Ο Μπουχαλάκης δίνει πολλά στην ομάδα και, παράλληλα, αδικεί τον εαυτό του!

• Για διάφορα θέματα μπορεί να γίνει κριτική στον Πέδρο Μαρτίνς, όπως και σε σχεδόν όλους τους προπονητές, θα έλεγα εγώ…Αλλά πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού στέκονται στην «επιμονή» του να χρησιμοποιεί βασικό τον Μπουχαλάκη στη μεσαία γραμμή.

• Το θέμα, βέβαια, είναι εν τέλει απλό: ο Μπουχαλάκης παίζει βασικός γιατί πολύ απλά κάνει την καλή δουλειά, μπρος και πίσω, που του ζητάει ο προπονητής, ο οποίος τον θεωρεί ένα έξυπνο παίκτη. Παράλληλα, ο διεθνής μέσος είναι ο μοναδικός αριστεροπόδαρος της ενδεκάδας πλην του Τσιμίκα (αν δεν ήταν κι ο αριστερός μπακ αριστεροπόδαρος…)-και το να μην έχεις αριστεροπόδαρους στην ομάδα σου συνήθως σημαίνει έλλειψη ισορροπίας.

• Επιπλέον, μία ελληνική ομάδα του επιπέδου του Ολυμπιακού πρέπει να έχει κι Έλληνες παίκτες βασικούς. Ο δε Ολυμπιακός, με τους Φορτούνη και Λάζαρο εδώ και μήνες εκτός δράσης, έχει μόνο τον Τσιμίκα, τον Μασούρα, τον Μπουχαλάκη κι εσχάτως τον Αβραάμ-παρεμπιπτόντως, είδαμε πόσο πολύ βοηθάει ο Αβραάμ, αλλά και τι προβλήματα παρουσιάζει η ομάδα μακριά από το Καραϊσκάκη, λόγω της απόδοσης αρκετών ξένων παικτών της, που είτε έχουν το μυαλό τους στο Τσάμπιονς Λιγκ, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο φυλάνε τα πόδια τους στις δύσκολες έδρες, όπου οι κλοτσιές πέφτουν σύννεφο….

• Μόνο που το δικό μου θέμα σήμερα δεν είναι να εξηγήσω γιατί παίζει βασικός ο Μπουχαλάκης, που συνήθως είναι βασικός και στην Εθνική. Αυτό που εγώ θέλω να καταγράψω είναι πρώτον ότι ο Έλληνας άσος δίνει πολλά πράγματα στον Ολυμπιακό μέσα στο παιχνίδι και δεύτερον ότι, παράλληλα (!), καταφέρνει κι αδικεί τον εαυτό του και κατ΄επέκταση βοηθάει και την ομάδα λιγότερο απ΄ όσο μπορεί.

• Ας πάρουμε για παράδειγμα το παιχνίδι στην Ξάνθη.

• Από τη μία είδαμε τον Μπουχαλάκη να είναι ο μοναδικός παίκτης του Ολυμπιακού που έπαιζε κάθετο ποδόσφαιρο. Και να περνάει και τρεις πολύ καλές κάθετες πάσες στον Τσιμίκα και τον Ομάρ, βγάζοντας τους σε πλεονεκτική θέση στην αντίπαλη περιοχή, για μία τελική πάσα υπό συνθήκες δημιουργίας ευκαιρίας. Ακόμη, τον είδαμε να τρέχει πολύ, να βγάζει κι άλλες καλές πάσες, να σεντράρει στο κεφάλι του Αραμπί, να σουτάρει δύο φορές έξω από την περιοχή με αξιώσεις και γενικά να «δουλεύει» πολύ το παιχνίδι. Κι αν θέλουμε να πάμε σύγκριση, ήταν σαφώς καλύτερος του Γκιγιέρμε, που έκανε τέσσερις (μετρημένες) καλές κινήσεις σε όλο το ματς, παίζοντας σε χαμηλές στροφές. Με τον δε Καμαρά δεν γίνεται καν σύγκριση, αφού ο Μαντί έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο, βάζοντας τον ο προπονητής και σε μία θέση που δεν την «έχει».

• Από την άλλη είδαμε τον Μπουχαλάκη να κάνει επιπόλαια πράγματα, χωρίς πραγματικά κανένα νόημα. Μία σέντρα στο πουθενά, ένα σουτ τραγικό από θέση που δεν σουτάρεις, μία προσπάθεια για ντρίμπλα ανάμεσα σε δύο και τρεις αντίπαλους παίκτες, κάποιες πολύ κακές πάσες (αφήνω έξω το κομμάτι των στημένων φάσεων, γιατί δεν το «έχει» και το λάθος είναι του προπονητή, που του τις ανέθεσε). Βεβαίως, εύλογα μπορεί κάποιος να υποστηρίξει, «ένας παίκτης δεν μπορεί να κάνει λάθος; Όλα καλά θα τα κάνει;». Και θα έχει δίκιο. Με τη διαφορά ότι στην περίπτωση του Μπούχα, δεν είναι απλά λάθη, είναι εξεζητημένα πράγματα η, τελικές ενέργειες πάρα πολύ κακές, βεβιασμένες, χάλια τέλος πάντων.

• Γι΄ αυτό ακριβώς και λέω ότι ο Μπουχαλάκης εν τέλει αδικεί τον εαυτό του. Ενώ δίνει πραγματικά πολλά πράγματα μέσα στο παιχνίδι για την ομάδα, τόσο ανασταλτικά, όσο και δημιουργικά, χάνει συχνά τις εντυπώσεις από κάποιες πολύ επιπόλαιες επιλογές του. Εάν συγκεντρωθεί κι επενδύσει πάνω στα καλά κομμάτια του παιχνιδιού του κι αποφύγει αυτές τις, ενίοτε ανεξήγητες, κακές επιλογές, θα βγει κι ο ίδιος ωφελημένος, αλλά ασφαλώς κι η ομάδα.