Ο Ολυμπιακός έχασε ένα παιχνίδι που πήγαινε για 1-1, όπως το έχει κάνει φέτος και στο Καραϊσκάκη!

• Ο τίτλος του χθεσινού μου, προαναγγελτικού, άρθρου για το Άρης-Ολυμπιακός είχε να κάνει με το «15 στις 15 νίκες» του Άρη όποτε προηγήθηκε φέτος και στην προσδοκία να σπάσει η γκίνια του Ελ Αραμπί.

• Τελικά η γκίνια του Αραμπί έσπασε, με το ωραίο γκολ στην πρώτη κιόλας φάση του αγώνα (!), κι αυτό ίσως ήταν το μοναδικό ευχάριστο από τον χθεσινό Ολυμπιακό του Χαριλάου, συν την εμπειρία που κέρδισε ο Κίτσος από το πιο δύσκολο μέχρι τώρα παιχνίδι του στην «ερυθρόλευκη» ενδεκάδα, χωρίς ο μικρός να έβγαλε μάτια, αλλά και χωρίς εγώ να είμαι καθόλου σίγουρος ότι με τον Ρέαμπτσιουκ που βλέπουμε εδώ και καιρό η ομάδα θα ήταν καλύτερη στη θέση του αριστερού μπακ…

• Μόνο που ο Άρης χθες δεν χρειάστηκε να προηγηθεί για να κερδίσει τον Ολυμπιακό! Τα κατάφερε και με τον Ολυμπιακό να προηγείται στο σκορ, κάτι που δίνει και ακόμη μεγαλύτερη διάσταση στην επιτυχία του, αλλά και στην αποτυχία του Ολυμπιακού. Βλέπετε, πρώτον ο Άρης ποτέ μέχρι τώρα στη φετινή σεζόν δεν είχε ανατρέψει εις βάρος του σκορ και το έκανε χθες (!) και δεύτερον παραδοσιακά ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς είχε μία μεγάλη σταθερά: όταν πήγαινε στο ημίχρονο με υπέρ του το σκορ, σχεδόν πάντα έπαιρνε και στο τέλος τη νίκη. Όχι όμως χθες…

• Μας θύμισε το χθεσινό παιχνίδι εκείνο το ΑΕΚ-Ολυμπιακός 3-2 στις 24 Σεπτέμβρη του 2017, με τον Χάσι στον πάγκο! Είναι το τελευταίο παιχνίδι στο οποίο ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά στο σκορ στο ημίχρονο (1-0, με σκόρερ τον Μάριν στο 22’) και το είχε χάσει. Όχι, δεν το έχω, ακόμη, χάσει για να συγκρίνω τον τωρινό Ολυμπιακό του Μαρτίνς με τον τότε του Χάσι (παρεμπιπτόντως, χθες απολύθηκε από την Αλ Αχλί της Σαουδικής Αραβίας). Αυτό που λέω είναι ότι για τον Ολυμπιακό είναι σπανιότατο φαινόμενο να πηγαίνει στα αποδυτήρια με υπέρ του το σκορ και στο β΄ ημίχρονο να χάνει. Για να καταδείξω ακριβώς, το πόσο μεγάλη αποτυχία ήταν γι΄ αυτόν το συγκεκριμένο παιχνίδι.



• Κάπως έτσι, μας δημιουργεί ο Ολυμπιακός την αίσθηση ότι οι δύο καλές του εμφανίσεις μέσα σε τέσσερις ημέρες με τον ΟΦΗ και τον Αστέρα ήταν απλά μία αντίδραση στο 0-3 από την Αταλάντα. Κι όχι κάτι παραπάνω. Γιατί αν ήταν κάτι παραπάνω, δεν θα βλέπαμε στο Χαριλάου τη σωρεία λανθασμένων επιλογών που είδαμε. Κι εν τέλει, ο Ολυμπιακός απέναντι στον ΟΦΗ και τον Αστέρα, αν το αναλύσουμε έπαιξε πραγματικά πολύ καλά, σε επίπεδο κανονικού Ολυμπιακού Μαρτίνς, για μισή ώρα στο πρώτο ματς και για 15 λεπτά στο β΄, αγωνιζόμενος μέσα στο γήπεδο του και με αντιπάλους με πολλές ελλείψεις, για να είμαστε ρεαλιστές.

• Κι αυτό που δεν μου άρεσε χθες ήταν ότι ο Ολυμπιακός δεν έβγαλε αξιοπιστία στο παιχνίδι του. Γιατί κακός δεν ήταν, ούτε ο Άρης ήταν σε σύνολο απόδοσης καλύτερος του-δεν ήταν όμως αξιόπιστος. Γιατί ακόμη κι όταν ισοφαρίστηκε, ήταν φανερό ότι είχε το παιχνίδι στα χέρια του. Ο Άρης μετά το 1-1 στο 52’, είχε ένα πολύ άστοχο σουτ του Ιτούρμπε στο 55’ σε μία κομπίνα εκτέλεσης κόρνερ κι έκτοτε τίποτα, όχι τελική, αλλά τίποτα έως το 2-1 στο 79’. Για 24 λεπτά ο γηπεδούχος Άρης δεν μπορούσε καν να εκμεταλλευθεί το μομέντουμ από την ισοφάριση του και γύρισε πίσω για να σιγουρέψει την ισοπαλία. Κι ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε υπό τέτοιες συνθήκες να κρατήσει ούτε καν το 1-1, δίνοντας δώρο στον Άρη ένα φάουλ από θέση «σαν πέναλτι».

• Ο Άρης από το 1-1 και μετά έπαιζε για να φέρει ισοπαλία κι ο Ολυμπιακός κατάφερε να χάσει! Αυτό ακριβώς είδαμε χθες, για όποιον δεν το κατάλαβε. Ήταν όπως το παιχνίδι με την Άιντραχτ στο Καραϊσκάκη, που το ματς πήγαινε ολοταχώς για 1-1 κι ο Ολυμπιακός μπόρεσε και το έχασε στο 91’ σε φάση που είχε αυτός την μπάλα στα πόδια του. Χθες το έχασε στο 79’, σε μία χρονική στιγμή του παιχνιδιού στην οποία είχε πλήρως τον έλεγχο του αγώνα, και με τον φρέσκο Βαλμπουενά είχε ξεκάθαρα το πάνω χέρι στη δημιουργία. Κι αυτό είναι πραγματικά μεγάλο πρόβλημα και αναδεικνύει και τις αδυναμίες της φετινής ομάδας που έχει δημιουργήσει ο Μαρτίνς με τις κακές μεταγραφές κλπ, κλπ.: να έχει τη δυνατότητα για μία εύκολη ισοπαλία και τελικά να χάνει.



• Ας είμαστε δε ειλικρινείς: με ένα 1-1 χθες κανείς δεν θα έλεγε τίποτα. Θα ήταν ένα απολύτως αποδεκτό αποτέλεσμα, ο Ολυμπιακός θα ήταν αήττητος στις 26 αγωνιστικές της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος και όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι-ακόμη κι ο Άρης, κι ας μην κέρδιζε, αφού θα είχε γυρίσει στην ισοπαλία ένα ματς που το έχανε. Η αδυναμία του Ολυμπιακού να κρατήσει έστω το 1-1 είναι το μεγάλο θέμα. Και κάποια στιγμή πρέπει να προβληματίσει τον προπονητή και τους πάντες γύρω από αυτόν. Διότι, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για τον Ολυμπιακό από το να αρχίσει να χάνει σιγά σιγά κομμάτια από το μέταλλο που τον χαρακτηρίζει σαν ομάδα.

• Κι επειδή λέμε για κούραση από τα πολλά παιχνίδια κλπ, κλπ. Αν υπάρχει τόση κούραση, γιατί μετά το 1-1 είδαμε τον Ολυμπιακό να είναι διαφορετικός από τα 30-40 παθητικά λεπτά του από το 20-25 έως το 55΄-60; Και γιατί τον είδαμε να ξυπνάει ακόμη περισσότερο μετά το 1-2; Πώς τότε βρήκαν δυνάμεις οι «ερυθρόλευκοι» για να επιτεθούν κι έκαναν τρεις τελικές από το 81’ έως το 88’ , κι ενώ σε όλο το παιχνίδι είχαν έξι; Μήπως η αλήθεια του φετινού Ολυμπιακού είναι ότι περισσότερο από κάθε άλλη φορά συμβιβάζεται; Συμβιβάζεται στο υπέρ του 1-0 η, ακόμη και στο 1-1 όταν νιώθει ότι κι αυτό καλό είναι και τον βολεύει; Για να καταλήξουμε πάλι στο έλλειμμα σωστής νοοτροπίας, που βεβαίως μπορεί και να εξηγείται από το έλλειμμα ποιότητας πολλών παικτών.

• Τώρα, σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, ξεπερνάει κάθε σχολιασμό αυτό που είδαμε στα τελευταία λεπτά, δηλαδή τον Μπα, τον μακράν χειρότερο παίκτη της ομάδας στις πάσες, να έχει μείνει πίσω και να κάνει γιόμες. Δεν μπορούσαν να το κάνουν ο Εμβιλά η, ο Μαντί αυτό το πράγμα; Ο Μπα να σεντράρει για να φτιάξει ο Ολυμπιακός φάση; Κανονικά κι ο Μπα κι ο Σισέ στο τέλος έπρεπε να βγουν μπροστά για να έχει η ομάδα ύψος μήπως πάρει καμία κεφαλιά, αφού ήταν μόνος του ο Αραμπί κι ο όχι ψηλός Μασούρας απέναντι σε τρία ψηλά στόπερ, με την προσθήκη του Μπεναλουάν…Έμενε πίσω ο Μπα για ποιο λόγο, για να μην φάει και τρίτο γκολ ο Ολυμπιακός, την στιγμή που ο Άρης είχε βγάλει και τον Καμαρά κι έπαιζε χωρίς φορ;…