Κι εγώ σκεφτόμουν κι είχα εφιάλτες…

Έδειξα χθες το μεσημέρι με…διακριτικό νομίζω τρόπο, γράφοντας ότι ωραία ιστορία θα ήταν να περνούσε ο Ολυμπιακός με μία κεφαλιά του Ντα Κόστα, ότι αυτό που ήλπιζα για γκολ ήταν μόνο μία στημένη φάση. Αλλά ούτε ένα καλό στημένο δεν είχε η ομάδα. Μία καλή εκτέλεση, μία καλή κεφαλιά…

Εξέφρασα και την ανησυχία μου για την χρησιμοποίηση του Φιγκέϊρας, γράφοντας ότι στην προετοιμασία είδα πολύ καλύτερο αμυντικά τον Βούρο. Τώρα, να σχολιάσεις την χθεσινή απόδοση του Φιγκέϊρας, αλλά και του Μανιάτη, θα ήταν εντελώς οδυνηρό…

Όπως εξέφραζα χθες και τον προβληματισμό μου για το πόσο θα άντεχε ο Καμπιάσο, γράφοντας ότι όλα κι όλα είχε δύο μισάωρα κι ένα τέταρτο συμμετοχή στα φιλικά. Κι είδαμε ότι στο β΄ ημίχρονο δεν μπορούσε ο άνθρωπος…

Δεν υπάρχει για εμένα πιο μεγάλη πίκρα και πόνος να βλέπω κάποια (δυσάρεστα) πράγματα από πριν και τελικά να γίνονται. Τα βλέπεις, αλλά εύχεσαι κι ελπίζεις στο τέλος να βγεις ψεύτης-γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…

Και το καλό που έβλεπα, βέβαια, το είχα καταθέσει-με όσα έγραψα τις προάλλες για τον Καπίνο. Αλλά ήταν μόνο ένα, αφού δυσκολευόμουν να δω άλλα…

Τέλος πάντων, δυστυχώς ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι σαν ποδοσφαιρική Ελλάδα είμαστε μακριά από την πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να κάνουμε τη σωστή εκτίμηση-κι από τη σωστή εκτίμηση ξεκινάνε όλα. Και βλέπουμε ένα αποκλεισμό του πρωταθλητή Ελλάδας από την πρωταθλήτρια Ισραήλ ως κάτι απίστευτο, απίθανο, φοβερό σοκ κλπ, κλπ.

Αγνοούμε την πραγματικότητα και βάζουμε στο μυαλό μας μία δική μας, εικονική πραγματικότητα. Του στιλ, ποια Χάποελ Μπερ Σεβά, εμείς είμαστε Ολυμπιακός.

Κι εγώ ο χαζός σκεφτόμουν κι είχα εφιάλτες…

Δύο φορές είχε παίξει ο Ολυμπιακός με ομάδες από το Ισραήλ (Μακάμπι Χάϊφα και Μακάμπι Τελ Αβίβ) κι είχε αποκλειστεί κι από τις δύο-χωρίς καν να σκοράρει εκτός έδρας. Όπως δεν σκόραρε και χθες…Η, μήπως δεν είχε αποκλειστεί κι ο Παναθηναϊκός πριν τρία χρόνια από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ;

Πότε ελληνική ομάδα πέρασε τον προκριματικό Ιουλίου-Αυγούστου στο Τσάμπιονς Λιγκ με το καινούριο σύστημα, δηλαδή εδώ και έξι χρόνια; Μόνο ο Παναθηναϊκός την ανύπαρκτη Μάδεργουελ. Όλες τις άλλες φορές μόνο αποκλεισμούς είχαμε σαν Ελλάδα. Του ΠΑΟΚ από Μέταλιστ κι Άγιαξ (δύο φορές) και του Παναθηναϊκού από Κλαμπ Μπριζ, Σταντάρ Λιέγης, ακόμη κι από ΟΒ Δανίας! Έχουν πρόβλημα όλες οι ομάδες μας να παίζουν τέτοια ματς τέτοιο καιρό. Θα μου πείτε, άλλο ο Ολυμπιακός, είναι καλύτερη ομάδα. Ναι, αλλά πρώτη φορά έπαιζε ο Ολυμπιακός μπάλα Ιούλιο μήνα μετά από έξι ολόκληρα χρόνια. Είναι η κατ΄εξοχήν ελληνική ομάδα, που δεν έχει μάθει να παίζει τέτοιο καιρό κι αυτό δεν μπορεί παρά να τον επηρέαζε.

Αντίθετα, οι ομάδες του Ισραήλ έχουν μάθει απέξω κι ανακατωτά να παίζουν κατακαλόκαιρο. Και μόλις πέρσι η Μακάμπι Τελ Αβίβ απέκλεισε τη Βασιλεία, Νο 19 στην κατάταξη της ΟΥΕΦΑ (ο Ολυμπιακός είναι Νο 25). Όπως κι η Μακάμπι Χάϊφα είχε αποκλείσει πιο πριν την πλούσια αυστριακή Σάλτσμπουργκ κλπ, κλπ.

Ο δε Ολυμπιακός στα νοκ άουτ ευρωπαϊκά παιχνίδια του έχει διαπιστωμένο πρόβλημα εδώ και χρόνια. Είτε παίζει με τη Λεβάντε, είτε με τη Γιουνάϊτεντ…

Αυτή ήταν η πραγματικότητα, την οποία αγνοούσαμε όλοι, με πρώτο τον Τύπο. Όπως ήταν πραγματικότητα κι ότι ο ΠΑΟΚ ποτέ στην Τούμπα δεν μπορούσε να υπερασπιστεί το καλό του αποτέλεσμα στο πρώτο εκτός έδρας ματς-ούτε και χθες…

Και τα γράφω αυτά, ελπίζοντας-καθότι όπως έγραψα και πιο πάνω, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία-ότι θα είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι με την κλήρωση του Γιουρόπα Λιγκ αύριο. Γιατί κι εκεί δεν θα είναι απλά τα πράγματα…