Όποιος κι αν σου κουνηθεί…

Κάποιοι θεωρούν ότι τα πολλά κρούσματα απειθαρχίας τον τελευταίο καιρό στον Ολυμπιακό οφείλονται στην παρουσία ενός κατά κάποιο τρόπο «υπηρεσιακού τεχνικού», υπό την έννοια ότι ο Μπάντοβιτς είναι για μέχρι το τέλος της σεζόν και οι ποδοσφαιριστές ξέρουν ότι του χρόνου δεν θα είναι αυτός στον πάγκο. Εγώ δεν λέω ότι δεν παίζει ρόλο κι αυτό.

Όμως, νομίζω ότι αν περιοριστούμε σε αυτή τη διαπίστωση, χάνουμε την ουσία. Και ποια είναι αυτή; Οι ποδοσφαιριστές βρίσκουν και τα κάνουν. Γιατί ποτέ ουσιαστικά δεν τιμωρήθηκαν από τη διοίκηση και από τον προπονητή, παρότι έδωσαν τόσες αφορμές από την αρχή της σεζόν.

Και δεν τιμωρήθηκαν, γιατί η ομάδα δεν έχει τους πολλούς και τους καλούς παίκτες που της χρειάζονται. Είναι απλό. Αν έχεις δύο καλές ενδεκάδες (διότι για να βγάλεις σεζόν με στόχο το πρωτάθλημα και αξιοπρεπή παρουσία στην Ευρώπη, ναι, δύο ενδεκάδες θέλεις), όποιος παίκτης κι αν σου κουνηθεί, τον στέλνεις στην εξέδρα και δεν σε κόφτει. Έχεις άλλον, από πίσω. Και δεν σου λέω να είναι ισάξιος, αλλά να είναι καλός. Καλός. Ούτε ψυχάκιας, ούτε τρελός, ούτε…ημίτρελος, ούτε στον κόσμο του, ούτε στον…πλανήτη του, ούτε αλλού για αλλού…

Όταν, όμως, έχεις ένα ρόστερ, που είσαι στο τσίμα τσίμα και με ανισορροπίες (τρία δεξιά μπακ, άλλα τρία αριστερά μπακ, πέντε χαφ με τα ίδια χαρακτηριστικά και κανένα αριστερό εξτρέμ), είσαι κατά ένα μεγάλο βαθμό δέσμιος των παικτών. Γιατί με κάποιους τραυματισμούς (έστω νορμάλ κι όχι αυτό το χάλι το φετινό) που θα έχεις, δεν θα μπορείς να συγκροτήσεις ενδεκάδα, εάν πάρεις και κάποια κεφάλια παικτών, που το παίζουν καμπόσοι.

Γι΄ αυτό, είσαι Ολυμπιακός. Έχε δύο παίκτες σε κάθε θέση, ώστε να μην έχεις ανάγκη κανένα…-να μην γράψω τη λέξη.