Ο εμπαθής κι ο γλείφτης

• Θα μου επιτρέψετε σήμερα να αναδημοσιεύσω ένα κομμάτι που έγραψα τις προάλλες στην εφημερίδα. Πολύ απλά γιατί θέλω να το μοιραστώ και με τους αναγνώστες του σάιτ του Σπορ Εφ Εμ, που δεν είναι υποχρεωτικά αναγνώστες εφημερίδων.

• «Έχουμε όλοι καλοσυνηθίσει με πρωταθλήματα από τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη-και φαίνεται πως κι ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη θα μας καλοσυνηθίσει. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πέρσι ο Παναθηναϊκός ανέτρεψε ένα σκηνικό ετών κι έδινε την εντύπωση ότι πάει να φτιάξει τη δική του αυτοκρατορία. Δεν είναι μικρό πράγμα που ο Ολυμπιακός καταφέρνει και το γυρίζει αμέσως αυτό το πράγμα.

• Φυσικά υπάρχουν και προβλήματα στην ομάδα, αλλά υπάρχουν και προδιαγραφές. Το ζητούμενο είναι ο εντοπισμός των προβλημάτων και η προσπάθεια επίλυσής τους. Με καθαρό μάτι, χωρίς αλαζονεία κι έπαρση. Αυτή πρέπει να είναι, νομίζω εγώ, η απαίτηση όλων των Ολυμπιακών κι όχι το κράξιμο, εάν κάτι στραβώσει σε ένα ματς.

• Εγώ-και συγνώμη που το γράφω έτσι εγωϊστικά-τις αγωνιστικές αδυναμίες της ομάδας τις έχω καταγράψει εδώ και μήνες. Το ίδιο και τα «κενά» σημεία του προπονητή και την έλλειψη «χαρακτήρα» αρκετών παικτών στα δύσκολα. Και δεν έκανα καμία εξυπνάδα. Απλά τα παρατήρησα. Γιατί ήταν ευδιάκριτα από το φθινόπωρο. Και εγώ επιμένω και «λέω» ότι ο προβληματισμός μου είναι ότι δεν έχω δει βελτίωση, που λογικά θα περίμενα να δω.

• Ωστόσο, έτερον εκάτερον. Εδώ υπάρχουν δύο διαφορετικά πράγματα. Το ένα είναι η αναγνώριση της τεράστιας επιτυχίας της διοίκησης και της ομάδας να έχουν φτάσει ουσιαστικά από το Γενάρη (!) τόσο πολύ κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος σε μία μεταβατική περίοδο με σωρεία αλλαγών στο σύλλογο σε όλα τα επίπεδα-και με καλή ποιότητα παιχνιδιού. Και το άλλο είναι η κριτική από την οποία μπορεί να προκύψει η πραγματικότητα στο βάθος της και η ανάγκη διόρθωσης κάποιων πραγμάτων. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

• Κατά την ταπεινή γνώμη μου, μετά από 25 χρόνια στο ρεπορτάζ του Ολυμπιακού (και δεν πιστεύω να έχει άλλος τόσα), το πρόβλημα απέναντι στον αναγνώστη είναι να κάνεις μόνο το ένα η, μόνο το άλλο. Δηλαδή μόνο να βλέπεις το καλό, την επιτυχία η, μόνο να ασχολείσαι με την κριτική, το πρόβλημα. Διότι, πολύ απλά στη μία περίπτωση πλησιάζεις το χαρακτηρισμό του γλείφτη και στην άλλη πλησιάζεις τον χαρακτηρισμό του εμπαθή. Και στα 45 μου θαρρώ πως είναι αργά για να πάω είτε στο ένα, είτε στο άλλο, άκρο».

Κ. Νικολακόπουλος