Δεν είμαστε και… τυφλοί

Το πιο δύσκολο για ένα προπονητή, για τον κάθε προπονητή, είναι να φτιάξει μία ομάδα, που να μπορεί να επιτίθεται σωστά. Και ειδικά όταν πρέπει να διασπάσει στο γήπεδό της αντίπαλες άμυνες, που παίζουν κλειστά και αμυντικά.

Σίγουρα ο Λίνεν δεν έχει ακόμη τον χρόνο που θέλει, για να μπορέσει να περάσει πράγματα που πρέπει σε αυτό τον τομέα. Άρα, πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στη δουλειά του.

Ωστόσο, δεν μπορεί να είμαστε και…τυφλοί. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να φτάσει εύκολα στο γκολ. Εδώ δεν σκόραρε καν στα δύο φιλικά του στο Ρέντη με Εργοτέλη και Αστέρα Τρίπολης. Και ενδιάμεσα στα δύο αυτά ματσάκια, στο επίσημο παιχνίδι του, με την Μακάμπι, για να φτάσει στο 2-1, χρειάστηκε να αποβληθεί ένας παίκτης της ισραηλινής ομάδας-για να μην ξεχνιόμαστε.

Αλλά και πριν τους αγώνες αυτούς, το ημίχρονο με την Μπέσα ήταν 0-0, με μηδέν ευκαιρίες…

Όλα αυτά, δεν είναι ευχάριστα πράγματα. Περισσότερο γενικά κι όχι τόσο ενόψει της ρεβάνς με την Μακάμπι, στο οποίο ο Ολυμπιακός δεν πρέπει πρωτίστως να επιτεθεί, αλλά να υπερασπιστεί υπέρ του σκορ.

Κι αρχίζει να μου δημιουργείται η αίσθηση ότι δεν είναι τόσο θέμα παικτών, όσο θέμα ομάδας. Δηλαδή, ανάπτυξης της ομάδας. Γιατί ο Ολυμπιακός έχει πρόβλημα επιθετικό και με Όσκαρ πίσω από τον Ντιόγο…Και με Ντιόγο πίσω από τον Ντάρμπισαϊρ η, τον Μήτρογλου…Και με τον Ζαϊρί στην ενδεκάδα και με τον Ρόμενταλ η, τον Ριέρα η, τον Μιραλάς στην ενδεκάδα…Και με τους Τοροσίδη, Μπράβο μπακ και με τους Γκαλίτσιο, Χολέμπας μπακ…Κλπ, κλπ.

Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Διότι, εδώ θέλει δουλειά. Θέλει χρόνο. Κι εμπιστοσύνη στον προπονητή ότι μπορεί. Χρόνος υπάρχει; Εμπιστοσύνη στον προπονητή ότι μπορεί υπάρχει;

Κ. Νικολακόπουλος