Οι δικές μας ευθύνες για την «ανίατη ασθένεια» του Ολυμπιακού

Φαίνεται πως τελικά πρόκειται για αρρώστια που δεν γιατρεύεται στον Ολυμπιακό, ο ατομισμός του κάθε επιθετικού και η…λύσσα του να βάλει αυτός το χρυσό γκολ και να γίνει ο ήρωας του Καραϊσκάκη.

Παλιότερα είχαμε άλλους, πέρσι είχαμε τους Μιραλάς και Τζιμπούρ, φέτος μάλλον θα έχουμε τον Τζιμπούρ και…όλους! Δηλαδή, όχι απλά ένα-δύο παίκτες να ψάχνουν μόνο το γκολ κι όχι την πάσα, αλλά όλους τους παίκτες τους επιθετικογενείς σε τέτοιο…ρυθμό.

Όταν βλέπεις τον Φουστέρ, ένα κατ΄ εξοχήν ομαδικό παίκτη, να έχει «μεταμορφωθεί» και να μη δίνει την πάσα στο Μανιάτη, περαιτέρω σχόλια δεν χρειάζονται.

Κι αφήνω στην άκρη την αποδεδειγμένα κακή νοοτροπία των (περισσότερων) παικτών και την αδυναμία του προπονητή και γενικά του Ολυμπιακού να αλλάξει αυτό το διαχρονικό «σκηνικό». Όμως, μήπως έχουμε ευθύνη κι εμείς, ο Τύπος, για το όλο πράγμα; Και μιλάω για όλο τον αθλητικό Τύπο.

Διότι, όταν ο Φουστέρ βλέπει όλες, μα όλες τις εφημερίδες την Κυριακή να τον έχουν πρωτοσέλιδο και να «έχουν πέσει» πάνω του, επειδή έβαλε το γκολ της νίκης στο Περιστέρι, τι θα κάνει στο αμέσως επόμενο παιχνίδι; Θα κοιτάξει να δώσει πάσα στον Μανιάτη η, να πετύχει ο ίδιος το γκολ;

Κι ο (άφαντος από τα πρωτοσέλιδα) Μήτρογλου, που έβαλε ο ίδιος το μισό γκολ στο Περιστέρι (εάν δεν είχε την έξοχη κεφαλιά στο δοκάρι, θα έβαζε κανένα γκολ ο Φουστέρ;), τι θα κάνει; Θα σκεφθεί πάσα η, σουτ;

Άλλο παράδειγμα; Πάει ο Ολυμπιακός στα Γιάννινα και κερδίζει 2-1. Το ένα γκολ το φτιάχνει ο Τζιμπούρ (το δίνει έτοιμο στον Μήτρογλου) και το άλλο γκολ το βάζει ο Τζιμπούρ. Δείτε τα πρωτοσέλιδα την επόμενη ημέρα. Μαζί Τζιμπούρ και Μήτρογλου φωτογραφίες τεράστιες, παντού. Μαζί αυτός που έβαλε κι έφτιαξε γκολ, μαζί κι αυτός που έβαλε γκολ από τα πέντε μέτρα.

Δύο ημέρες μετά παίζουν Ολυμπιακός-Σάλκε. Το σκορ είναι 1-2 και στο 93 ο Τζιμπούρ κάνει την ενέργεια του αγώνα. Μόνο που στο τελείωμά της προτιμάει να επιχειρήσει ένα σουτ για γκολ που έχει πιθανότητα να μπει μία στις χίλιες. Λίγα μέτρα πιο εκεί περίμενε μόνος του την πάσα ο Μήτρογλου…

Λέω λοιπόν μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή όλοι μας, όλος ο Τύπος, να δώσει την βαρύτητα και τη σημασία που αξίζει και στην πάσα για το γκολ κι όχι μόνο στο γκολ;

Γιατί όσο αναδεικνύεται μόνο ο σκόρερ, τόσο ο κάθε παίκτης θα σκέφτεται την πάρτη του κι όχι την ομάδα, θέλοντας να γίνει πρωτοσέλιδο για να πάρει το χειροκρότημα της εξέδρας, αλλά και να προσβλέπει σε ένα καλύτερο συμβόλαιο στο μέλλον, θεωρώντας ότι κι οι διοικήσεις επηρεάζονται από τον Τύπο και την εξέδρα…

Κι επειδή αυτό τέλος πάντων είναι περισσότερο εσωτερικό θέμα των ομάδων, πάνω απ΄ όλα μήπως πρέπει εμείς, ως Τύπος, να «εκπαιδεύσουμε» τον κόσμο και να τον οδηγήσουμε σε μία πιο σωστή νοοτροπία και κατεύθυνση, που θέλει στο ποδόσφαιρο την πάσα να αξίζει (σχεδόν) όσο και το γκολ;

Ή, για να το θέσω κι αλλιώς, απλά να δούμε το ποδόσφαιρο στην πραγματική του διάσταση;

Κ. Νικολακόπουλος