Αν τα έκαναν αυτά ο Πουλίδο κι ο Κασάμι…

***Αν θέλουμε να μπούμε στις λεπτομέρειες, για το φιλικό του Ολυμπιακού με τη Μίλαν, μπορούμε να σταθούμε σε ένα-δύο πράγματα.

***Το ένα έχει να κάνει με τα λεγόμενα έξυπνα φάουλ που έκαναν οι ερυθρόλευκοι. Ιδίως οι μέσοι, ο Τσόρι, ο Κασάμι κι ο Σάμαρης. Αλλά και γενικότερα όλη η ομάδα-για παράδειγμα θυμάμαι τον Αμπιντάλ να κάνει το ίδιο πράγμα.

***Επιτέλους έγινε αντιληπτό ότι δεν είναι δυνατόν ο Ολυμπιακός να αφήνει την όποια αντίπαλη ομάδα να ξεκινάει αντεπιθέσεις τόσο εύκολα. Με αποκορύφωμα σε δύο συνθήκες. Η πρώτη με κάποιο πούλημα της μπάλας κι η δεύτερη με κόντρα επίθεση αντίπαλου μετά από στημένη φάση υπέρ του Ολυμπιακού. Πόσες και πόσες φορές δεν κινδύνευσε την περασμένη σεζόν η ομάδα σε αυτές τις δύο καταστάσεις.

***Η λύση είναι απλή: χάνεις την μπάλα σε «ευαίσθητη» περιοχή, π.χ. στο κέντρο; Βλέπεις μετά από δικό σου κόρνερ τον αντίπαλο να φεύγει μπροστά με καλές προϋποθέσεις για φάση; Κάνεις το λεγόμενο «επαγγελματικό» φάουλ, παίρνεις την κίτρινη κάρτα σου και συνεχίζεις. Βεβαίως ποτέ δεν είναι ευχάριστη μία κάρτα, αλλά από το να φας φάση κι ενδεχομένως γκολ…

***Το άλλο πράγμα έχει να κάνει με ένα κομμάτι στο οποίο η ομάδα χρειάζεται δουλειά. Αλλά κι υπομονή. Εννοώ τις φάσεις εκείνες, τις οποίες οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν τις τέλειωναν με την ομαδικότητα που θα έπρεπε να τους διακατέχει. Το έκανε ο Ντοσεβί μία-δύο φορές, αλλά κι ο Διαμαντάκος μία κι ο Χολέμπας άλλη μία, σε φάση που επιχείρησε να βάλει το...γκολ του αιώνα!

***Αλλά εννοώ κι εκείνες στις φάσεις, στις οποίες φάνηκε ξεκάθαρα ότι ακόμη δεν υπάρχει χημεία μεταξύ παλιών και καινούργιων-θυμάμαι δύο χαρακτηριστικές με πρωταγωνιστή τον Ντοσεβί, που παρεμπιπτόντως μου έκανε καλή εντύπωση γιατί όχι μόνο διακρίνονταν επιθετικά, αλλά και γιατί έσπευδε με πειθαρχία να βοηθήσει τον Ομάρ, τον μπακ που ήταν πίσω του.

***Όμως, όταν ο Ολυμπιακός ξεκινάει μία ενδεκάδα με έξι νέα πρόσωπα (Ομάρ, Μαζουακού, Αμπιντάλ, Κασάμι, Ντοσεβί, Παπάζογλου) και τελειώνει με μία ενδεκάδα με άλλα πέντε νέα πρόσωπα (Αυλωνίτη, Μπουχαλάκη, Κολοβό, Διαμαντάκο, Γκαζαριάν), είναι μέσα στο πρόγραμμα αυτά τα συμπτώματα. Και μάλλον πάλι καλά, που η ομάδα είχε αυτό το βαθμό της συνοχής.

***Και κάτι τελευταίο: Αν όσα έκαναν ο Διαμαντάκος κι ο Μπουχαλάκης στη Μίλαν, τα έκαναν ξένοι παίκτες, ξέρω γω ο Πουλίδο κι ο Κασάμι, χωρίς να αμφισβητώ την αξία τους (έτερον εκάτερον που λέμε), ακόμη θα είχαμε να λέμε. Γιατί τα δύο Ελληνόπουλα έβαλαν δύο ωραιότατα γκολ κι ο μεν Διαμαντάκος είχε άλλες δύο τελικές (κεφαλιά και σουτ), κέρδισε φάουλ-κάρτες για τον αντίπαλο και πρωταγωνίστησε σε αντεπιθέσεις-φαρμάκι, ο δε Μπουχαλάκης είχε μία άριστη κυκλοφορία της μπάλας, που την «καταθέτουν» μόνο πολύ ποιοτικοί μέσοι.

***Όμως, επειδή είναι Έλληνες, μικροί σε ηλικία κι όχι ηχηρές μεταγραφές, τους περνάμε στα ψιλά...