Από τον Λάζαρο έως τον Γκερέρο, μέσω Ποντένσε!

• Ο Λάζαρος στο παιχνίδι με τους Άγγλους δεν σκόραρε και δεν ήταν και μέσα σε κάποια ευκαιρία για γκολ. Δύο φάσεις τέλειωσε, με σουτ μακρινά, που δύσκολα θα είχαν τύχη λόγω απόστασης.

• Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βοήθησε την ομάδα. Κι είναι λάθος να βλέπουμε έναν ακραίο κυνηγό μόνο από το γκολ που θα βάλει η, δεν θα βάλει. Ο Χριστοδουλόπουλος έκανε καλή δουλειά δημιουργικά, συνεργάστηκε ωραία με τον Φορτούνη π.χ. στη φάση του φάουλ του 2-1 και δύο σέντρες του φαρμάκι από δεξιά ήταν για να βγάλουν φάσεις γκολ. Μόνο που ο Ποντένσε στην πρώτη περίπτωση δεν μπήκε όσο αποφασιστικά έπρεπε στη φάση. Κάτι που έκανε εξαιρετικά στη δεύτερη σέντρα, αλλά εκεί είχε την ατυχία να βγάλει εξαιρετική και μάλλον σωτήρια προβολή ο Άγγλος κεντρικός αμυντικός

• Έχει σημασία ωστόσο να προσέξουμε ότι από αυτή τη φάση, με την ωραία σέντρα του Λάζαρου και την καλή κίνηση του Ποντένσε, ήρθε το κόρνερ από το οποίο προέκυψε το πέναλτι κι η αποβολή υπέρ του Καμαρά. Για να αποδειχθεί ότι όσο παίζεις και παράγεις, τόσο πιο εύκολο είναι να έρθει το γκολ, έστω τελικά κι από ένα στημένο…

• Κι αφού ήρθε η κουβέντα στον Ποντένσε: είναι ένα θέμα ότι στα τρία πρώτα επίσημα παιχνίδια του με τον Ολυμπιακό είχε νομίζω πάνω από 15 τελικές χωρίς να σκοράρει σε καμία. Ίσως χωρίς και καμία να μην ήταν τόσο καλή, ώστε να αποτελέσει πραγματικά απειλή για τον αντίπαλο γκολκίπερ.

• Αν δε ψάξεις, θα βρεις κι άλλα στοιχεία του παιχνιδιού του με ερωτηματικά: δεν είναι συνεπής ανασταλτικά (με ενόχλησε σε μία φάση στο 45’ που απλά παρακολουθούσε αντί να μαρκάρει κι ευτυχώς βρέθηκε σε καλή θέση ο Μιράντα κι έδιωξε) κι οι επιστροφές του δεν είναι οι καλύτερες, κάποιες στιγμές δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν έχει καλή συνεννόηση με τους συμπαίκτες του (τουλάχιστον δύο τέτοιες μπορούσε κάποιος να εντοπίσει προχθές) και κάποιες άλλες δεν ολοκληρώνει σωστά πολύ καλές αντεπιθέσεις με συνέπεια ουσιαστικά να τις χαλάει.

• Όπως, όμως, είναι κι ένα άλλο, ευχάριστο, θέμα ότι ο Ποντένσε βγάζει ποιότητα σε αρκετά κομμάτια του παιχνιδιού. Την Πέμπτη πήρε με καλή τοποθέτηση το φάουλ για το 1-0, κανονικά θα έπρεπε να πάρει κι ένα πέναλτι στην μπούκα του στην περιοχή των Άγγλων, στην οποία πάτησε αρκετές φορές εκ των οποίων τουλάχιστον δύο με προϋποθέσεις για γκολ, ενώ είχε δύο μαγικά τακουνάκια σε Τσιμίκα και Φορτούνη που δημιούργησαν συνθήκες καλών επιθέσεων και πέρασε καλές πάσες μπροστά, ο δε τρόπος παιχνιδιού του γενικά ομορφαίνει το παιχνίδι της ομάδας.

• Χρειάζεται το «κάτι» παραπάνω ο Πορτογάλος, αλλά ας έχουμε υπόψιν μας ότι παιδί είναι ακόμη, ούτε 23 ετών δεν είναι ακόμη, και ότι για επιστροφή μετά από εφτά μήνες αποχή λόγω του σοβαρού τραυματισμού του μια χαρά τα πάει σε μία νέα ομάδα, στην πρώτη του φορά έξω από την πατρίδα του.

• Ο Γκερέρο αυτή τη φορά κινήθηκε ίσως σε πιο χαμηλές στροφές, ενδεχομένως γιατί ήταν ανάμεσα στα νταμάρια της αγγλικής άμυνας. Δεν ήταν μέσα σε αρκετές φάσεις, όπως μας έχει συνηθίσει και νομίζω ότι έπρεπε να κάνει το γκολ εκεί στην ασίστ του Φορτούνη στο 73’. Το τελείωμα του καλό ήταν, όμως όχι τόσο καλό για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα κι αυτό μετράει. Σε αυτό το ματς δεν πήρε και τις καλές πάσες που συχνά του βγάζει ο Φορτούνης-βέβαια, του έβγαλε μία και καλή. Σε μία πλαγιοκόπηση του νομίζω ότι έπρεπε να τολμήσει τη σέντρα κι όχι να «γυρίσει» την μπάλα και να κάνει τελικά τη σέντρα σε δεύτερο χρόνο και μάλλον ακίνδυνα.

• Ας προσέξουμε την επιλογή του Μαρτίνς να παίξει έστω στο τελευταίο δεκάλεπτο και με Ανσαριφάρντ και με Γκερέρο, όχι όμως σε 4-4-2, αλλά σε 4-3-3, με τον Ισπανό λίγο πιο αριστερά και τον Καρίμ σε θέση φορ, αν κι εγώ θα ήθελα να δω το αντίθετο, με τον Ιρανό πιο πλάγια, όπως στην Εθνική του. Ήταν η πρώτη φορά που ο Πέδρο Μαρτίνς χρησιμοποίησε και τους δύο μαζί τους σέντερ φορ-δεν το είχε κάνει ούτε σε ένα φιλικό.

• Και δεν ξέρω αν το έκανε επειδή δεν είχε άλλη επιλογή πρώτης γραμμής για εξτρέμ η, αν μας προϊδέασε για μία ιδέα του να παίζει με δύο σέντερ φορ, έστω ο ένας πιο πλάγια.