Η υπόσχεση του… Στολτίδαρου

Δέκα μήνες έτρεχε σε γιατρούς και φυσιοθεραπευτές. Έκανε ειδικά προγράμματα, έτρεχε σαν τρελός όλο το καλοκαίρι, για να καλύψει το χαμένο έδαφος.

Στα 34 προς τα 35 χρόνια του κι έχοντας μόλις ένα ακόμη χρόνο συμβόλαιο στον Ολυμπιακό, θα μπορούσε να την αράξει, να πάρει τα λεφτά του και το άλλο καλοκαίρι να φύγει σαν κύριος. Κι ευχαριστώ θα του έλεγαν, ούτως η, άλλως, με τόσα πολλά που είχε προσφέρει πέντε-έξι χρόνια στην ομάδα. Δυσανάλογα πολλά, σε σχέση με όσα είχε κοστίσει.

Αυτός διάλεξε τον δύσκολο δρόμο. Υποσχέθηκε στη διοίκηση το περασμένο καλοκαίρι ότι θα βοηθήσει την ομάδα. Διαβεβαίωσε ότι είναι καλά. Κι έκανε πράξη την υπόσχεσή του.

Με το που έφυγε ο Κετσπάγια, ο προπονητής που όχι απλά δεν τον έβαλε ούτε λεπτό από την αρχή της σεζόν (μολονότι ο παίκτης έλεγε ότι είναι εντάξει), αλλά και είχε πει στον Ολυμπιακό ότι, «αυτός ο παίκτης δεν θα ξαναπαίξει μπάλα», ο Στολτίδης πήρε την ευκαιρία.

Και πρόκειται για παίκτη, που είναι να μην του δώσεις την ευκαιρία! Το Καραϊσκάκη σείστηκε όταν μπήκε αλλαγή με την Άλκμααρ. Έκτοτε, το νερό μπήκε στο αυλάκι. Ο Στολτίδης όποτε παίζει, είτε βασικός, είτε αλλαγή, είτε ένα ημίχρονο, είτε δέκα λεπτά, θα την βοηθήσει την ομάδα. Θα βάλει γκολ (στην Σταντάρ), θα φτιάξει γκολ (στη Λιβαδειά το 1-0), θα χάσει γκολ, θα τρέξει, θα πιέσει, θα μαρκάρει, θα δώσει ρυθμό. Για να παραδοθεί, πάντως, αποκλείεται.

Την πρώτη φορά που έπαιξε, έστω σε φιλικό, μετά το σοβαρό τραυματισμό του, σε εκείνο το φιλικό με τον Εργοτέλη, όπου και πάλι είχε ξεχωρίσει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα από το ναυάγιο της ομάδας στο 0-5, κάποιοι βιάστηκαν να τον βγάλουν…κουτσό.

Ο…κουτσός τώρα παίρνει τη ρεβάνς απ΄ όσους βιάστηκαν…