδρο Μαρτίνς, δηλαδή την ομάδα του να ελέγχει το παιχνίδι και να μην απειλείται, γι΄αυτό και δεν έκανε καμία παρέμβαση από τον πάγκο ως το 70’, οπότε κι έγινε το 1-1. Σε μία φάση στην οποία ο Φετφατζίδης δεν βρέθηκε καν μπροστά στον αντίπαλο αριστερό μπακ, τον Ροντρίγκες, που είχε όλο τον χρόνο και τον χώρο να περάσει τη σέντρα στον σκόρερ Κουτρόνε. Η λάθος τοποθέτηση του Σισέ δεν συζητείται, όπως όμως δεν συζητείται και το πόσο ελάχιστα βοήθησε τον Τοροσίδη ανασταλτικά ο Φετφατζίδης στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Κάτι που δεν φάνηκε τόσο πολύ, ίσως γιατί ο Τοροσίδης έμενε πολύ πίσω και δεν έφευγε μπροστά όπως ο Κούτρης, αλλά αποτυπώθηκε έντονα στη φάση του κρίσιμου 1-1.

• Παρεμπιπτόντως, ας ξεχωρίσουμε κάτι: ο Μαρτίνς έβαλε δύο διαφορετικές ενδεκάδες με τον ΠΑΟΚ και τη Μίλαν κι ο Ολυμπιακός βεβαίως κι έπαιξε διαφορετικό ποδόσφαιρο. Μην τα μπερδεύουμε. Δεν ισχύει, δηλαδή, το συμπέρασμα ότι η μία ομάδα παρότι ήταν τόσο αλλαγμένη έπαιξε το ίδιο με την άλλη ομάδα. Με τον ΠΑΟΚ ο Ολυμπιακός έπαιξε με κύριο χαρακτηριστικό το πρεσάρισμα. Ο Καμαρά ήταν συνεχώς στο μισό γήπεδο του ΠΑΟΚ και πίεζε, ο Φορτούνης ήταν επίσης πολύ ψηλά και φυσικά κι οι τρεις επιθετικοί πρέσαραν. Με τη Μίλαν ο Ολυμπιακός είχε άλλη φιλοσοφία. Περίμενε στο κέντρο τους Ιταλούς και στήριξε το παιχνίδι του στην ικανότητα των Τουρέ, Νάτχο, Γκιγέρμε να αλλάζουν σωστά την μπάλα.

• Εντελώς λοιπόν άλλος ο τρόπος που έπαιξε ο Ολυμπιακός στα δύο παιχνίδια, Κυριακή-Πέμπτη. Το σωστό συμπέρασμα είναι ότι ο Μαρτίνς είχε δουλέψει καλά και τους δύο τρόπους κι οι παίκτες του επίσης είχαν την ικανότητα να ανταποκριθούν, έστω κι αν τα αποτελέσματα ήταν δυσάρεστα, στις λεπτομέρειες.

• Βλέπετε, κάπως έτσι το πάει η μπάλα. Ο Ολυμπιακός στάθηκε τυχερός στην Αγγλία, στο 1-1 με την Μπέρνλι, όπου μπορούσε να απειληθεί και με αποκλεισμό (αν είμαστε ρεαλιστές πρέπει να δεχθούμε ότι ένα 0-2 εκείνη την βραδιά δεν ήταν πολύ μακριά…), αλλά στην Ιταλία έφαγε τρία γκολ από το 70’ ως το 79’ στις τρεις πρώτες ουσιαστικά απειλές της Μίλαν από το 35’ (Σα-Ιγκουάιν) κι έπειτα…Ο Ολυμπιακός στάθηκε τυχερός στις νίκες στο 92’ με Αστέρα και Πανιώνιο, όπου συνέβη κάτι στατιστικά απίθανο για δύο συνεχόμενες αγωνιστικές, αλλά ξεκάθαρα άτυχος στο 0-1 από τον ΠΑΟΚ με ένα στατιστικά απίθανο διπλό αυτογκόλ!!!

• Εάν, πάντως, το δούμε πιο καθαρά, καλύτερα που ο Ολυμπιακός ήταν τυχερός στην Αγγλία, αφού τώρα δεν θα έπαιζε στην Ιταλία. Ίσως καλύτερα που ήταν τυχερός και στα δύο παιχνίδια με Αστέρα και Πανιώνιο, αφού τσίμπησε τέσσερις πόντους, ενώ από τον ΠΑΟΚ έχασε τρεις…

• Τέλος πάντων, η συνέχεια, μετά το 1-1, έχει ήδη αναλυθεί πολύ, η δε κατάληξη του αγώνα ήταν άλλη μία ήττα του Ολυμπιακού σε εκείνα τα μέρη, το Τορίνο, το Μιλάνο, τη Γένοβα. Αντίθετα, με ό,τι έχει κάνει στη Νότια Ιταλία, με τα διπλά στη Ρώμη (Λάτσιο), την Σαρδηνία (Κάλιαρι) και το Παλέρμο (Γιουβέντους!), αλλά και την ισοπαλία με τη Ρόμα! Μόνο στη Νάπολι έχει ηττηθεί ο Ολυμπιακός…

• Μία παρατήρηση που μπορεί κάποιος να κάνει: ο Μαρτίνς για πρώτη φορά από τότε που ανέλαβε τον Ολυμπιακό παρέταξε ενδεκάδα με μόνο τρεις Έλληνες παίκτες (Τοροσίδη, Φετφατζίδη, Κούτρη)! Μέχρι την Πέμπτη, και στα 11 πρώτα παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις, είχε πάντοτε στην αρχική ενδεκάδα πέντε Έλληνες! Θα δούμε αν θα το συνεχίσει η, αν το άλλαξε οριστικά.

• Αυτό στο οποίο σίγουρα πρέπει σύντομα, δηλαδή…αύριο, να επιστρέψει ο Ολυμπιακός είναι στην καλύτερη αμυντική θωράκιση του. Από τα 11 παιχνίδια του είχε κρατήσει το μηδέν στα έξι, ενώ στα υπόλοιπα πέντε είχε παθητικό από ένα γκολ ανά ματς. Ήταν μία καλή επίδοση, που απλά δεν φάνηκε ακόμη περισσότερο γιατί επιθετικά υπήρξε δυστοκία σε μία μεγάλη σειρά αγώνων (με ενεργητικό μόλις τεσσάρων γκολ σε έξι παιχνίδια…).

• Αυτό το «τρία γκολ σε δέκα λεπτά στο Μιλάνο», πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή. Ειδικά ενόψει του ντέρμπι με την ΑΕΚ, αν σκεφτούμε ότι πέρσι ο Ολυμπιακός είχε προηγηθεί στο ΟΑΚΑ με 2-0 από το ξεκίνημα του β΄ ημιχρόνου, κρατούσε τη νίκη (2-1) έως το 80’ και τότε μέσα σε ένα δεκάλεπτο δέχθηκε δύο γκολ.