Ο (στιλάτος) Κοντρέρας κι ο Μέλμπεργκ

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις που μου ήρθαν από το παιχνίδι του Ολυμπιακού στο Λονδίνο….

ΠΑΛΙ καλά που παίζει έτσι καλά στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Κοντρέρας, γιατί το…φάντασμα του Μέλμπεργκ δεν θα το γλιτώναμε. Αν και ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει στα επόμενα παιχνίδια, ο Χιλιάνος δικαιώνει τον Ολυμπιακό για την επιλογή του. Κι αρέσει γιατί εκτός των άλλων έχει αυτό που λέμε «στιλ». Εκείνη η φάση που έκοψε την μπάλα με το στήθος (!) σε μία σέντρα-δυναμίτη από δεξιά της Άρσεναλ, δεν «παίζει». Είναι για χάϊ λάϊτ. Δεν την κάνουν πολλοί αμυντικοί τέτοια επέμβαση. Το κακό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι ξέρει τόση μπάλα ο Κοντρέρας, που μπορεί κάποια στιγμή να κάνει καμία χοντράδα, ακριβώς από την αυτοπεποίθηση που έχει…

ΔΕΝ υπήρχε άλλος τρόπος να παίξει ο Ολυμπιακός στο Έμιρεϊτς, από αυτόν που έπαιξε. Δηλαδή, να κλείσει τους χώρους και να βγαίνει οργανωμένα σε επιθέσεις. Ας σκεφθούμε πως όταν άνοιξε το παιχνίδι, στο τέλος του, η Άρσεναλ μέσα σε έντεκα λεπτά, από το 83 ως το 94, έκανε τέσσερις φάσεις για γκολ…Εκ τύχης την γλίτωσε ο Ολυμπιακός δύο φορές, όταν η μπάλα τη μία βρήκε πάνω στο σώμα του Σιόβα και την άλλη πήγε στην αγκαλιά του Μέγερι. Εκ τύχης την γλίτωσε και μία τρίτη φορά, όταν ο Ράμσεϊ αστόχησε από καλή θέση, μετά από λάθος του Αμπντούν, που όταν στο τέλος έπαιξε δεξί χαφ είχε πολύ κακές επιλογές στο αμυντικό κομμάτι. Ε, την τέταρτη ήρθε το γκολ, πάλι από το Ράμσεϊ.

ΘΑ μπορούσε να αποφευχθεί το 3-1 εάν ο Μανιάτης έκανε φάουλ στο Ράμσεϊ, στη φάση του 94. Μάλλον ορθά δεν τον τράβηξε τον αντίπαλό του, διότι θα έπαιρνε κόκκινη κάρτα και θα έχανε το ματς στο Μονπελιέ. Τώρα, τι να πω, εάν αυτό το γκολ στο 94, στοιχίσει στο τέλος, στην τελική βαθμολογία. Θα είναι πολύ τραβηγμένο σενάριο.

ΑΔΥΝΑΜΙΑ; Τα περισσότερα από τα διωξίματα των παικτών του Ολυμπιακού όταν αμύνονταν στην αρχή του παιχνιδιού και σε στιγμές πίεσης της Άρσεναλ. Η μπάλα πήγαινε στα πόδια η, στα σώματα των πρώτων αντιπάλων που βρίσκονταν μπροστά τους, κρατώντας δηλαδή τους γηπεδούχους κοντά στην περιοχή του Μέγερι. Οι απομακρύνσεις της μπάλας δεν ήταν σίγουρες από τους ερυθρόλευκους. Και το χειρότερο ήταν πως δεν γίνονταν από ένα-δύο, αλλά από τους περισσότερους.

ΚΑΙ οι έξι αλλαγές του Ζαρντίμ στα δύο πρώτα παιχνίδια στη διοργάνωση, ήταν επιθετικογενών παικτών-λογικό, άλλωστε, γιατί έχανε η ομάδα. Μπήκε δύο φορές ο Ιμπαγάσα κι από μία οι Μήτρογλου, Γκρέκο (με Σάλκε) και Αμπντούν, Πάντελιτς (με Άρσεναλ). Δυστυχώς, ο Ολυμπιακός δεν πήρε τίποτα από αυτές τις έξι αλλαγές στα δύο παιχνίδια…

Η ΑΙΣΘΗΣΗ, πάντως, που μας έμεινε κι από τα δύο πρώτα ματς του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, ήταν πως και η Σάλκε και η Άρσεναλ δεν έδειξαν κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το σούπερ. Μήπως, όμως, φάνηκαν έτσι γιατί ο Ολυμπιακός για 35 λεπτά στο Καραϊσκάκη και για ένα ημίχρονο στο Έμιρεϊτς, ήταν δυνατός, αποφασιστικός και γενικά καλός (ειδικά στο δεύτερο ματς;). Το ζητούμενο είναι να αυξηθεί, σημαντικά, ο χρόνος της καλής εικόνας της ομάδας, γιατί αυτός που βγάζει μέχρι τώρα δεν αρκεί για συγκομιδή πόντων.

Κ. Νικολακόπουλος