Οι… αγαπητικοί και η μπάλα!

Το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν είναι το 0-0 με τη Δόξα, ένα ματς που θα μπορούσε να είναι 4-0 εάν ο Μιραλάς ευστοχούσε στα πρώτα δευτερόλεπτα του ματς η, αν ο Φουστέρ απλά έσπαγε την μπάλα αριστερά στον Πάντελιτς στο 17.

Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ότι οι παίκτες του στη συντριπτική πλειοψηφία των θεωρητικά εύκολων αγώνων τους παρουσιάζουν μία πολύ πιο μέτρια εικόνα, σε σχέση με την εικόνα τους στα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ, στα ντέρμπι και γενικά στα πιο δύσκολα ματς, όπως π.χ. στο Χαριλάου. Η λογική λέει ότι αυτό συμβαίνει γιατί κατά το κοινώς λεγόμενο, σε αυτά τα ματς το κωλοβαράνε-συγνώμη και για την λέξη, αλλά κολλάει απόλυτα.

Κάποια στιγμή, όμως, θα πρέπει να αντιληφθούν οι παίκτες του Ολυμπιακού, ειδικά οι λεγόμενες βεντέτες και οι περισσότεροι ξένοι, ότι έχουν καταλάβει λάθος. Κι ότι στον Ολυμπιακό δεν θα παίζουν όσο αυτοί νομίζουν ότι πρέπει να παίζουν για να κερδίσουν κάποια ματς-δηλαδή, «καθισμένοι σε καρέκλα»! Πρέπει να παίζουν όπως θέλει ο προπονητής τους κι ο Ολυμπιακός. Κι αν τυχόν ο προπονητής δεν μπορεί να το επιβάλλει, θα το επιβάλλει ο Ολυμπιακός.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού, σε ποσοστό οκτώ στους δέκα, είναι προνομιούχοι. Και το ξέρουν. Έχουν λυμένα όλα τα προβλήματά τους κι αυτοί πρέπει απλά να κάνουν τη δουλειά τους. Να παίζουν μπάλα σοβαρά, υπεύθυνα και πειθαρχημένα. Να βάζουν δύναμη, όταν τους παίζουν με δύναμη και να βάζουν μέσα στο παιχνίδι πρώτα την ομάδα και μετά τον εαυτό τους.

Όταν την περνάνε ζωή και κότα στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό, όταν μεταξύ άλλων έχουν γίνει άμα λάχει και οι πρώτοι αγαπητικοί (προσέξτε τον πληθυντικό, δεν μιλάω για έναν), τουλάχιστον ας φροντίσουν να ανταποκριθούν σε κάποιο μίνιμουμ στάνταρ απόδοσης όταν φοράνε τη φανέλα του συλλόγου, από τον οποίο καλοπληρώνονται κι έχουν γίνει πρώτοι μάγκες. Τι τους ζητάει ο Ολυμπιακός; Να παίξουν μπαλίτσα. Όχι μόνο στα μεγάλα ματς «που θέλουμε να φαινόμαστε».

Κι ο Ζεβλάκοφ αγαπητικός ήταν-και μακράν ο πρώτος, όπως λένε αυτοί που ξέρουν-αλλά ήταν πρώτος και στην προπόνηση και στα παιχνίδια. Κι ας το έπινε κιόλας ένα μπουκάλι στην καθισιά του.

Κ. Νικολακόπουλος