Αυτή τη φορά άλλαξε η συνταγή…

Εδώ και κάμποσα χρόνια τον Ολυμπιακό τον είχαμε συνηθίσει σχεδόν σε κάθε σεζόν με έντονο το Λάτιν στοιχείο στο ρόστερ του. Άλλοτε από Βραζιλιάνους (από Ριβάλντο και Τζιοβάνι και Ζε Ελίας, μέχρι Ντιόγο, Ντουντού και Λεονάρντο), άλλοτε από Αργεντίνους (από Γκαλέτι έως Μπελούτσι κι από Λεντέσμα έως Ντάτολο και Νούνιες κι Αρτσούμπι), άλλοτε με…μίξη κι άλλοτε διανθισμένους με άλλους Νοτιοαμερικάνους (Μπερμούδες, Άλβεζ, Μπόρχα!).

Φέτος μπορεί να μην έχει γίνει επακριβώς αντιληπτό, με τις τόσες αλλαγές που έχουν πραγματοποιηθεί στον Ολυμπιακό, αλλά οι «ερυθρόλευκοι» την έχουν αλλάξει τη συνταγή. Το πάνε στο…ευρωπαϊκό. Και θα ήταν στο…εντελώς ευρωπαϊκό, εάν δεν έμενε ο Ντουντού κι αν δεν έρχονταν ο Ιμπαγάσα.

Τώρα, υπάρχουν οι Ισπανοί (με Βαλβέρδε, Πάρντο, Μπράβο, Ουρτάδο, Φουστέρ, Ριέρα), με τις προσθήκες παικτών από τη Βόρεια (Μέλμπεργκ, Ρόμενταλ) και Δυτική Ευρώπη (Μοντέστο, Μιραλάς, Χολέμπας), συν τον Πάντελιτς και τον Νέμεθ, με τον Ζαϊρί.

Διοίκηση και προπονητές (γιατί κι ο Λίνεν κι ο Βαλβέρδε δεν έδειξαν να…τρελαίνονται κιόλας με παίκτες από τη Λατινική Αμερική), προτίμησαν το ευρωπαϊκό μοντέλο. Με το σκεπτικό προφανώς ότι θέλουν ένα ρόστερ με παίκτες που θα προσαρμοστούν πιο γρήγορα, θα είναι πιο επαγγελματίες, θα κυνηγήσουν πιο πολύ το αποτέλεσμα.

Η ιδέα δεν μοιάζει άσχημη. Έχει ένα λογικό και ποδοσφαιρικό υπόβαθρο. Άλλωστε, οι Λάτιν συχνά έγιναν πρωταγωνιστές αρνητικών «ιστοριών» στο Ρέντη και στο Καραϊσκάκη.

Απομένει να δούμε το αποτέλεσμα του νέου μοντέλου, που πάντως δείχνει να έχει προδιαγραφές…

Κ. Νικολακόπουλος