Ο Ολυμπιακός φέτος δεν πάει να «σκοτώσει», αλλά να «σβήσει» τα παιχνίδια του…

• Όποιος περίμενε ότι ο Ολυμπιακός θα έκανε βόλτα χθες το βράδυ στο Αγρίνιο, προφανώς δεν είχε δει ούτε την αντίσταση του Παναιτωλικού απέναντι σε ΠΑΟΚ κι ΑΕΚ, αλλά ούτε και τον Ολυμπιακό να υποφέρει στη Λαμία και στα Γιάννινα, όπου επίσης είχε κερδίσει με 2-1…

• Κατέγραψα χθες το πρωί ότι ο Αναστασίου είναι πάντα δύσκολος αντίπαλος για τον Ολυμπιακό και έτσι αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά. Πρόβλεψα ότι θα ήταν μεγάλη απειλή για τους «ερυθρόλευκους» ο Βέργος και να που ένας ακόμη πρώην παίκτης του, τον κάρφωσε τον Ολυμπιακό-μετά τον Καραμάνο που είχε σκοράρει για λογαριασμό της Λαμίας και τον Σάλιακα, που είχε κερδίσει πέναλτι για λογαριασμό του ΠΑΣ…

• Γιατί, όμως, ο Ολυμπιακός ζορίζεται τόσο πολύ φέτος σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια του; Καθαρά αγωνιστικά αν το δούμε, ένα σοβαρό πρόβλημα είναι η νοοτροπία που βγάζει η ομάδα. Να το πω με δύο κουβέντες: ο Ολυμπιακός δεν παίζει για να «σκοτώσει» τα παιχνίδια του, παίζει για να τα «σβήσει»!

• Τον βλέπεις ότι έχει ένα πολύ καλό κομμάτι: μπαίνει κάνοντας focus να εκμεταλλευθεί την πρώτη ευκαιρία που θα του παρουσιαστεί και να ανοίξει το σκορ-και συνήθως τα καταφέρνει! Το έκανε και στη Λαμία και στην Τρίπολη και στα Γιάννινα και χθες στο Αγρίνιο, αλλά και με τον Απόλλωνα και με τον ΠΑΟΚ μέσα στο Καραϊσκάκη! Έξι γρήγορα γκολ, έξι νίκες! Μεγάλη δουλειά.

• Το θέμα είναι όμως ότι ο Ολυμπιακός όταν σκοράρει, σε αντίθεση με προηγούμενες σεζόν, δεν πάει να δώσει και άλλο κτύπημα στον αντίπαλο του, δεν πάει να κάνει και ένα δεύτερο γκολ «κολλητά», ώστε να τον βγάλει νοκ άουτ. Προτιμάει να ελέγχει το παιχνίδι με πολλές πάσες και να το «σβήνει» με αυτό τον τρόπο, χαμηλώνοντας το τέμπο. Κι είναι πράγματι καλός σε αυτό τον τρόπο παιχνιδιού ο Ολυμπιακός, όμως αναπόφευκτα ρισκάρει. Και κάθε ομάδα που χάνει, αλλά χάνει με ένα γκολ διαφορά, ξέρει ότι παραμένει ζωντανή μέσα στο παιχνίδι. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

• Χθες ο Ολυμπιακός βάζει γκολ στο 13’ και μέσα σε εφτά λεπτά, στο 20’ ισοφαρίζεται. Βάζει μετά πάλι γκολ στο 70’ και μέσα σε εφτά λεπτά, στο 77’, ο Παναιτωλικός θα μπορούσε να βρεθεί πάλι σε θέση για γκολ, αν ο Μπα δεν έβγαζε με κεφαλιά μία πολύ επικίνδυνη σέντρα…Μετά δε το 2-1, ο Ολυμπιακός όχι τελική δεν έχει, ενώ έως τότε είχε 17 (!), αλλά ούτε καν κάνει μία επικίνδυνη επίθεση. Αντίθετα, δίνοντας ουκ ολίγα φάουλ, βάζει το Αγρίνιο στην περιοχή του Βατσλίκ…



• Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που δεν μου άρεσε περισσότερο είναι ότι πρώτον δεν μου φάνηκε να μπήκαν συγκεντρωμένοι όλοι οι «ερυθρόλευκοι» στον αγώνα (π.χ. ο Εμβιλά πούλησε την μπάλα στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα, δίνοντας δυνατότητα σουτ στον Φλόρες) και δεύτερον ότι στο τέλος του αγώνα οι παίκτες του Ολυμπιακού έχαναν τις κόντρες (βλέπε Βαλμπουενά, Μασούρα). Και αυτό που αδυνατώ να καταλάβω από το χθεσινό παιχνίδι είναι προς τι ο μεγάλος αριθμός των σουτ από μακριά, χωρίς να έχουν καμία τύχη. Τουλάχιστον εφτά σουτ (!), τρία από τον Αγκιμπού, αλλά και τέσσερα από τους Καμαρά, Μασούρα, Εμβιλά και Παπασταθόπουλο, ήταν ξεκάθαρα βεβιασμένα και «κινήσεις απελπισίας». Επιπλέον, άλλα τέσσερα σουτ, επίσης εκτός περιοχής, από Αγκιμπού, Μασούρα και Καμαρά ήταν εντελώς ακίνδυνα. Συνολικά δε οκτώ σουτ κόντραραν οι αντίπαλοι! Από τα οποία μόνο το ένα ήταν επικίνδυνο, ένα του Αγκιμπού μέσα από την περιοχή. Με την ειρωνεία να είναι ότι ο Ολυμπιακός τελικά κέρδισε με ένα πέναλτι, που προήλθε από το χειρότερο όλων των σουτ, έ
να του Αγκιμπού να στέλνει την μπάλα προς το…αράουτ!

• Ο Μαρτίνς, από την πλευρά του, αυτή τη φορά άλλαξε πάλι σχηματισμό και επέλεξε αντί για το 4-2-3-1 που έπαιξε με τον ΠΑΟΚ (με τον Αγκιμπού πίσω από τον Ελ Αραμπί), ένα καθαρό 4-3-3, με ένα αμυντικό χαφ (Εμβιλά) και δύο εσωτερικά χαφ (Μαντί κι Αγκιμπού), με προφανή στόχο να κερδίσει τη μάχη του κέντρου. Την κέρδισε εύκολα, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι η ομάδα λίγες φορές έγινε επικίνδυνη μπροστά. Εξ ου και ότι τα δύο γκολ ήρθαν από στημένες φάσεις (κόρνερ και πέναλτι που ξεκίνησε από κόρνερ).

• Ο Αγκιμπού πάλι έκλεβε ασταμάτητα μπάλες, αλλά τις έκλεβε πλέον όχι κοντά στην αντίπαλη περιοχή, με συνέπεια από τα κλεψίματα του να δημιουργηθεί μία ευκαιρία μόνο, με το Ρόνι Λόπες όμως να κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα που κάνει όταν βρίσκεται σε αυτό το σημείο, δηλαδή στον άξονα και στα 22-25 μέτρα απέναντι από την αντίπαλη εστία-να σουτάρει με το χειρότερο τρόπο κι ενώ είχε κι επιλογή πάσας.



• Από το 25 κιόλας ο προπονητής του Ολυμπιακού έκανε εσωτερικές αλλαγές, όπως το συνηθίζει όταν βλέπει την ομάδα του να μη ρολάρει. Το γύρισε σε 4-4-2, με τον Μασούρα πίσω από τον Τικίνιο και τον Αγκιμπού πλέον έξω αριστερά, με την ομάδα λίγο πιο ζωντανή, ίσως όμως κυρίως λόγω της ισοφάρισης του Παναιτωλικού, που αναπόφευκτα τους δημιούργησε πίεση και στρες. Θα περίμενα μάλιστα να άρχιζε το β΄ ημίχρονο τουλάχιστον με τον Ελ Αραμπί ο Μαρτίνς, αλλά τελικά άφησε να περάσει ένα δεκάλεπτο κι έβαλε και τον Αραμπί και τους Βαλμπουενά και Ανδρούτσο. Νομίζω ότι έτσι έχασε τα πρώτα λεπτά της επανάληψης στα οποία θα μπορούσε να αιφνιδιάσει το Αγρίνιο, αλλά τέλος πάντων κι όταν μπήκαν αυτοί οι τρεις, έδωσαν μία φρεσκάδα στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού (με 4-4-2, αλλά Μασούρα πλέον στα άκρα κι Αγκιμπού στον άξονα δίπλα στον Εμβιλά), για να απειλήσει κάποιες φορές, έστω χωρίς κλασική ευκαιρία.

• Τα δουλεύει τα παιχνίδια ο Μαρτίνς, με πολλές κινήσεις κατά τη διάρκεια τους, αυτό ακριβώς όμως δείχνει ότι η ομάδα του βρίσκει δυσκολίες, δεν ανταποκρίνεται όσο πρέπει. Λογικά στο τέλος πέρασε και τον Κούντε αντί του Τικίνιο παίζοντας ένα 4-2-3-1, με τον Αγκιμπού πλέον πίσω από τον Αραμπί, ενώ στο 94’ έβαλε και τον Σισέ αντί του Αγκιμπού παίζοντας 5-4-1. Είναι καλό ότι δεν έφαγε φάσεις πλην του γκολ, είναι κακό ότι κι ο ίδιος δεν δημιούργησε καθαρές ευκαιρίες για γκολ.

• Ο Γκάρι Ροντρίγκες, όπως είχα προβλέψει, δεν έπαιξε καθόλου, με το φόβο υποτροπής στους προσαγωγούς, σημείο στο οποίο είχε ενοχλήσεις κι ο Βρουσάι. Στον οπίσθιο μηριαίο έβγαλε θλάση ο Μπουχαλάκης…

• Παρεμπιπτόντως, μία καλή κουβέντα για ένα παίκτη του Ολυμπιακού, που το παλεύει πολύ στην Ισπανία. Ο λόγος για τον Ραντζέλοβιτς, που έπαιξε σε ολόκληρο το 90λεπτο στην ήττα της Λεγκανές 0-1 εκτός έδρας από την Αλμερία, πρωτοπόρο στο πρωτάθλημα της Β΄ κατηγορίας.



Ήταν η 9η συμμετοχή του Σέρβου εξτρέμ (έξι-εφτά είναι ως βασικός), ο οποίος έτρεξε τα περισσότερα χιλιόμετρα από κάθε άλλο παίκτη στο παιχνίδι κι έκανε και τις περισσότερες κούρσες με σπριντ! Ο Ραντζέλοβιτς, που παίζει δανεικός στη Λεγκανές, πάει καλά, πλαγιοκοπεί, δημιουργεί ευκαιρίες, προσπαθεί να σκοράρει, αλλά δεν τον βοηθάει καθόλου η ομάδα του (τρίτη από το τέλος σε σύνολο 22 και με μία από τις χειρότερες επιθέσεις, με μόλις 12 γκολ σε 13 αγωνιστικές…).

Άσχετο: Γιατί άραγε ο Άρης ζητούσε επίμονα ξένο διαιτητή για το αποψινό παιχνίδι του με την ΑΕΚ; Προφανώς γιατί πέρυσι με ξένους διαιτητές είχε νίκη (2-0) και ισοπαλία (0-0) στο ΟΑΚΑ, ενώ πρόπερσι με Έλληνες διαιτητές ισοφαρίστηκε και στα δύο παιχνίδια του (1-1 και 2-2) από την ΑΕΚ από πέναλτι στο τελευταίο δεκάλεπτο…