Να δω και την κοπελάρα, αλλά…

• Ήθελα πολύ καιρό να γράψω αυτό το κομμάτι. Όχι σαν δημοσιογράφος, αλλά σαν τηλεθεατής. Σαν ένας ποδοσφαιρόφιλος, που βλέπει πολλές ώρες μπαλίτσα μέσα από την τηλεόραση. Αι που νομίζω ότι «εκπροσωπώ» κι αρκετούς άλλους.

• Πρώτα να ξεκινήσω από την παραδοχή ότι οι τηλεοπτικές παραγωγές στην Ελλάδα είναι πλέον σε υψηλό επίπεδο. Βλέπουμε ένα παιχνίδι και μας δίνουν τα κανάλια όλες τις λεπτομέρειές του. Μας το «φωτίζουν» δηλαδή από κάθε πλευρά.

• Τουλάχιστον εγώ, όμως, ένα παράπονο έχω. Μία παρατήρηση, αν θέλετε.

• Θεωρώ ότι είναι λάθος να βλέπουμε τόσα ριπλέϊ την στιγμή που παίζεται το ματς. Πολύ απλά γιατί έτσι χάνουμε τη γοητεία του ζωντανού και ουκ ολίγες φορές σημαντικές φάσεις του αγώνα.

• Υπάρχει δηλαδή το φαινόμενο να βλέπουμε σε ριπλέϊ ένα ανούσιο φάουλ στη σέντρα η, ένα ριπλέϊ για το αν η μπάλα βγήκε αράουτ και να χάνουμε μία σπουδαία ευκαιρία που εκτυλίσσεται την ίδια στιγμή στην μία εστία.

• Κι αυτό ενώ υπάρχουν πολλά νεκρά σημεία σε ένα παιχνίδι, που προσφέρονται για ένα ριπλέϊ. Π.χ. όταν η μπάλα βγαίνει άουτ, όταν γίνονται φάουλ κλπ, κλπ.

• Καλύτερα δηλαδή να καθυστερήσει η μετάδοση ενός ριπλέϊ, παρά να χάσουμε μία φάση. Και το καταγράφω γιατί το έχω παρατηρήσει αυτό το πράγμα όχι μία και δύο, αλλά πολλές φορές. Νομίζω υπερβολικά πολλές φορές.

• Γενικά νομίζω ότι πρέπει να δίνεται όλο το βάρος στη ζωντανή μετάδοση. Γιατί λ.χ. ωραίο είναι να πηγαίνει η κάμερα και στην εξέδρα, με τον κόσμο. Κι είναι και όμορφη εικόνα να βλέπεις σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο και τις σέξι κοπελιές στην κερκίδα. Καμία αντίρρηση. Ομορφαίνει κι η οθόνη!

• Αλλά δείξε μου τις στη διακοπή του ματς λόγω ενός φάουλ η, κόρνερ κλπ, κλπ. Διότι έχει συμβεί κι αυτό: να βλέπουμε την κοπελάρα, την ώρα που κάνει επίθεση η μία η, η άλλη ομάδα.

• Κι ειλικρινά οι παρατηρήσεις που κάνω είναι με σεβασμό στην πολύ καλή δουλειά που πράγματι κάνουν οι τεχνικοί των καναλιών μας. Αλλά ειδικά αυτό με τα ριπλέϊ νομίζω ότι θέλει λίγο διαφορετική όχι προσοχή, αλλά φιλοσοφία.