Μέχρι να μάθει τα χούγια του κάθε Πάρντο…

· Μετά το παιχνίδι Ολυμπιακός-Σπόρτινγκ (2-3), όταν ο Πάρντο είχε βάλει δύο γκολ στα τελευταία λεπτά, όλοι μας, κόσμος και Τύπος, πέσαμε να φάμε τον Χάσι, γιατί στο αμέσως επόμενο παιχνίδι, δεν είχε βάλει ούτε λεπτό τον Κολομβιανό.

· Μετά το παιχνίδι Γιουβέντους-Ολυμπιακός (2-0), όπου ο Πάρντο είχε σταθεί αρκετά καλά επιθετικά, όλοι μας κάναμε κριτική στον Λεμονή, γιατί στο αμέσως επόμενο παιχνίδι, κι αυτός δεν είχε βάλει ούτε λεπτό τον Κολομβιανό κυνηγό.

· Μετά το παιχνίδι Σπόρτινγκ-Ολυμπιακός (3-1), όπου ο Πάρντο ήταν κατά κοινή ομολογία ο πιο επικίνδυνος «ερυθρόλευκος» μπροστά, ο Λεμονής έβαλε βασικό στην Κέρκυρα τον Κολομβιανό, όπως «λέγαμε» όλοι μας. Το αποτέλεσμα ήταν να κάνει δύο-τρεις καλούτσικες σέντρες στο α΄ ημίχρονο και να γίνει αλλαγή στην ανάπαυλα, να μπει ο Μάριν και να γυρίσει το ματς…

· Μήπως λοιπόν πρέπει να κατανοήσουμε κάποια πράγματα; Π.χ. ότι ο κάθε παίκτης είναι μία ξεχωριστή «ιστορία»; Ότι ενδεχομένως ο Πάρντο να μην μπορεί ο ίδιος να «διαχειρίζεται» κάποια πράγματα για τον εαυτό του και την απόδοση του μετά από καλές παρουσίες του στο Τσάμπιονς Λιγκ;…Αντίθετα, μετά το Ολυμπιακός-Μπαρτσελόνα (0-0), που έπαιξε μόνο ένα τέταρτο, ήταν βασικός στο αμέσως επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος κι έκανε δύο γκολ στο 5-1 με τον Πλατανιά...

· Να υπενθυμίσω π.χ. ότι ο Φελίπε ποτέ στα δύο χρόνια του στον Ολυμπιακό δεν έχει σκοράρει σε δύο συνεχόμενα παιχνίδια. Σαν να μην μπορεί να «ανταποκριθεί» όπως πρέπει μετά από μια επιτυχία του. Θυμάμαι ότι τέσσερις ημέρες μετά το Ολυμπιακός-Ντινάμο Ζάγκρεμπ (2-1) με δύο δικά του γκολ, και δη μπαίνοντας ως αλλαγή, έπαιξε βασικός σε ένα Ολυμπιακός-Ηρακλής (2-0) κι ο Μάρκο Σίλβα τον έκανε αλλαγή από το 60’…

· Άλλο; Από τα 11 γκολ του στον Ολυμπιακό, σε πρωτάθλημα κι Ευρώπη, τα έξι τα έχει βάλει ως αλλαγή κι τα πέντε παίζοντας βασικός. Και φέτος τα τέσσερα που έχει σκοράρει είναι σε όλα κι όλα δύο παιχνίδια…

· Που θέλω να καταλήξω: είναι ένα μικρό παράδειγμα για το πόσο σημασία έχει να μην αλλάζει συχνά προπονητή μία ομάδα. Ένας προπονητής που θα μείνει δύο χρόνια στον Ολυμπιακό, θα ξέρει τα χούγια του κάθε Πάρντο, την «ιστορία» του κάθε παίκτη. Όταν όμως αλλάζει συνέχεια προπονητής, ο καθένας που έρχεται μέχρι να μάθει την ιδιαιτερότητα του κάθε παίκτη, χάνει πολύτιμο χρόνο.

· Και μαζί του κι η ομάδα…